بریده‌هایی از کتاب لالایی

سنگ و چوب شاید استخوان‌هایت را بشکنند؛ اما کلمات گاه واقعاً دردآورند.

متخصصان فرهنگِ یونان باستان می‌گویند مردمِ آن زمان، افکارشان را متعلق به خودشان نمی‌دانستند. وقتی فکری به سر یونانیان باستان می‌رسید، آن‌را دستوری از یک خدا یا یک الهه می‌پنداشتند. آپولو به آن‌ها می‌گفت شجاع باشند. آتنا می‌گفت عاشق بشوند. حالا مردم تبلیغی دربارهٔ چیپس با طعم خامه می‌بینند و می‌دوند بیرون تا آن‌را بخرند؛ اما حالا اسم آن‌را «ارادهٔ آزاد» می‌گذارند. حداقل، یونانیان باستان با خودشان روراست بودند.

قدرت فساد می‌آورَد و قدرت مطلق، مطلقاً فساد می‌آورَد.

جورج اورولِ پیر، داستان را برعکس فهمیده بود. برادر بزرگ تماشا نمی‌کند. او آواز می‌خواند و می‌رقصد. او از کلاهی خرگوش بیرون می‌کشد. برادر بزرگ مشغول جلب توجه شما در لحظه‌لحظهٔ بیداری‌تان است. او می‌خواهد مطمئن شود همیشه حواس‌تان پرت است. می‌خواهد مطمئن شود کاملاً جذب شده‌اید. او می‌خواهد مطمئن شود قوهٔ تخیل شما پژمرده می‌شود، تا وقتی کاربردش به‌اندازهٔ کاربرد آپاندیس‌تان بشود. او می‌خواهد مطمئن شود توجه شما همیشه جلب شده است.

راهِ میان‌بر برای بستن هر دری این است که خودتان را در جزئیات کوچک دفن کنید،

شاید به‌خاطر کارهایی که کردی، به جهنم نروی. شاید به‌خاطر کارهایی که نکردی، به جهنم بروی.

شاید درس اخلاقم را یاد نگرفته باشم؛ اما یاد گرفتم توجه کنم. هیچ جزئیاتی آن‌قدر بی‌اهمیت نیست که بشود نادیده‌اش گرفت.

مشکل تمام داستان‌ها این است که بعد از اتفاق‌افتادن‌شان آن‌ها را تعریف می‌کنید. حتی گزارش‌های لحظه‌به‌لحظهٔ ورزشی رادیو هم چند دقیقه تأخیر دارند.

شاید به‌خاطر کارهایی که کردی، به جهنم نروی. شاید به‌خاطر کارهایی که نکردی به جهنم بروی؛ کارهایی که تمام نکردی.

سنگ و چوب شاید استخوان‌هایت را بشکنند؛ اما کلمات گاه واقعاً دردآورند.

در دنیایی که قسم بی‌ارزش است، جایی که تعهد هیچ معنایی ندارد، جایی که قول می‌دهند برای این‌که آن‌را بشکنند، بد نیست اگر کلمات، دوباره قدرت را به دست بگیرند.

سروصدا چیزی است که سکوت را تعریف می‌کند. بدون سروصدا، سکوت تا این حد باارزش نبود.

وقتی قوهٔ تخیلِ همه خشک شده باشد، دیگر هیچ‌کس تهدیدی برای جهان به‌حساب نمی‌آید.

همهٔ ما کسی را در ذهن‌مان داریم و از ذهن کسی بیرون نمی‌رویم.

در دنیایی که قسم بی‌ارزش است، جایی که تعهد هیچ معنایی ندارد، جایی که قول می‌دهند برای این‌که آن‌را بشکنند، بد نیست اگر کلمات، دوباره قدرت را به دست بگیرند.

سنگ و چوب شاید استخوان‌هایت را بشکنند؛ اما کلمات گاه واقعاً دردآورند.

اصل حرفم ارادهٔ آزاد است. آیا ما چنین چیزی داریم، یا این‌که خداوند همهٔ چیزهایی را که انجام می‌دهیم و می‌گوییم و می‌خواهیم، به ما دیکته می‌کند و برای‌مان تنظیم کرده است؟

آیا ما ارادهٔ آزاد داریم، یا این‌که رسانه‌های جمعی و فرهنگ‌مان ما، خواسته‌ها و اعمال ما را از لحظهٔ تولد کنترل می‌کنند؟

ناکامل و به‌هم‌ریخته، این دنیایی است که در آن زندگی می‌کنم. این‌قدر دور از خدا، این‌ها آدم‌هایی هستند که من را با آن‌ها رها کرده‌اند.

ما در منارجنبانی از یاوه‌ها زندگی می‌کنیم. در واقعیتِ لرزان کلمات. نوعی دی‌ان‌ای که برای دریافت فجایع تقویت شده است. حالا که جهانِ طبیعی نابود شده است، این جهان زبانی ناهنجار برای‌مان باقی مانده است.