بریده‌هایی از کتاب کلیدر؛ جلد سوم و چهارم

دنیا اگر به کام نیست، گو سرنگون شود!

نگاه، اگر نگاهی باشد، از تاریکی برمی‌گذرد.

نانِ گدایی غیرت‌کش است!

شاید هم ارزش کلام چندان زیاد است که گاه می‌تواند عمری را در چند عبارت بگنجاند و بازگوید.

«پس، عشق و رنجت را به همان حد مجال برو بده که پَرَش قلب دیگری نخراشد!»

گاه چنانست که آدمی از لحظه‌های شیفتگی و شوق به هراس می‌افتد. بیم نبودن! رَمان می‌شود. پنداری به بی‌دوامی‌شان ایمانی سمج دارد. یقین به نیستی دم. و این یقین، پیشاپیش به نشانش می‌آید. یقین بیم، در لحظه‌های شوق به خود وانمی‌هلدش. می‌ربایدش. می‌دزددش. به بعد می‌بردش. آزارنده، دم دیگر را به او می‌نمایاند.

هنگام که برابری با قدرت در توان نباشد، امید برابری با آن هم نباشد، در فرومایگان سازشی درونی رخ می‌نماید. و این سازش راهی به ستایش می‌یابد. میدان اگر بیابد، به عشق می‌انجامد!

مردم ما، بر هر پهنه‌ای، گونه‌ای سخن می‌گویند. آنان، یکپارچگی‌شان نه به گویش، که به کار است.

نیروی پیران، در لق لقِ چانه‌شان است!

از آدمیزاد چی باقی می‌ماند؟ ــ هیچ! هیچ! مگر کارش.