بریده‌هایی از کتاب آرمان شهری برای واقع‌گراها و چگونه به آن برسیم

صنعت غذا، آشغال‌های ارزان‌قیمتی که با نمک، شکر و چربی پر شده‌اند را به ما می‌دهد و ما را در مسیری قرار می‌دهد که خیلی سریع به پزشک و متخصص تغذیه ختم می‌شود. تکنولوژی‌های پیشرفته، مشاغل بیشتری را از بین می‌برند و ما را مجدداً نزد مربی کاریابی می‌فرستند. و صنعت تبلیغات تشویقمان می‌کند تا پولی که نداریم را صرف آشغال‌هایی که نیاز نداریم بکنیم تا بتوانیم افرادی که نمی‌توانیم تحملشان کنیم را تحت تاثیر قرار دهیم. پس از این کار می‌توانیم سراغ شانهٔ روانشناسمان برویم تا بر روی آن گریه کنیم.

اگر مسیر اطاعت را پی نگیرید و یک شهروندِ راضی نباشید، قدرت‌ها با رضایت آمادهٔ نواختن تازیانه هستند تا سربه‌راه شوید. ابزارهای منتخب آن‌ها؟ کنترل، نظارت و سرکوب.

اگر یک جناح سیاسی یا یک فرقهٔ مذهبی می‌توانست کسری از تاثیر صنعت تبلیغات را بر ما و کودکانمان داشته باشد، هم‌اکنون همهٔ ما دست به سلاح بودیم. اما ازآنجایی‌که تبلیغات دست بازار است، «خنثی» می‌مانیم.

عصری زندگی می‌کنیم که پیشگویی‌های کتاب مقدس به حقیقت پیوسته‌اند. آنچه در قرون وسطی همچون معجزه به نظر می‌رسید، اکنون عادی شده است: بینایی که به چشمان نابینا بازمی‌گردد، فلجی که می‌تواند راه برود و مرده‌ای که زنده می‌شود.

«ما نباید به دنبال یک آرمان‌شهر کامل و پایان‌یافته باشیم، بلکه باید دنیایی را بخواهیم که تخیل و امید در آن زنده بماند.»

به انتهای عصر «روایت‌های بزرگ» رسیده‌ایم و وقت آن رسیده که ایدئولوژی‌ها را با مصلحت‌گرایی و نتیجه‌گرایی مبادله کنیم. طبیعتاً هنوز هم باید به آزادی که نسل‌های پیشِ از ما برای آن جنگیدند و پیروز شدند، افتخار کنیم. اما سوال اینجاست که وقتی دیگر چیز ارزشمندی برای بیان نداریم، آزادی بیان چه ارزشی دارد؟ وقتی که دیگر هیچ‌گونه حس تعلقی نداریم؛ آزادی تجمع و مشارکت چه معنایی دارد؟ وقتی که دیگر به هیچ‌چیزی باور نداریم؛ آزادی مذاهب چه معنا و مفهومی دارد؟ از یک‌سو، دنیا هنوز هم دارد ثروتمندتر، امن‌تر و سالم‌تر از قبل می‌شود. هر روز، افرادِ بیشتر و بیشتری به عشرتگاه راه می‌یابند. این یک پیروزی بزرگ است. از سوی دیگر، الان وقت آن است که ما ساکنان سرزمین فراوانی، به دنبال یک آرمان‌شهر جدید برویم. بیایید دوباره بادبان‌ها را برافرازیم. اسکار وایلد خیلی وقت پیش گفت: «پیشرفت به معنای تشخیص و تحقق آرمان‌شهرها است»

به انتهای عصر «روایت‌های بزرگ» رسیده‌ایم و وقت آن رسیده که ایدئولوژی‌ها را با مصلحت‌گرایی و نتیجه‌گرایی مبادله کنیم.

«خواب عمیق و بدون رویا»

جنبش لادیتی در اوج خود که حوالی سال ۱۸۱۱ بود، به‌شدت شکست خورد. بیش از ۱۰۰ نفر اعدام شدند. آن‌ها با ماشین‌ها اعلان جنگ کردند، اما ماشین‌ها پیروز شدند. در نتیجه، این بخش از تاریخ را معمولاً یک سکسکهٔ خیلی کوچک در مسیر پیشرفت می‌دانند. در نهایت، این ماشین‌ها بودند که تعداد زیادی شغل جدید به وجود آوردند، به‌گونه‌ای که حتی پس از انفجار جمعیتی قرن بیستم نیز هنوز شغل کافی وجود داشت. بنا به گفتهٔ توماس پین که از متفکران مستقل و افراطی بود، «هر ماشینی که موجب محدودیت حقوق نیروی کار شود، یک موهبت برای خانوادهٔ بزرگ‌تر، یعنی کل جامعه است.»

