بریده‌هایی از کتاب دوپامین، مولکولی با خواص شگفت انگیز

در مقام عشق دوپامین فقط یک آغازگر است و هرگز ما را به نقطه پایان و رضایت تام نمی‌رساند و فقط می‌گوید: «بیشتر».

به زبان عام «مهم» بودن چیزی به معنی ارتباط داشتن آن با ترشح دوپامین است.

واسطه درک حال، مواد شیمیایی خاصی به نام نوروترنسمیترهای «اینجا و اکنون» هستند. دوپامین ما را وادار می‌کند که با شور و شوق خواهان چیزی باشیم. اما سیستم «اینجا و اکنون» مغز به ما اجازه می‌دهد از آن چیز لذت ببریم.

پارکینسون نوعی بیماری عصبی است که به دلیل کاهش دوپامین در مسیرهای عصبی مربوط به کنترل حرکت عضلات به وجود می‌آید.

این ماهیت دوپامین است که همیشه می‌خواهد مقدار بیشتری از هر چیز را به دست آورد و همواره به سوی آینده می‌نگرد.

از دید دوپامین، داشتن مهم نیست، به دست آوردن مهم است. اگر مثل یک آواره زیر یک پل زندگی می‌کنید دوپامین کاری می‌کند که هوس داشتن یک خیمه به سرتان بزند. اما اگر در گران‌ترین عمارت جهان زندگی می‌کنید، دوپامین کاری می‌کند آرزو کنید که قصری روی ماه داشته باشید. دوپامین استانداردی برای خوب ندارد و دنبال رسیدن به هیچ خط پایانی نیست.

عواطف ما وقتی به اوج می‌رسند که به دنیایی سرشار از احتمال‌های دلخواه فکر کنیم و زمانی دستخوش افول می‌شوند که با واقعیت مواجه شویم.

عشق نوعی نیاز، وسوسه یا انگیزه برای جستجوی بزرگترین موهبت‌های زندگی است.

هنرهای زیبا و علوم پایه بیش از آنچه اغلب مردم تصور می‌کنند دارای جنبه‌های مشترک هستند. هر دو آن‌ها با واسطه دوپامین امکان‌پذیر می‌شوند. شاعری که ابیاتی در وصف عاشقی سرخورده می‌سراید چندان تفاوتی با فیزیکدان ندارد که فرمولی درباره الکترون‌های برانگیخته می‌نویسد. هر دو آن‌ها برای انجام این امور باید بتوانند از دنیای حواس به جهان ژرف ایده‌های انتزاعی راه پیدا کنند.

اعتیاد: به حدی بد است که فکرش را هم نمی‌کنید درمان اعتیاد کار سختی است و حتی از درمان سایر بیماری‌های اعصاب و روان نیز دشوارتر است. در مورد سایر بیماری‌های روانی تردیدی نیست که بیمار دوست دارد بهبود پیدا کند. اما فرد معتاد خودش هم مطمئن نیست که می‌خواهد ترک کند یا نه. احساس چنین معتادی آدم را به یاد سن آگوستین می‌اندازد که زمانی دلباخته زنی جوان شده بود و دعا می‌کرد «خدایا به من تقوی بده، اما نه حالا.»

نتیجه اینکه حذف دوپامین اراده موش‌ها را برای کار کردن تضعیف کرد. با انجام یک آزمایش دیگر ثابت شد که سرسختی و پشتکار (نه میزان علاقه) با تخریب دوپامین تغییر می‌کند.

معتادان آن قدر به مصرف ادامه می‌دهند تا مریض شوند یا پول‌شان تمام شود یا بمیرند.

در وضعیت‌های عادی اگرچه فعال شدن دوپامین در مدار آرزو سبب تحریک انرژی، شوق و امید می‌شود اما احساس خوبی در فرد به وجود می‌آید. تا جایی که بعضی تمام زندگی خود را صرف جستجوی چنان حسی می‌کنند: حس انتظار و پیش‌بینی، حس بهتر شدن زندگی. مثلا برنامه دارید شام لذیذی صرف کنید، به دیدن دوستی قدیمی بروید، در حراج بزرگی شرکت کنید یا جایزه مهمی بگیرید - در همه این موارد دوپامین تخیل شما را به کار می‌اندازد تا بتوانید آینده دلخواه را در برابر چشم خود ببینید.

هدف این مدار دوپامینی تقویت رفتارهایی است که منجر به افزایش شانس بقاء و تولید مثل می‌شوند یا به زبان ساده‌تر در پیدا کردن جفت و غذا و غلبه بر رقیبان به موجود زنده کمک می‌کند.

به نظر او در پایان رشته این «چراها» به یک چیز می‌رسیم و آن سعادت است. هر کاری که انسان‌ها انجام می‌دهند برای رسیدن به سعادت است.

عشق‌های نخستین مانند سوار شدن بر چرخ و فلکی هستند که کنار پلی قرار دارد. آدم می‌تواند هر چند بار که دلش می‌خواهد سوار این چرخ و فلک شود و سفر کند. اما در پایان به جایی می‌رسد که سفرش را از آن شروع کرده بود.

از دید دوپامین، داشتن مهم نیست، به دست آوردن مهم است. اگر مثل یک آواره زیر یک پل زندگی می‌کنید دوپامین کاری می‌کند که هوس داشتن یک خیمه به سرتان بزند. اما اگر در گران‌ترین عمارت جهان زندگی می‌کنید، دوپامین کاری می‌کند آرزو کنید که قصری روی ماه داشته باشید.

یکی از گونه‌های (واریاسیون‌های) ژن D۴ موسوم به ۷R است. افرادی که دارای گونه ۷R می‌باشند معمولا نوگرا هستند و از ملال و یکنواختی بیزارند و کافی است چیزی عجیب و غریب یا جدید باشد تا دنبالش راه بیفتند.

وقتی چیزی که وجودش برای بقای ما مهم باشد برابر ما ظاهر شود، نیازی نیست به آن فکر کنیم. دوپامین ما را وادار می‌کند به طرف آن جلب شویم. مهم نیست که به آن چیز علاقه داشته باشیم یا در آن لحظه بدان احتیاج داشته باشیم یا نه. دوپامین به این چیزها اهمیت نمی‌دهد

فرایند سفر زمانی در ذهن پیوسته فعال است و در همه انتخاب‌های آگاهانه زندگی ما دخالت دارد. همه تصمیم‌های مغز در باب آینده با واسطه سیستم دوپامین و مدل‌هایی که به کمک آن ساخته شده، انجام می‌گیرد، چه در حال اخذ تصمیم برای خرید همبرگر باشیم چه آنجا که شخص رییس جمهور می‌خواهد درباره شروع جنگ تصمیم بگیرد. سفر زمانی در ذهن، در «هر قدمی» که در زندگی برمی‌داریم دخالت دارد.