بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

کارلوس ویگنولو یکی از اساتید چیره‌دست در دانشگاه شیلی، به من گفت به‌شدت توصیه می‌کند که دانشجوها، کلاس‌هایی را با بدترین آموزگاران در دانشکدهٔ خود بردارند؛ زیرا باعث می‌شود برای زندگی آماده شوند، چون در زندگی مربیانِ بااستعداد نخواهند داشت تا راهنمای مسیرشان باشند.

شعری که ۳۵ سال پیش نوشتم، یادآوری تکان‌دهنده از تشویش و اضطرابی است که در بیست‌سالگی‌ام تجربه کردم؛ زمانی که به آینده نگاه می‌کردم و نمی‌دانستم در دورِ بعدی چه‌چیزی انتظارم را می‌کشد. ای کاش کسی به من گفته بود که تردید را با آغوشِ باز بپذیرم. همان‌طور که داستان‌های این کتاب نشان می‌دهند، جالب‌ترین چیزها زمانی اتفاق می‌افتند که از مسیرِ قابل‌پیش‌بینی دور می‌افتید: وقتی مفروضات را به چالش می‌کشید و به خودتان اجازه می‌دهید دنیا را غنی از فرصت و پر از امکان ببینید.

بازکردن چشم‌ها، دنیایی از فرصت‌ها را به‌روی ما باز می‌کند.

بیش‌تر مردم طوری به مشکلات نزدیک می‌شوند که انگار نمی‌توانند آن‌ها را حل کنند. بنابراین راه‌حل‌های خلاقانه‌ای را که درست جلوی چشم‌شان است نمی‌بینند

«همه‌چیز آخرش خوش است. اگر خوش نیست، آخرش نیست.»

امیدوارم به خودتان اجازه دهید به باورِ همگانی شک کنید و در قواعد پیرامونِ خود تجدیدنظر کنید. همیشه در هر تغییر جهت، تردید وجود دارد

کلید کشفِ نیاز، شناسایی و پرکردن شکاف‌هاست؛ شکاف در روشی که افراد از محصولات استفاده می‌کنند، شکاف در خدماتِ موجود و شکاف در داستان‌هایی که افراد، موقع صحبت دربارهٔ رفتارشان بیان می‌کنند.

در اصل وقتی صاحب شغلی می‌شوید، حال هر شغلی، دقیقاً همان شغل را به شما نمی‌دهند؛ بلکه کلید ساختمان را به شما می‌سپارند. دیگر به شما بستگی دارد که تصمیم بگیرید کلیدها شما را به کجا ببرند. اگر تنها همان کاری را انجام دهید که برای شما تعیین شده است، دارید به همکاران خود می‌گویید که به اوج انگیزه و توانایی‌های خود رسیده‌اید و سال‌به‌سال به انجام همان کار ادامه خواهید داد. اما اگر تلاش کنید که راه‌هایی برای مفیدتربودنِ سازمان پیدا کنید، نشان می‌دهید که آمادهٔ چالش‌های بزرگ‌ترید.

لئوناردو داوینچی این را با گفتهٔ خود تأیید کرد: «مقاومت در آغاز راحت‌تر از پایان است.»

موقعیت شما چیزی است که دنیا شما را به آن حالت می‌بیند و حال شما چیزی است که خودتان خودتان را در این دنیا آن‌گونه می‌بینید. این‌ها به‌ندرت یکسان‌اند و همین‌طور که سن ما بالاتر می‌رود این دو از هم دورتر می‌شوند؛ چون افراد معدودی هستند که واقعاً می‌توانند تمام چیزهای اثرگذار روی موجودیت کنونی شما را ببینند.

تفاوت بزرگی است میان سعی‌کردن برای انجام چیزی و واقعاً انجام‌دادنِ آن. ما غالباً می‌گوییم داریم تلاش می‌کنیم کاری را انجام دهیم: کاهش وزن، تمرینِ بیش‌تر، پیداکردن شغل؛ اما حقیقت این است که یا داریم انجامش می‌دهیم یا نمی‌دهیم. تلاش برای انجام یعنی شانه‌خالی‌کردن. باید دست‌کم با ۱۰۰ درصد تعهد، روی ارادهٔ خود برای وقوع چیزی تمرکز کنید. هرچیزی غیرِ آن کم است و شما تنها کسی هستید که به‌دلیل ناکامی در رسیدن به اهداف‌تان مقصرید.

به‌مرورِ زمان به‌تدریج این واقعیت را درک کردم که دنیا به دو دسته آدم تقسیم می‌شود: یکی آن‌هایی که منتظرند دیگران به آن‌ها جوازِ انجام کارهایی را که دوست دارند بدهند و دیگری آدم‌هایی که خودشان این جواز را به خود می‌دهند.

وقت‌های کمی هست که چیزی چنان مهم وجود دارد و تو آن‌قدر باورش داری که می‌توانی علی‌رغم ترس انجامش دهی.»

مشکلات را می‌شود حل کرد، به‌شرطی که به خودمان اجازه دهیم نگاهی متفاوت به آن‌ها بیندازیم.

مسلم است که شکست جالب نیست. جالب‌تر آن است که داستان موفقیت‌های‌مان را برای دنیا تعریف کنیم؛ اما شکست‌ها می‌توانند در لباس فرصت‌هایی باورنکردنی به ما خدمت کنند. آن‌ها ما را مجبور می‌کنند که اهداف و اولویت‌های خود را مجدداً ارزیابی کنیم و غالباً سریع‌تر از موفقیت‌هایی که پشت‌سرهم حاصل می‌شوند، ما را به جلو می‌رانند.

برای بیش‌تر افراد موفق، کف به‌جای این‌که از بتن باشد، از لاستیک است. وقتی به کف برخورد می‌کنند، کمی فشرده می‌شوند و دوباره به بالا می‌جهند. از انرژیِ این برخورد برای پیش‌راندن خود به‌سمت فرصتی دیگر استفاده می‌کنند.

بین «انجام‌ندادن هیچ» و «انجام چیزی» یک شکاف ریز وجود دارد؛ اما همین دو حق انتخاب، پیامدهای کاملاً متفاوتی دارند.

«مفروضات شما پنجره‌های شما رو به دنیا هستند. هرازگاهی آن‌ها را تمیز کنید وگرنه نور داخل نمی‌آید»

کارآفرین کسی است که همیشه در جست‌وجوی مشکلاتی است که می‌توانند تبدیل به فرصت شوند و روش‌های خلاقانه را برای بهره‌برداری از منابعِ محدود در رسیدن به اهدافش استفاده می‌کند.

گاهی اوقات، احمقانه‌ترین ایده‌ها وقتی در ابتدا مطرح می‌شوند، غیرعملی به نظر می‌رسند؛ اما در ادامه به جالب‌ترین ایده‌ها تبدیل می‌شوند. شاید در اولین بازگویی جواب ندهد؛ اما با کمی سبک‌وسنگین‌کردن شاید به راه‌حل‌های درخشانی تبدیل شوند که اجرایی باشند.