بریده‌هایی از کتاب قصر آبی

تنها عشق خودش به بارنی کفایت می‌کرد! نیازی نبود او هم عاشق ولنسی باشد. فقط اینکه در این شب تابستانی، زیر نور سفید خیره‌کنندهٔ ماه و وزش بادی که از جنگل کاج‌ها جاری می‌شد، تنها در سکوت کنارش بنشیند، به حد کافی شورانگیز بود.

عشق آخرین ترسش را هم سوزانده بود. عشق! این تسخیر جسم و روح و ذهن عجب گزنده، عذاب‌آور و بی‌اندازه شیرین بود! مانند جرقهٔ آبی درخشانی که در مرکز الماس‌های نشکن یافت می‌شود، در قلبش چیزی ظریف، دور از دسترس و ملکوتی جا داشت. هیچ رؤیایی به گرد پایش نمی‌رسید. او دیگر تنها نبود. او به جمع گستردهٔ خواهرانش تعلق داشت؛ تمام زنانی که زمانی در این دنیا عاشق شده بودند.

کوچک‌ترین تمایلی نداشت که عشقش را سرکوب یا انکار کند.

«جان فاستر می‌گوید: "اگر بتوانید با کسی نیم ساعت در سکوت بنشینید و بااین‌حال کاملاً راحت باشید، می‌توانید با آن شخص دوست بشوید. اگر نمی‌توانید، هرگز دوست یکدیگر نمی‌شوید و نیازی نیست در این راه وقت تلف کنید."»

خوشحال بود که از آن هیاهوی وحشتناک فرار کرده است و خوشحال بود که محکم دست بارنی را چسبیده. احساساتش کاملاً به هم ریخته بود و تابه‌حال هیچ‌وقت در چنین بازهٔ کوتاهی هجوم احساساتی نظیر این را تجربه نکرده بود.

آزادی و استقلال خیلی خوب بود، ولی آدم نباید احمقانه رفتار می‌کرد.

دختری که هیچ اهمیتی به نظر جامعه نمی‌دهد! که پیوندهای مقدس خانوادگی اصلاً جلودارش نیستند! که از خاطرات کودکی‌اش متنفر است!

«هیچ می‌دانید مردم بعداً چه می‌گویند؟ یا همین الآن دارند چه می‌گویند؟» ولنسی شانه‌هایش را بالا انداخت و گفت: «می‌توانم تصور کنم.» ناگهان دوباره از چنگال ترس گریخته بود. «بیخود بیست سال به شایعات مهمانی‌های چای و گروه‌های دوخت‌ودوز دیروود گوش نکرده‌ام. اما دکتر استالینگ، برایم کوچک‌ترین اهمیتی ندارد که چه می‌گویند، کوچک‌ترین اهمیتی!»

ولنسی از جایش بلند شد. هنوز در پنجهٔ ترس بود، اما روحش دوباره آزاد شده بود. به آن صدای درونی پشت نمی‌کرد.

هر چیزی را که درک نمی‌کرد، مستقیم محکوم می‌کرد. به همین راحتی!

نعره زد: «دفعهٔ بعد که بیایی، از پنجره می‌اندازمت بیرون و چه بهتر که پنجره هم بسته باشد! فکر کردی جای خدا نشسته‌ای که آمده‌ای اینجا و می‌خواهی دنیا را به مسیر درستش برگردانی؟»

ولنسی ناگهان قاطعانه گفت: «بزرگ‌ترین شادی این است که هروقت خواستی، عطسه کنی.»

یکی از خوشی‌های زندگی جدید ولنسی این بود که هرموقع و هرچقدر که می‌خواست، می‌توانست از کتاب‌های جان فاستر بخواند.

ولنسی فکر کرد، "من از مردی خوشم می‌آید که چشم‌هایش بیشتر از دهانش حرف بزنند."

بارنی اسنیث جوری حرف می‌زد که جملات جان می‌گرفتند. وقتی می‌گفت "عصربه‌خیر"، احساس می‌کردی که واقعاً عصر دل‌نشینی است و بخشی از دل‌نشین بودنش هم به‌خاطر حضور اوست. به علاوه احساس می‌کردی خودت هم در دل‌نشین شدن آن عصر نقش داری.

سیسی به‌نرمی گفت: «به نظرم، هرکسی یک قصر آبی دارد. فقط هرکسی برای آن اسم مخصوص خودش را دارد. من هم یک زمانی یکی برای خودم داشتم.»

همیشه به نظر خیلی با بقیهٔ دخترها فرق داشتی، خیلی مهربان و دوست‌داشتنی بودی و انگار یک راز مهم و دوست‌داشتنی توی قلبت داشتی که هیچ‌کسی از آن خبر نداشت. این‌طور نبود، ولنسی؟» ولنسی کمی خندید و گفت: «چرا، من قصر آبی‌ام را داشتم.»

خوشحالم که کاری برای انجام‌دادن دارم؛ کاری که واقعاً احتیاج به انجام‌شدن دارد.

خودم هم نمی‌خواهم که بهتر بشوم. من خیلی خسته شده‌ام، ولنسی. فقط مرگ می‌تواند من را به آرامش برساند. ولی خیلی عالی است که تو اینجا هستی. اصلاً نمی‌توانی حدس بزنی که چقدر برایم ارزشمند است.

ولنسی یک بار با خون‌سردی از او پرسید: «فایدهٔ این عصبانی شدن‌ها چیه؟» ایبل گفت: «کمک می‌کند آرام بشوم.»