بریده‌هایی از کتاب گرترود

قدرت واقعی خلاقیت می‌تواند آدمی را از مواهب و لذات دنیا رها و به انزوا کشاند.

من هم یکی از هزاران جوانی بودم که با ایمان و اطمینان قدم در راه هنر گذاشت و در این راه الهام‌بخش، ناکام گشت.

جوانی مشکل‌ترین و پررنج‌ترین مرحله زندگی است.

من دیگر باید به چیزهایی که هنوز می‌تواند مرا سرحال نگه دارد بچسبم. چیزهای زیادی برایم باقی نمانده، می‌فهمی؟

«درست است اما نه برای من. زمان‌هایی بود که تسکین را در وجود یک زن یا یک دوست می‌جستم، تو هم جزو آن بوده‌ای، وقت‌هایی هم با موسیقی یا تشویق روی صحنه، اما حالا دیگر هیچ چیز به من لذت نمی‌دهد. حالا فقط با مشروب می‌توانم همه چیز را تحمل کنم.

. زمانی که آهنگی مرا در خود غرق می‌کرد و مالک کل تن و جانم می‌شد، ابتدا زمزمه‌اش را می‌شنیدم و سپس در آن مستحیل می‌شدم. در طول زمانی که در وجودم جای می‌گرفت دیگر برچسبی از خیر و شر در ذهن نداشتم. تفکر موسیقی تنش‌های عواطفم را تشکیل می‌داد

ما را از بازی روزگار گریزی نیست

هر چه گذشته از من فاصله می‌گرفت، شکل جدیدی از عشق و اندوه در من فزونی می‌گرفت.

انسان با همه کشش و کوشش‌ها به چیزهایی که بیشتر در پی آن‌هاست کمتر می‌رسد.

احتمالا انسان، ثروت، شهرت و تشخّص را به دست می‌آورد اما واقعآ قادر به خلق خوشبختی یا بدبختی چه برای خود، چه دیگران نیست. انسان قادر است بسته به نوع برخورد با مسائل، آنچه که پیش می‌آید را پذیرا بشود.