بریده‌هایی از کتاب می خواهم عاشق شوم اجازه هست

جایی خواندم ما به جای مرهم‌گذاشتن بر زخم‌هایمان، چسب‌زخم روی آن می‌گذاریم. و ما چه هنرمندانه چنین کردیم و چه ماهرانه بر زخم‌های زندگی‌مان چسب‌زخم گذاشتیم

مامان می‌گوید: «دختر باید مؤدب باشد و هر حرفی را به هرکسی مخصوصاً به پدرش نگوید.»

آدمی را می‌توان دید، می‌توان دست در دستش گذاشت، می‌توان با او در جاده‌ای قدم زد، می‌توان دلش را به‌دست آورد، وادار به انجام کاری کرد، ولی نمی‌توان به سادگی او را فهمید، نمی‌توان او را درک کرد، هرگز نمی‌توان به او دست یافت.

میوه‌های کال می‌رسند ولی آدم‌های کال هیچ‌گاه نمی‌رسند.

چارلی‌چاپلین در فیلم‌هایش حرف نمی‌زند، اما چیزها می‌گوید

آدم‌ها از دوری به دلتنگی و تنهایی می‌رسند و از نزدیکی به کوری! تو آن‌قدر نزدیک می‌شوی که دیگر نمی‌بینی.

به نظر من در دنیای پرسرعت ما فرصت این همه توضیح نیست، کوتاه بگو و روشن، دیگران به خوبی می‌فهمند.

«بعد از طوفان آنچه می‌ماند ساقه و ریشهٔ مقاوم درختان است.

به دخترت یک ترازو بده! یک متر. تا با آن خودش را وزن کند و اندازهٔ درستی‌اش را بفهمد و طول راه را متر بزند، «ارزش هرچیز به اندازهٔ وقتی است که برای آن صرف می‌کنی» این خودش یک متر است. تحمل یک آدم، تاب آوردن در برابر سختی‌ها و ناملایمات. هر چیز باید محک بخورد. مهم نیست آدم چندجا هم به خطا محک بزند یا محک بخورد ولی اگر متر و معیار داشته باشد، می‌تواند خودش را تصحیح کند.‌

آدم‌ها از دوری به دلتنگی و تنهایی می‌رسند و از نزدیکی به کوری

بگذار زندگی، زیستن، عشق ورزیدن، اشتباه نکردن و جبران‌کردن، درست زیستن مسئلهٔ او شود. نه تحمیل تو به او. به جای او زندگی نکن! در کنارش باش که اگر خدا خواست به تو تکیه کند! دخترت بیش از نگاه‌کردن به تو نیازمند آن است که با تو، به زندگی نگاه کند و بیش از ترسیدن از تو، محتاج آن است که تو محل امنی باشی که هراس‌هایش را به امنیت تبدیل کند.

«ارزش هرچیز به اندازهٔ وقتی است که برای آن صرف می‌کنی»