بریده‌هایی از کتاب قصر آبی

درحالی‌که از پله‌های سنگی بالا می‌رفتند، ولنسی خودش را به بازوی او چسباند و با لحنی رؤیایی گفت: «کی گفته بود "آن بند که بر خود خریم، بند نیست؟"» بارنی گفت: «دیدی! این تنها آزادی‌ای است که می‌توانیم به آن امید داشته باشیم، آزادی انتخاب بندمان. اما مهتاب...» جلوی در قصر آبی ایستاد و به اطرافش نگاه کرد؛ به دریاچهٔ باشکوه، جنگل پرسایهٔ باعظمت، آتش‌هایی که روشن شده بودند و نورهای چشمک‌زن. «مهتاب، خوشحالم که برگشته‌ام خانه. وقتی داشتم از جنگل بیرون می‌آمدم و چراغ‌های خانه‌ام، خانهٔ خودم، را دیدم که از بین کاج‌های پیر معلوم بود، چیزی که قبل از این ندیده بودم، پسر، واقعاً خوشحال شدم، خوشحال!»

آدم به بعضی مسائل کم‌کم پی می‌برد و بعضی مسائل هم یک‌دفعه برای آدم روشن می‌شوند؛ برای ولنسی یک‌دفعه مسئله روشن شده بود. الآن کاملاً می‌دانست که عاشق بارنی است. دیروز تماماً به خودش تعلق داشت، الآن تماماً به این مرد. بااین‌حال بارنی هیچ کاری نکرده بود و هیچ حرفی نزده بود. حتی به چشم یک زن هم به او نگاه نکرده بود. اما این اهمیتی نداشت. اینکه او که بود و چه کار کرده بود، هم اهمیتی نداشت. ولنسی بی قید و بند عاشقش بود. بندبند وجودش متعلق به او بود.

بارنی گفت: «ولی شما هنوز جوانید.» ولنسی با تلخی گفت: «اوه، می‌دانم! آره، "هنوز" جوانم، ولی هنوز جوان‌بودن خیلی با جوان‌بودن فرق دارد.»

«جان فاستر می‌گوید: "اگر بتوانید با کسی نیم ساعت در سکوت بنشینید و بااین‌حال کاملاً راحت باشید، می‌توانید با آن شخص دوست بشوید. اگر نمی‌توانید، هرگز دوست یکدیگر نمی‌شوید و نیازی نیست در این راه وقت تلف کنید."»

ولنسی عطسه کرد. در قوانین فعلی استیرلینگ‌ها عطسه‌کردن در فضای عمومی حرکت خیلی ناشایستی به شمار می‌رفت. خانم فردریک با لحن سرزنش‌آمیزی گفت: «همیشه می‌توانی با فشاردادن یک انگشت روی لب بالایی‌ات جلوی عطسه‌ات را بگیری!»

آزادی و استقلال خیلی خوب بود، ولی آدم نباید احمقانه رفتار می‌کرد

«ترس گناه اصلی است. تقریباً تمام شرهای دنیا ریشه در این دارند که یک نفر از چیزی می‌ترسد.»

خیلی وحشتناک است که مجبوریم این‌قدر زندگی کنیم!

با وجود خوشی‌های پیش رویش، "شکوه یونان و عظمت رم"، جذبهٔ نیل همیشه جوان، دلربایی ریویرا، مسجد و کاخ و گلدسته، به‌خوبی می‌دانست که هیچ جایی و هیچ مکانی و هیچ خانه‌ای در دنیا افسون قصر آبی‌اش را نخواهد داشت.

بخشی از نامهٔ دوشیزه اولیو استیرلینگ به آقای سسیل بروس: "واقعاً نفرت‌انگیز است که ماجراجویی‌های احمقانهٔ داس باید به چنین نتیجه‌ای برسد! باعث می‌شود آدم احساس کند آداب‌دانی اصلاً فایده‌ای ندارد.

دوست‌داشتنی‌تر نه، ولی یک جور دیگری دوست‌داشتنی است. چیزهای دوست‌داشتنی متفاوت زیادی وجود دارد.

نمی‌توانی بعد از قصر آبی‌ات به آنجا قناعت کنی.

تا وقتی پایت توی ریل نکرد، متوجه نشدم که چقدر برایم اهمیت داری. این فکر در آن لحظه مثل صاعقه به من خورد. می‌دانستم که نمی‌توانم بدون تو زندگی کنم، که اگر نمی‌توانستم تو را به موقع آزاد کنم، ترجیح می‌دادم خودم هم همراهت بمیرم.

بعد از یک عمر دربه‌دری، خیلی خوب بود که به یک خانه تعلق داشتم. که شب گرسنه از راه برسم و بدانم یک غذای خوب و یک آتش گرم در انتظارم است و تو آنجایی.

تو بهترین، شنگول‌ترین و عزیزترین دوست و همراهی هستی که یک مرد تابه‌حال داشته. بانمک، وفادار، شیرین. باعث شدی دوباره به دوستی و عشق واقعی باور پیدا کنم. انگار که دنیا دوباره خوب شد، فقط به‌خاطر اینکه تو توی آن بودی، عزیزم.

ولی اصلاً دوست نداشتم به زندگی قبلی‌ام برگردم. دیگر آن را نمی‌خواستم. من آزاد بودم و می‌خواستم آزاد بمانم.

همیشه برایم سخت بوده که مسائلم را تعریف کنم، ولنسی، خصوصاً چیزهایی که برایم شخصی بودند. و برای من اکثر مسائلم شخصی بودند.

چنان خانهٔ بزرگی داشت که یک بچهٔ کوچولو مثل من همیشه احساس می‌کرد توی آن گم می‌شود. من هر اسباب‌بازی‌ای که یک بچه می‌توانست بخواهد، داشتم و از هرکس دیگری توی دنیا تنهاتر بودم.

سپیده هیچ‌وقت قرار نبود سر بزند تا این شب مخوف را به انتها برساند؟ و تازه مگر سپیده با خودش چه می‌آورد؟ زندگی قدیمی بدون سکون قدیمی که حدأقل آن را تحمل‌پذیر می‌کرد. زندگی قدیمی با خاطرات جدید، اشتیاق‌های جدید، رنج جدید.

اگر می‌توانست فراموش کند، تحمل این رنج اشتیاق و تنهایی آسان‌تر می‌شد