بریده‌هایی از کتاب دوپامین، مولکولی با خواص شگفت انگیز

وازوپرسین مثل یک هورمون پدیدآورنده «شوهر نمونه» عمل می‌کند. دوپامین عکس آن است.

افسون معجونی است که تخیل انسان را توسط ترشح دوپامین تحریک می‌کند و توانایی او را برای درک دقیق واقعیت‌های اینجا و اکنون کاهش می‌دهد.

عواطف ما وقتی به اوج می‌رسند که به دنیایی سرشار از احتمال‌های دلخواه فکر کنیم و زمانی دستخوش افول می‌شوند که با واقعیت مواجه شویم. وقتی الهه عشق که ما را به سوی حجله بخت فرامی خواند به عجوزه‌ای خواب‌آلود بدل شود که بینی چرکین خود را در دستمالی آلوده تخلیه می‌کند، ماهیت عشق - که دلیل ماندن بود - از رؤیاهای غوطه‌ور در دوپامین بیرون می‌آید و به چیزی دیگر تبدیل می‌شود... اما چه چیزی؟ یک مغز و دو دنیا

می‌توان مغز انسان‌های نخبه را با خودروهای مسابقه‌ای پیشرفته قیاس کرد. این موتورها می‌توانند کارهای شگفتی را انجام دهند اما خیلی زود خراب می‌شوند

تمایل به کنترل امور امری اجتناب‌ناپذیر است

مردم به جای تسلیم در برابر قدرت فیزیکی، در برابر ایده‌ها سر فرود می‌آورند.

عواطف ما وقتی به اوج می‌رسند که به دنیایی سرشار از احتمال‌های دلخواه فکر کنیم و زمانی دستخوش افول می‌شوند که با واقعیت مواجه شویم.

این افراد بی‌قرار و ناآرام و ناراضی‌اند. دوپامین باعث می‌شود افراد مدام در آرزوی رسیدن به موقعیتی بهتر باشند. افراد دارای دوپامین بالا معمولا از جامعه باثباتی که در آن زندگی می‌کنند فاصله می‌گیرند و به جستجوی سرزمین‌های ناشناخته می‌روند

شیفتگان دوپامین شعارشان این است امیدوارانه سفر کردن بهتر از رسیدن به مقصد است.

در مقام عشق دوپامین فقط یک آغازگر است و هرگز ما را به نقطه پایان و رضایت تام نمی‌رساند و فقط می‌گوید: «بیشتر».

عشق‌های نخستین مانند سوار شدن بر چرخ و فلکی هستند که کنار پلی قرار دارد. آدم می‌تواند هر چند بار که دلش می‌خواهد سوار این چرخ و فلک شود و سفر کند. اما در پایان به جایی می‌رسد که سفرش را از آن شروع کرده بود. هر بار که نوای موسیقی متوقف می‌شود و پای مسافر به زمین می‌رسد با انتخابی روبرو می‌شود: آیا یکبار دیگر سوار شود یا قیدش را بزند و دل به عشقی تازه بسپارد.

به هر حال فقط چیزهایی دور و غیرواقعی هستند که می‌توانند ما را افسون کنند. افسون نوعی دروغ است.

چیزهای دور از دسترس را نمی‌توان به کار برد یا مصرف کرد. فقط می‌توان آرزوی رسیدن به آن‌ها را در دل پروراند.

عواطف ما وقتی به اوج می‌رسند که به دنیایی سرشار از احتمال‌های دلخواه فکر کنیم و زمانی دستخوش افول می‌شوند که با واقعیت مواجه شویم.

اعتیاد خاص شخصیت‌های ضعیف و ناشی از فقدان اراده نیست. اعتیاد وقتی به وجود می‌آید که مدار آرزو به دنبال تحریک افراطی وارد مرحله‌ای آسیب شناختی می‌شود. اگر سیستم دوپامین را به شکلی شدید و تا مدتی طولانی تحریک کنیم، مثل سیلی خروشان قدرت می‌گیرد و وقتی چنین سیلی زندگی کسی را آماج خود قرار دهد ایستادن در برابر آن دشوار خواهد بود.

وقتی دانشمندان از میدان‌های مغناطیسی برای بررسی مغز داوطلبان استفاده کردند متوجه نکته دیگری شدند: اینکه هر چه سلول‌های دوپامینی فعال‌تر می‌شدند، داوطلبان قمارباز انتظار داشتند پول بیشتری برنده شوند.

بهتر است با سیستم دوپامین بازی نکنید، چون تاوان سنگینی دارد.

از دید دوپامین، داشتن مهم نیست، به دست آوردن مهم است. اگر مثل یک آواره زیر یک پل زندگی می‌کنید دوپامین کاری می‌کند که هوس داشتن یک خیمه به سرتان بزند. اما اگر در گران‌ترین عمارت جهان زندگی می‌کنید، دوپامین کاری می‌کند آرزو کنید که قصری روی ماه داشته باشید. دوپامین استانداردی برای خوب ندارد و دنبال رسیدن به هیچ خط پایانی نیست. مدارهای دوپامینی مغز را فقط با احتمال بروز پیشامدهای جدید و دلپذیر می‌توان تحریک کرد. حتی اگر اوضاع فعلی خوب و بر وفق مراد باشد دوپامین شعار «بیشتر» را سر می‌دهد.

از دید دوپامین، داشتن مهم نیست، به دست آوردن مهم است. اگر مثل یک آواره زیر یک پل زندگی می‌کنید دوپامین کاری می‌کند که هوس داشتن یک خیمه به سرتان بزند. اما اگر در گران‌ترین عمارت جهان زندگی می‌کنید، دوپامین کاری می‌کند آرزو کنید که قصری روی ماه داشته باشید. دوپامین استانداردی برای خوب ندارد و دنبال رسیدن به هیچ خط پایانی نیست.

وداع با شور و هیجان دوپامینی ناشی از آشنایی با شریکی جدید و ورود به مرحله عشق صمیمانه چندان آسان نیست. اما داشتن توانایی این کار نشانه رسیدن به بلوغ عاطفی و برداشتن گامی به سوی سعادت پردوام است.