بریده‌هایی از کتاب رهبری

همه‌ی ما دو مجموعه ابزار بسیار قدرت‌مند در‌اختیار داریم که کاملاً در کنترل ماست و عبارت‌اند از چشم‌ و گوش‌مان. نگریستن به دیگران و گوش‌سپردن به نصیحت‌های‌شان و نیز مطالعه درباره‌ی افراد، سه‌تا از بهترین کارهایی هستند که در تمام زندگی‌ام انجام داده‌ام.

دو استادیوم بودند که همیشه دردسر درست می‌کردند؛ یکی وقتی در آنفیلد مقابل لیورپول بازی می‌کردیم و دیگری اِلند ‌رود در مقابل لیدز البته وقتی این تیم یکی از رقبای معمول ما محسوب می‌شد.

توازن کلید موفقیت هر تیم است. پیروزی با یازده دروازه‌بان یا افرادی که همه استعداد یکسانی دارند، غیرممکن است. به‌نظرم همین مسئله در سازمان‌های دیگر هم صادق است.

اگر بتوانی یک تیم یازده نفره جمع کنی که در جلسه‌های تمرین حواس‌شان جمع تمرین است، مراقب رژیم غذایی و بدن‌های‌شان هستند، به قدر کافی می‌خوابند و سر وقت در تمرین‌ها حاضر می‌شوند، نصف راه را تا پیروزی طی کرده‌اید. حیرت‌آور‌ است که چطور باشگاه‌های زیادی نمی‌توانند این حداقل‌ها را رعایت کنند

اگر انسان نقش هدایت دیگران را داشته باشد بهتر است بداند که آن‌ها چه کسانی هستند، در چه شرایطی بزرگ شده‌اند، چه چیزهایی منجر به شکوفایی استعداد‌های‌شان و چه‌ شرایطی منجر به شکست‌شان می‌شود. تنها راه کشف این مسائل دو نوع فعالیت است که نادیده گرفته شده‌اند: شنیدن و دیدن.

سال‌ها قبل یک نفر به من تعدادی نوار ضبط‌شده داد که شامل گفت‌وگوهایی با بیل شنکلی مربی لیورپول، در فاصله‌ی سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۷۴ بود. بیش‌تر خاطره‌گویی بود و قرار نبود منتشر شود، اما حین رانندگی چندین‌بار به آن‌ها گوش کردم. گفت‌‌وگو شامل همه‌جور صحبتی بود، اما حقیقت گریزناپذیر آن نوارها، شدت وابستگی شنکلی به فوتبال را نشان می‌داد که انگار تا مغز استخوانش نفوذ کرده بود. حتا اگر شنکلی به دام زیاده‌روی افتاده باشد، میزان تعهد لازم برای پیروزی را به من یادآور می‌شد.

این‌که خدا به ما دو گوش و دو چشم و یک دهان داده است، بی‌دلیل نیست. به این دلیل است که بتوانیم دو برابر حرف‌زدن، ببینیم و بشنویم. از همه بیش‌تر گوش‌سپردن هیچ خرجی برای شما ندارد.

بعضی افراد آرام چنان شخصیت‌های قدرتمندی دارند که وقتی حرف می‌زنند، کل حاضرین ساکت می‌شوند. شخصیت قوی نشان‌دهنده‌ی قدرت و توان درونی است.

اگر افراد را درک نکنید، انگیزه بخشیدن به آن‌ها سخت خواهد بود.

نباید بیش‌ازحد به افرادی که برای ما کار می‌کنند، دل ببندیم. دلبستگی را تنها زمانی باید نشان داد که فرد دچار مشکل شده است،یعنی وقتی‌که به کمک و مشاوره‌ی ما نیاز دارد.

شاید مهم‌ترین بخش هر فعالیتی الهام‌بخشیدن به گروهی از افراد باشد به‌نحوی که بتوانند به بهترین وجه ممکن کار کنند.

بخش اعظم اداره‌ی یک سازمان موفق، این است که دیگران را به همکاری با خود ترغیب کنید، حتا اگر بدانند جای دیگر می‌توانند پول بیش‌تری به دست بیاورند

مطمئناً نمی‌توانید با کتک‌زدن افراد با میله‌ا‌ی فلزی، انتظار بهترین عملکرد را از آن‌ها داشته باشید، بلکه باید این‌کار را با ابراز احترام، عادت‌دادن آن‌ها به پیروزی و متقاعد ساختن‌شان به توانایی خود در بهبود عملکرد انجام داد. مربی خاصی را نمی‌شناسم که با حکومت وحشت توانسته باشد دوره‌ی طولانی موفقیتی را حفظ کرده باشد

یکی از ویژگی‌های افراد خلاق و استثنایی این است که باید دائم سرشان را گرم کنید و نگذارید حوصله‌شان سر برود. مشکل آن‌ها معمولاً خودبینی یا سهل‌‌انگاری نیست؛ آن‌ها فقط چالش پیش‌روی خود را کافی نمی‌بینند.

وقتی شما یک‌قدم از همه‌چیز فاصله می‌گیرید، چیزهایی می‌بینید که غافل‌گیرتان می‌کند و عنصر غافل‌گیری بسیار مهم است.

همه‌ی ما در برخی شرایط ممکن است احساس کنیم به جمع تعلق نداریم، و وقتی کسی احساس بیگانگی می‌کند یا احساس طرد‌شدگی دارد که باعث می‌شود مدام از منصفانه‌نبودن زندگی گله کند و یا این‌که از آن حس دورافتادگی خود به‌عنوان محرکی برای پیشبرد خود استفاده می‌کند

بیان عبارتِ «بگذارید درباره‌اش فکر کنم.» به‌شجاعت نیاز داشت. وقتی جوان هستیم، رؤیای پرواز به ماه را داریم و می‌خواهیم خیلی هم زود به این آرزو دست یابیم. به‌نظرم دلیل این رفتار، ناشی از اشتیاق‌مان است. وقتی سن بالا می‌رود، اشتیاق در اثر تجربه آرام می‌شود.

همه‌ی ما قربانی‌های تصادفی دی‌ان‌ای والدین‌مان هستیم: قرعه‌ی شانس، شرایطی که در آن بزرگ می‌شویم و آموزشی که دریافت می‌کنیم، شخصیت ما را می‌سازند. اما همه‌ی ما دو مجموعه ابزار بسیار قدرت‌مند در‌اختیار داریم که کاملاً در کنترل ماست و عبارت‌اند از چشم‌ و گوش‌مان. نگریستن به دیگران و گوش‌سپردن به نصیحت‌های‌شان و نیز مطالعه درباره‌ی افراد، سه‌تا از بهترین کارهایی هستند که در تمام زندگی‌ام انجام داده‌ام.

این‌که جوان‌ترها حس کنند الگوی قابل‌اعتمادی دارند که فقط به نفع آن‌ها می‌اندیشد، به معجونی معجزه‌آسا می‌ماند

بزرگ‌ترین مزیتی که یک مربی می‌تواند به آن دست پیدا کند، زمان کافی برای بهبود یا تغییر وضعیت تیم است. اجرایی‌کردن طرح‌‌ها و ایجاد ساختارهای تازه، سال‌ها وقت نیاز دارد. اگر مربی شانس بیاورد و به کارفرمایی برخورد که کار او را درک می‌کند و حاضر است به او زمان بدهد (و از این موارد کم پیدا می‌شود)، شانس موفقیت را پیدا خواهد کرد