ربات‌ها مریض نمی‌شوند، مرخصی نمی‌گیرند و هیچ‌گاه غرولند نمی‌کنند، اما اگر عدهٔ زیادی از افراد را به سمت مشاغل کم‌درآمد و بدون آینده سوق بدهند، یعنی استارت مشکل‌سازی را زده‌اند. گای استندینگ، اقتصاددان بریتانیایی، ظهور نوعی «بی‌ثبات‌کاریِ» جدید و خطرناک را پیش‌بینی کرده است – منظور از بی‌ثبات‌کاران، یک طبقهٔ اجتماعی جدید و روبه‌رشد از افرادی است که مشاغل موقت و کم‌درآمد دارند و صدایشان شنیده نمی‌شود. درماندگی آن‌ها به طرز ترسناکی شبیه به ویلیام لیدبیتر است. این پیشه‌ور انگلیسی که می‌ترسید ماشین‌ها، کشورش (یا کل جهان) را تخریب کنند، بخشی از یک طبقه و جنبش خطرناک بود که سرمایه‌داری را بنیان گذاشتند.

ظهور فروشنده‌های آنلاین منجر به از دست دادن میلیون‌ها شغل در خرده‌فروشی‌های مختلف می‌شود. آلفرد مارشال، اقتصاددان بریتانیایی، در قرن نوزدهم به این پویش اشاره کرده بود: هرقدر دنیا کوچک‌تر می‌شود، تعداد برنده‌ها کاهش خواهد یافت.

ظهور فروشنده‌های آنلاین منجر به از دست دادن میلیون‌ها شغل در خرده‌فروشی‌های مختلف می‌شود. آلفرد مارشال، اقتصاددان بریتانیایی، در قرن نوزدهم به این پویش اشاره کرده بود: هرقدر دنیا کوچک‌تر می‌شود، تعداد برنده‌ها کاهش خواهد یافت.

آیفون را در نظر بگیرید. یک معجزهٔ فناوری است که قطعاً نمی‌توان بدون قضیهٔ چیپ و جعبه آن را تصور کرد. این گوشی از بخش‌هایی تشکیل می‌شود که در کشورهای آمریکا، ایتالیا، تایوان و ژاپن ساخته می‌شوند و به چین می‌روند تا سرهم‌بندی، و سپس به سرتاسر دنیا ارسال شوند. یا یک شیشهٔ معمولی از شکلات نوتلا را در نظر بگیرید. این برند ایتالیایی در کارخانه‌های برزیل، آرژانتین، اروپا، استرالیا و روسیه ساخته می‌شود، درحالی‌که منبع شکلات آن از نیجریه، روغن پالم آن از مالزی، وانیل طعم‌دهنده‌اش از چین و شکر آن از برزیل می‌آید. شاید در عصر فردگرایی زندگی کنیم، اما جوامع ما هیچ‌گاه تا این حد به یکدیگر وابسته نبوده‌اند.

دنیا فشرده‌تر از قبل شد، شرکت‌کنندگان خرده‌پا از میدان خارج شدند.

در نهایت این بازار یا تکنولوژی نیست که دربارهٔ ارزش‌های واقعی تصمیم می‌گیرد، بلکه جامعه چنین نقشی دارد. اگر می‌خواهیم که همگی در این قرن ثروتمندتر شویم، باید خودمان را از قید عقایدی که می‌گویند کل کارها بی‌معنا هستند خلاص کنیم. و در همین راستا، بیایید از شر سفسطه‌هایی که می‌گویند حقوق بالاتر نشانه‌ای از ارزش اجتماعی بالاتر است نیز رها شویم.

بازار کار بلکه به شکلی اساسی‌تر برای زندگی آماده کند

همواره تمرکز ما بر شایستگی‌ها است نه ارزش‌ها.

همچنین دانش‌آموزان در محدودهٔ سنی خاصی در اختیار معلم قرار می‌گیرند که انعطاف‌پذیرند و شخصیتشان در حال شکل‌گیری است. معلم آن‌ها را برای آینده آماده می‌کند، و در نتیجه، تاثیر مستقیمی را بر آیندهٔ کشور دارد. بنابراین اگر یک جا باشد که بتوانیم در آن مداخله کنیم و بعدها ثمره‌اش را در جامعه ببینیم، کلاس درس است

کینز می‌نویسد «داریم زجر می‌کشیم، نه از روماتیسم‌های ناشی از کهولت سن، بلکه به‌واسطهٔ درد فزایندهٔ حاصل از تغییرات بسیار سریع.»

«رضایت ناخالص ملی» را پیشنهاد کرد،