بریده‌هایی از کتاب گرترود

انسان قادر است بسته به نوع برخورد با مسائل، آنچه که پیش می‌آید را پذیرا بشود.

دست سرنوشت همیشه با لطف و انصاف عمل نمی‌کند. هوسباز است و هراس‌انگیز. طبیعت به دنبال استدلال نیست، اما در انسان‌ها استدلال و منطق وجود دارد.

در بین صحبت‌ها، گاهی نگاهی به من می‌انداخت که از جذابیتی که خاص این اوقات بود، برخوردار بود. نگاه خمار و خسته آدم‌هایی که از رؤیا درآیند را داشت.

به نظر می‌آمد می‌خواهد به هر ترتیبی شده خستگی مفرط و اشتیاق خود را نسبت به خواب به فراموشی سپارد.

تا جایی که به من مربوط می‌شد خیال نداشتم سایه وجودم را در آفتاب ببینم. فقط تا جایی که مجاز بودم با کمک آفتاب درونم باید خود را دلگرم و زنده نگاه می‌داشتم.

احتمالا انسان، ثروت، شهرت و تشخّص را به دست می‌آورد اما واقعآ قادر به خلق خوشبختی یا بدبختی چه برای خود، چه دیگران نیست.

از این‌که می‌دیدم این مرد بدبخت و هرزه، توجه جذاب‌ترین زن را به خود جلب کرده و تمام عشق و گرایشات خوب من بیهوده است، احساس حماقت و بلاهت می‌کردم.

جوانان علاقه‌مند هستند درباره مرگ حرف بزنند، اما واقعآ درباره آن فکر نمی‌کنند.

جوان‌ها غم‌ها و شادی‌های زیادی دارند چون فقط به خودشان فکر می‌کنند؛ از این رو همه آمال و آرزوهای‌شان مهم می‌نماید و غم و شادی را به طور عمیقش حس می‌کنند. بسیاری از آن‌ها هنگامی که احساس می‌کنند نمی‌توانند به آرزوی‌شان برسند به زندگی خود پایان می‌دهند.

برای باز کردن راه به تخیلات بیمارگونه‌ای که ارضایم هم نمی‌کرد، دست از شغل و زندگی روزمره هم کشیده بودم. دوستانم در واقع مرا درک نمی‌کردند.

به نظر می‌آید مردم بیشتر چیزی را دوست دارند که کمتر به آن دسترسی دارند. قبول نداری؟

رؤیاهایمان افسرده و بی‌پایان

اتاقم را شعاع‌های ضعیفی از نور پر می‌کرد.

فقط باید پلی بین خود و مردم می‌زدم. باید یاد می‌گرفتم بدون احساس کمبود با آن‌ها و مسائلشان کنار بیایم.

نمی‌توانستم عشق را بی‌آن‌که خود را درگیرآن ببینم در نزدیکی خود احساس کنم، اما دلم سخت می‌خواست احساسی مشابه داشتم.

همواره گرایشی شدید به انسان‌های مذهبی که از طریق اعتقاد و ایمان واقعی به صلح و آرامش رسیده‌اند داشته‌ام.

بی‌شک بدترین کارها هم می‌شود به اجرا درآید

عواطف و احساسات انسان‌ها در هم پیچیده و به سختی قابل تفکیک و به ندرت قابل تشخیصند.

در واقع آنان خدایان یا مقدسین ساکن ارتفاعات المپیا نبودند، انسان‌های فانی بودند با تمام حقارت‌ها، ذلت‌ها و خودآزاری‌ها.

لحظاتی می‌خواهد تمام جهان را یکسره ببلعد و به کام خود کشد. و لحظاتی بعد همه چیز برایش به حد اشباع می‌رسد.