بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

کسی را در نظر بگیرید که کاری را که به او سپرده‌اند، هر روز فقط یک درصد بهتر انجام می‌دهد. اگر کار با ارزش ۱.۰ مشخص شود و تنها آن کار را انجام دهید در آن صورت داریم: ۱.۰×۱.۰×۱.۰... (۳۶۵ بار)=۱.۰ هیچ تغییری برای شما حاصل نمی‌شود. اما اگر هر روز یک درصد کار را بهتر انجام دهید در آن‌صورت داریم: ۱.۰۱×۱.۰۱×۱.۰۱... (۳۶۵ بار)=۳۷.۷۸ وای چقدر تغییر! در آغاز، بهبودِ یک‌درصدی ناچیز است. بعد از هفت روز، نتیجه فقط ۱.۰۷ است. تا زمانی که این الگوی بهبود به هفتاد روز برسد (کمی بیش از دو ماه) به دو برابر بهتر می‌رسید. تنها بعد از هفتصد روز (کم‌تر از دو سال) هزار برابر بهتر از زمان آغاز خود هستید. از سوی دیگر اگر هر روز یک درصد بدتر کار انجام دهید در پایان سال نتیجه فقط ۰.۰۲ است. بنابراین با گذشت یک سال، تفاوتِ میان کسی که کارش را هر روز یک درصد بهتر انجام داده و کسی که هر روز یک درصد بدتر کار کرده، تقریباً دوهزار برابر می‌شود!

دانشجوها، کلاس‌هایی را با بدترین آموزگاران در دانشکدهٔ خود بردارند؛ زیرا باعث می‌شود برای زندگی آماده شوند، چون در زندگی مربیانِ بااستعداد نخواهند داشت تا راهنمای مسیرشان باشند.

بیش‌تر اوقات داشتن اهداف بزرگ، آسان‌تر از داشتن اهداف کوچک است.

برخی افراد به‌طور ویژه‌ای در زمینهٔ شناسایی و به‌چالش‌کشیدن مفروضات، عالی‌اند. آن‌ها در تلاش برای یافتن راه‌حل‌های خلاقانه برای مشکلاتِ به‌ظاهر حل‌نشدنی، محدودیت‌های چیزی را که منطقی و شدنی است، زیر سؤال می‌برند. آن‌ها زندگیِ خود را در مکان‌های عجیب‌غریب آغاز می‌کنند، پروژه‌هایی را به عهده می‌گیرند که دامنهٔ وسیعی دارند، انتخاب‌هایی می‌کنند که افراطی به‌نظر می‌رسند و مسیر جدیدی را شکل می‌دهند که آن‌ها را به قلمرویی ناشناخته سوق می‌دهد.

قرار نیست همه را دوست داشته باشید و قرار هم نیست همه شما را دوست داشته باشند

«خیلی اوقات مردم نگران سوارشدن قطار در زمان درست هستند؛ ولی نگران سوارشدن در قطار درست نیستند.

مشکلات گریزناپذیرند و کلید موفقیت جاخالی‌دادن در برابر گلوله نیست؛ بلکه بهبود سریع است.

نگران این نباشید که مسیر پیش رو چندان واضح دیده نمی‌شود؛ تنگ‌کردنِ چشمان آن‌را واضح‌تر نمی‌سازد. این مسئله برای همه صادق است. برای رسیدن به مقصدِ نهایی، عجله نکنید. در بیش‌تر اوقات، مسیرهای فرعی و جاده‌های انحرافیِ غیرمنتظره، به افراد، مکان‌ها و فرصت‌های بسیار جالبی منتهی می‌شوند.

نگرش شما بزرگ‌ترین عامل تعیین‌کننده است برای این‌که چه‌کاری را می‌توانید به انجام برسانید، و شما به‌تنهایی نگرش خود را کنترل می‌کنید.

«هرچی سخت‌تر کار کنی، خوش‌شانس‌تر می‌شی.»

توانایی دیدن شکست به‌چشم یک دارایی، مشخصهٔ محیطی کارآفرینانه است.

زندگی بعد از مدرسه هم خیلی تفاوتی ندارد. در آن‌جا شما معلمِ خودتان هستید و خودتان باید بفهمید چه‌چیزهایی لازم است بدانید، کجا این اطلاعات را پیدا کنید و چطور آن‌را فرابگیرید. درواقع، زندگیِ حقیقی، یک امتحانِ کتاب‌باز نهایی است. درها بازِ باز هستند و به شما اجازه می‌دهند وقتی می‌خواهید مسائلِ بی‌انتهای مربوط به کار، خانواده، دوستان و دنیا را در مقیاس بزرگ، حل کنید، از منابع بی‌پایان اطراف خود استفاده کنید.

کلید کشفِ نیاز، شناسایی و پرکردن شکاف‌هاست

کسانی از ما که دربارهٔ توانایی‌های خود ذهنیتی ثابت دارند، در مقایسه با کسانی که ذهنیتِ رشد دارند، بعید است بتوانند در طولانی‌مدت موفق باشند. محور اصلی کار او دربارهٔ نگرش ما به خودمان است. کسانی که از توانایی‌های خود برای انجام کار، تصویر ثابتی دارند، بعید است به‌سمت خطرهایی بروند که شاید این تصویر را فروبریزد. اما کسانی که ذهنیت رشد دارند، معمولاً خطرپذیرترند و تمایل دارند برای رسیدن به اهداف‌شان سخت‌تر کار کنند. آن‌ها دوست دارند چیزهای جدیدی را امتحان کنند که توانایی‌های‌شان را برانگیزد و عرصه‌های کاملاً جدیدی را در این مدت به روی‌شان باز کند.

کارآفرین کسی است که همیشه در جست‌وجوی مشکلاتی است که می‌توانند تبدیل به فرصت شوند و روش‌های خلاقانه را برای بهره‌برداری از منابعِ محدود در رسیدن به اهدافش استفاده می‌کند.

«خیلی اوقات مردم نگران سوارشدن قطار در زمان درست هستند؛ ولی نگران سوارشدن در قطار درست نیستند

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.»

یکی از بزرگ‌ترین موانع پذیرش وظایف ناممکن این است که بیش‌تر اوقات، دیگران فوراً به شما می‌گویند نمی‌توانید انجامش دهید.

«نه هرچیز شمردنی‌ای مهم است و نه هرچیز مهمی شمردنی است.»

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.»