بریده‌هایی از کتاب قصر آبی

به خودش اجازه نمی‌داد به بارنی فکر کند. فقط چیزهای جزئی. طاقتش را نداشت که به بارنی فکر کند. بعد ناگریز فکرش معطوف به او شد. در حسرت وجودش سوخت. می‌خواست بازوهایش را دور خود احساس کند، صورتش را به صورت او بچسباند و زمزمه‌هایش را در گوش خود بشنود. تمام نگاه‌های دوستانه و شوخی‌ها و شیطنت‌هایش، تعریف‌ها و تحسین‌هایش و نوازش‌هایش را به یاد آورد. مثل زنی که جواهراتش را می‌شمرد، آنها را یکی‌یکی برشمرد؛ حتی یکی‌شان را هم از اولین روز ملاقاتشان تا به امروز فراموش نکرده بود. الآن دیگر تنها به همین خاطرات می‌توانست دل‌خوش باشد.

اینجا زندگی قدیمی مثل دیوی عبوس که ثانیه‌شماری می‌کرد و شکارهایش را سق می‌زد، به انتظارش نشسته بود. وحشت هیولاوار آن ناگهان وجودش را پر کرد.

حتی به ولنسی یادآوری هم نکرد که مصیبتی که سرش آمده، نتیجهٔ بی‌احترامی به مادرش و نافرمانی‌اش است. آدم نمی‌تواند، به‌هیچ‌وجه، چنین حرفی به عروس یک میلیونر بزند!

«من خیلی خوشبخت بودم و بارنی با من خیلی خوب رفتار می‌کرد.» یادش افتاد که وقتی در مدرسه دستور زبان می‌خواند، از زمان‌های ماضی و بعید بدش می‌آمد. همیشه به نظرش ترحم‌انگیز می‌آمدند. "من بودم" یعنی همه چیز رخ داده و به آخر رسیده.

نمی‌توانم وادارش کنم به عهدی که ندانسته قبول کرده، پایبند بشود.

«اگر فقط می‌توانستم خودم را ببخشم، دیگر اصلاً احتیاجی به بخشایش شما نداشتم.»

لحظه‌ای وحشت وجودش را فرا گرفت؛ وحشت بازگشت به شخصیت پیشینش.

نامه‌اش سرد و بی‌روح بود، خودش می‌دانست. ولی تلاش برای اضافه‌کردن چیز دیگری به آن خطرناک بود، مثل شکستن یک سد. نمی‌دانست چه سیل آشفتهٔ سرکشی از رنج‌های پرسوز و گداز ممکن است سرازیر شود.

"کاج‌ها درختان افسون و افسانه‌اند. در سنت‌های دنیای قدیمی‌تری سخت ریشه می‌دوانند، درعین‌حال باد و ستاره‌ها دل‌باختهٔ قله‌های سربه‌فلک‌کشیده‌شان هستند. وقتی آیولوس پیر بر شاخه‌های کاج‌ها آرشه می‌کشد، عجب نغمه‌ای به پرواز درمی‌آید."

هیچ‌چیز تغییر نکرده بود، اما همه چیز تغییر کرده بود.

دوست داشتم خوشحال باشد و او هیچ‌وقت خوشحال نبود. باورت می‌شود؟ نه که خودش این را بگوید، ولی همیشه حس می‌کردم که خوشحال نیست. هر چیزی که می‌خواست، هرچقدر پول که می‌توانست خرج کند، حساب بانکی خودش، سفر، دیدن دنیا، بااین‌حال خوشحال نبود. نه تا وقتی‌که عاشق ایثل ترورس شد. آن‌موقع یک چند وقتی خوشحال بود.

نشستن درحالی‌که دغدغه‌های عذاب‌آور ذهنی آدم را تشویق می‌کنند دائم راه برود، صورت مؤدبانهٔ شکنجه است. تک‌تک اعصاب وجودش برای رسیدن به تنهایی و پنهان‌شدن می‌سوختند. ولی مجبور بود بنشیند و به دکتر ردفرن که هیچ مشکلی با حرف‌زدن نداشت، گوش بدهد.

آن عشق زیبا بود چون مرگ انتظارش را می‌کشید، اما الآن تلخ بود، چون مرگی در کار نبود.

یک جرعه از جام مقدس چشیده بود و الآن لب‌هایش را از نوشیدنش محروم کرده بودند. بدون هیچ مرگ مهربان و دوستانه‌ای که او را نجات دهد، باید در حسرت آن به زندگی‌اش ادامه می‌داد.

با مرگ به توافق رسیده بود و مرگ سرش کلاه گذاشته بود. و حالا به‌جایش زندگی به رویش پوزخند می‌زد.

هرکسی با نگاه‌کردن به چشمان مأیوس و چهرهٔ غم‌زده‌اش فکر می‌کرد که دکتر او را محکوم به مرگ کرده است، نه به زندگی.

به یاد آورد هنگامی را که بارنی امن‌وامان بعد از توفان به خانه برگشت، احساس خارق‌العاده‌ای به او دست داد، انگار که دوباره به زندگی برگشته باشد.

ولنسی تاوان تمام ساعت‌هایی را که با خوشحالی کنار آن پنجره، بیدار دراز کشیده بود، در آن شب عذاب‌آور یکجا پرداخت.

نمی‌خواهم بارنی را فراموش کنم. ترجیح می‌دهم توی بهشت او را به یاد داشته باشم و مفلوک باشم تا اینکه با فراموش کردنش خوشحال بشوم. و تا ابد فراموش نمی‌کنم که او واقعاً، واقعاً، من را دوست دارد."

طبیعت دست از مبارزه کشیده بود. دیگر دردی در کار نبود.