بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

برای بیش‌تر افراد موفق، کف به‌جای این‌که از بتن باشد، از لاستیک است. وقتی به کف برخورد می‌کنند، کمی فشرده می‌شوند و دوباره به بالا می‌جهند. از انرژیِ این برخورد برای پیش‌راندن خود به‌سمت فرصتی دیگر استفاده می‌کنند

کارآفرین کسی است که همیشه در جست‌وجوی مشکلاتی است که می‌توانند تبدیل به فرصت شوند

مزهٔ دارو تلخ است؛ ولی بیمار به آن نیاز دارد. گاهی زندگی با آن آجری که به سرتان می‌زند، شما را به موفقیت می‌رساند.

او هیچ‌وقت در نامه‌هایی که برای مردم می‌نویسد چیزی درخواست نمی‌کند. ارتباط اولیهٔ او سراسر تشکر و قدردانی برای کاری است که انجام داده‌اند، تمجید از چیزی که به انجام رسانده‌اند، پرسیدن سؤالی ساده یا پیشنهاد کمک به آن‌ها به هر طریقی.

زندگی نیز پر از آغازهای غلط و لغزش‌های ناگزیر است. هیچ‌یک از ما با اولین تلاش نتوانسته راه برود یا دوچرخه‌ای براند. چرا از دانش‌آموزان و بزرگ‌سالان انتظار داریم در اولین تلاش، وظایف پیچیده را به انجام برسانند؟

این تمرین‌ها چندین نکتهٔ خلافِ انتظار را روشن می‌سازد. اول، فرصت‌ها فراوان‌اند. در هر مکان و زمان، می‌توانید به دوروبَر خود نگاه کنید و مشکلاتی را که نیاز به حل‌شدن دارند، شناسایی کنید. برخی پیش‌پاافتاده‌اند، مانند رزرو میز در رستورانی محبوب یا بادزدن لاستیک‌های دوچرخه. بسیاری از آن‌ها خیلی بزرگ‌ترند و هرچه مشکل بزرگ‌تر، فرصت بزرگ‌تر. (۶)

درحقیقت، دردها و نومیدی‌های ما دروازه ای هستند برای درک و احترام به دردها و نومیدی‌های دیگران؛

به‌قول آلن آلدا «مفروضات شما پنجره‌های شما رو به دنیا هستند. هرازگاهی آن‌ها را تمیز کنید وگرنه نور داخل نمی‌آید»

به خاطر داشته باشید هر کاری که شخصی برای شما انجام می‌دهد، به‌قیمت ازدست‌دادن یک فرصت برایش تمام می‌شود. این یعنی وقتی کسی بخشی از روزِ خود را برای رسیدگی به کار شما صرف می‌کند، کاری هست که برای خودش یا کسی دیگر انجام نداده است. خیلی راحت می‌توانید خودتان را گول بزنید و فکر کنید که «درخواست من که چیز مهمی نبوده است»؛ اما وقتی کسی مشغول است، هیچ درخواستی کوچک نیست. آن‌ها مجبور می‌شوند کاری را که دارند انجام می‌دهند، متوقف کنند، روی درخواست شما تمرکز کنند و برای پاسخ به آن وقت بگذارند. با به‌یادسپردنِ این نکته، بهانه‌ای نمی‌ماند که بخواهید از کسی که کاری برای شما انجام داده است، تشکر نکنید.

وقتی از مشتریان خود خواستند دراِزای خدمتی رایگان، هرقدر که دوست دارند کمک کنند، خیلی بیش‌تر از وقتی که درخواست مبلغی ثابت می‌کردند، پول درآوردند.

مشکلات و فرصت‌ها فراوان‌اند، فقط منتظرند کسی بخواهد راه‌حل‌های بدیع برای‌شان پیدا کند.

قوانینی که جامعه ایجاد کرده است، حضور عظیمی در زندگی ما دارند؛

«اگر یک ساعت وقت برای حل مسئله‌ای داشتم و زندگی‌ام به آن راه‌حل وابسته بود، پنجاه‌وپنج دقیقهٔ اول را صرف تعیین سؤال درست می‌کردم؛ چون به‌محض این‌که سؤال درست را بدانم، می‌توانم مسئله را در کم‌تر از پنج دقیقه حل کنم.»

به‌جای این‌که منتظر دیگران باشید تا فرصت به شما بدهند، خودتان از فرصت‌ها نهایت استفاده را ببرید.

درست است که خانواده، دوستان و آموزگاران خوشحال می‌شوند که دربارهٔ انجام کارهایی پند و اندرز بدهند؛ اما اساساً این مسئولیت خود ماست که مسیر خودمان را انتخاب کنیم. مجبور هم نیستم که دفعهٔ اول در مسیر درست باشیم.

نگرش شما بزرگ‌ترین عامل تعیین‌کننده است برای این‌که چه‌کاری را می‌توانید به انجام برسانید، و شما به‌تنهایی نگرش خود را کنترل می‌کنید. نوآوران حقیقی حتی در شرایط بسیار دشوار راه‌حل خودشان را پیدا می‌کنند.

تمام متغیرها تحت کنترل ما نیستند.

کارآفرین‌بودن یعنی مواجههٔ دائمی با مشکلات بزرگ و یافتنِ راه‌های خلاقانه برای مهار آن‌ها.

«نه هرچیز شمردنی‌ای مهم است و نه هرچیز مهمی شمردنی است.»

کارآفرین کسی است که همیشه در جست‌وجوی مشکلاتی است که می‌توانند تبدیل به فرصت شوند و روش‌های خلاقانه را برای بهره‌برداری از منابعِ محدود در رسیدن به اهدافش استفاده می‌کند.