بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

«شانس به‌نفع ذهنِ آماده است.»

درحقیقت، دردها و نومیدی‌های ما دروازه ای هستند برای درک و احترام به دردها و نومیدی‌های دیگران

چیزهای جالب و شگفت‌انگیز زمانی رخ می‌دهد که سقف برداشته شود.

«هرچی سخت‌تر کار کنی، خوش‌شانس‌تر می‌شی.»

همیشه با قوانینی ساختگی برای خودمان زندان‌هایی می‌سازیم. این قوانین ما را در چهارچوب نقش‌های خاصی محبوس، و از فرصت‌هایی بی‌شمار محروم می‌کنند.

یکی از اساتید چیره‌دست در دانشگاه شیلی، به من گفت به‌شدت توصیه می‌کند که دانشجوها، کلاس‌هایی را با بدترین آموزگاران در دانشکدهٔ خود بردارند؛ زیرا باعث می‌شود برای زندگی آماده شوند، چون در زندگی مربیانِ بااستعداد نخواهند داشت تا راهنمای مسیرشان باشند.

تفاوت بزرگی است میان سعی‌کردن برای انجام چیزی و واقعاً انجام‌دادنِ آن. ما غالباً می‌گوییم داریم تلاش می‌کنیم کاری را انجام دهیم: کاهش وزن، تمرینِ بیش‌تر، پیداکردن شغل؛ اما حقیقت این است که یا داریم انجامش می‌دهیم یا نمی‌دهیم. تلاش برای انجام یعنی شانه‌خالی‌کردن

ما یاد نگرفته‌ایم که مشکلات را با آغوش باز بپذیریم.

کلید موفقیت جاخالی‌دادن در برابر گلوله نیست؛ بلکه بهبود سریع است.

درواقع، زندگیِ حقیقی، یک امتحانِ کتاب‌باز نهایی است. درها بازِ باز هستند و به شما اجازه می‌دهند وقتی می‌خواهید مسائلِ بی‌انتهای مربوط به کار، خانواده، دوستان و دنیا را در مقیاس بزرگ، حل کنید، از منابع بی‌پایان اطراف خود استفاده کنید.

محدودیتی برای انواع مسائلی که می‌توانید از پسش بربیایید وجود ندارد.

اگر کل چیزی که داشتید پنج دلار و دو ساعت وقت بود، چه‌کار می‌کردید تا پول بیش‌تری دربیاورید؟

جرد لیندزوندر مقالهٔ خود در نیویورک تایمز این احساس را بیان کرده است که چطور با پریدن از یک هواپیمای فوق‌العاده خوب با یک چترباز دوره‌دیده، بر ترس خود از طردشدن، شکست‌خوردن و آسیب‌پذیری غلبه کرده است. (۱۰) در آن لحظه متوجه می‌شود که با انجام ترسناک‌ترین کاری که می‌توانسته تصورش را بکند و فهمیدن این که نمی‌میرد، دیگر چیزی برای ترسیدن وجود ندارد.

به‌مرورِ زمان به‌تدریج این واقعیت را درک کردم که دنیا به دو دسته آدم تقسیم می‌شود: یکی آن‌هایی که منتظرند دیگران به آن‌ها جوازِ انجام کارهایی را که دوست دارند بدهند و دیگری آدم‌هایی که خودشان این جواز را به خود می‌دهند. برخی انگیزه را درونِ خود جست‌وجو می‌کنند و بقیه منتظر می‌مانند تا نیروهای بیرونی آن‌ها را به جلو هل بدهند. از تجارب خودم خیلی چیزها می‌توانم بگویم: به‌جای این‌که منتظر دیگران باشید تا فرصت به شما بدهند، خودتان از فرصت‌ها نهایت استفاده را ببرید. همیشه جاهای خالیِ زیادی وجود دارند که باید پر شوند و تکه‌طلای‌های فرصت‌ها روی زمین منتظرند کسی برشان دارد. گاهی اوقات این کار یعنی نگاه‌کردن به دوروبر میز کارِ خودتان، بیرون از ساختمان، آن‌طرف خیابان یا گوشه‌کنار. اما این تکه‌های طلا برای هرکسی است که بخواهد آن‌ها را بردارد.

به‌جای این‌که منتظر دیگران باشید تا فرصت به شما بدهند، خودتان از فرصت‌ها نهایت استفاده را ببرید.

به‌مرورِ زمان به‌تدریج این واقعیت را درک کردم که دنیا به دو دسته آدم تقسیم می‌شود: یکی آن‌هایی که منتظرند دیگران به آن‌ها جوازِ انجام کارهایی را که دوست دارند بدهند و دیگری آدم‌هایی که خودشان این جواز را به خود می‌دهند. برخی انگیزه را درونِ خود جست‌وجو می‌کنند و بقیه منتظر می‌مانند تا نیروهای بیرونی آن‌ها را به جلو هل بدهند.

تمام مشکلات را می‌توان فرصت‌هایی برای راه‌حل‌های خلاقانه دید.

ما یاد نگرفته‌ایم که مشکلات را با آغوش باز بپذیریم. یاد گرفته‌ایم که باید از مشکلات بپرهیزیم یا به‌نحوی ناله و شکایت کنیم.

بیش‌تر مردم طوری به مشکلات نزدیک می‌شوند که انگار نمی‌توانند آن‌ها را حل کنند. بنابراین راه‌حل‌های خلاقانه‌ای را که درست جلوی چشم‌شان است نمی‌بینند.

بالاخره این‌که در آخر عمر، معیار قضاوت دربارهٔ شما نه میزان سهام‌تان در بازار است، نه شکست‌دادن دایرهٔ ضدتراست وزارت دادگستری ایالات متحده، و نه تعداد خودروهای آلمانی یا ایتالیایی‌تان؛ بلکه این‌طور درباره‌تان قضاوت می‌شود: «آیا دنیا را به مکان بهتری تبدیل کرده است؟»(۲)