بریده‌هایی از کتاب لالایی

بهترین روش تلف‌کردن زندگی این است که یادداشت بردارید. راحت‌ترین راهِ دوری از زندگی‌کردن این است که فقط تماشا کنید. دنبال جزئیات بگردید. گزارش تهیه کنید. شرکت نکنید.

مونا یک‌بار گفت ستاره‌ها بهترین قسمت زنده‌بودن‌اند.

«فکرش رو هم نکنین که دولت تا الان دنبال یه ویروس واگیر عالی واسه کندکردن افزایش جمعیت نگشته باشه.»

راه درمانِ قدرتِ بیش‌ازحد، دستیابی به قدرت بیش‌تر نیست.

مازوخیست است که با زورگویی سادیست را به حرکت وامی‌دارد. درواقع منفعل‌ترین افرادند که پرخاشگرند.

طبق گفتهٔ مونا، نباید انسان‌ها را بکشید؛ چون این کار، شما را از انسانیت دور می‌کند. برای توجیه قتل، باید قربانی را به دشمن خودتان تبدیل کنید. برای توجیه هر جنایتی باید قربانی را به دشمن خودتان تبدیل کنید. بعد از مدتی، همهٔ افراد جهان به دشمن‌تان تبدیل می‌شوند.

اویستر به من می‌گوید: «قدرت مرگ و زندگی فقط وقتی دستته که داری توی مک‌دونالد همبرگر سفارش می‌دی.» صورتش جلوی صورت من است. می‌گوید: «فقط پول کثیفت رو می‌دی، و یه جای دیگه، یه تبر رو گردن یه گاو می‌آد پایین.»

هرچه افرادِ بیش‌تری بمیرند، چیزهای بیش‌تری بدون تغییر باقی می‌مانند.

شاید به‌خاطر کارهایی که کردی، به جهنم نروی. شاید به‌خاطر کارهایی که نکردی به جهنم بروی؛ کارهایی که تمام نکردی.

«تا وقتی با مشکل شخصی واقعی‌تون کنار نیایین، نمی‌تونین خودتون رو کنترل کنین.»

روی کتابش، این خط را با ماژیک مشخص کرده است: «جادو میزان‌کردن انرژی لازم برای تغییر طبیعی است.»

«محصول نهایی مرگ، طلب تجدید حیات است.»

در دنیایی که قسم بی‌ارزش است، جایی که تعهد هیچ معنایی ندارد، جایی که قول می‌دهند برای این‌که آن‌را بشکنند، بد نیست اگر کلمات، دوباره قدرت را به دست بگیرند.

قدرت فساد می‌آورَد و قدرت مطلق، مطلقاً فساد می‌آورَد.

سنگ و چوب شاید استخوان‌هایت را بشکنند؛ اما کلمات هرگز به تو صدمه نمی‌رسانند.

شغل یک روزنامه‌نگار قضاوت دربارهٔ حقایق نیست. شغل شما این نیست که غربال اطلاعات باشید. شغل شما جمع‌آوری جزئیات است، فقط چیزهایی که آن‌جاست، فقط شاهدی باشید که قاتی ماجرا نمی‌شود.

برخی از مردم هنوز فکر می‌کنند دانش، قدرت است.

راز فراموش‌کردن اصل قضیه این است که به همه‌چیز از نزدیک نگاه کنید. راه میان‌بر برای بستن یک در این است که خودتان را در جزئیات غرق کنید.

سروصدا چیزی است که سکوت را تعریف می‌کند. بدون سروصدا، سکوت تا این حد باارزش نبود.

وقتی جهان همیشه مغزِ شما را پر می‌کند، دیگر کسی نگران این نیست که چه در سرتان می‌گذرد. وقتی قوهٔ تخیلِ همه خشک شده باشد، دیگر هیچ‌کس تهدیدی برای جهان به‌حساب نمی‌آید.