بریده‌هایی از کتاب فلسفه تنهایی

آدم‌های تنها بیشتر خودشان دلشان می‌خواهد تنها باشند، چون نمی‌خواهند بهای روحی و روانیِ بادیگران‌بودن را بپردازند. آنها به آدم‌ها آلرژی دارند و ازشان زیادی متأثر می‌شوند. ـــ دیوید فاستر والاس

عاشق شدن بخش مهمی از عشق است، اما تنها بخشی از آن است.

برای فائق آمدن بر تنهایی راهی غیرمستقیم در پیش گرفت، مثلاً اینکه یاد بگیریم به دیگران اعتماد کنیم. تعمیم دادنِ حس بی‌اعتمادی به همهٔ آدم‌های دور و بر یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های تنهایی‌ست.

همه‌مان در طول حیات به نوعی از تنهایی محکومیم، اما این تنهایی می‌تواند تنهاییِ تنهایان دیگر را دریابد ــــ پس همه‌مان آنقدرها هم تنها نیستیم. به قول ریلکه می‌توان به عشقی رسید که " پناهگاهی‌ست که در آن دو تنها و بی‌کس مراقب و هم‌جوار همند".

فرد تنها فکر می‌کند که نه کسی عاشقش می‌شود نه کسی دلش می‌خواهد وارد دوستیِ با او بشود

برای افراد تنها تفاوت میان آن‌چه هستند و آن‌چیزی که می‌خواهند باشند برجسته‌تر است.

او بیشتر اوقات در ذهنش مشغول نوشتن نامه‌هایی‌ست که هیچ‌وقت برای کسی ارسال نمی‌شوند. (۳۰) این نامه‌ها در خطاب به خانواده، دوستان، مشاهیر، و دیگر آدم‌ها نوشته می‌شوند ــــ کسانی که اغلب مرده‌اند، و گاهی حتی کسانی که او هرگز یکبار هم ملاقاتشان نکرده است. درون‌مایهٔ همیشگیِ نامه‌های هرتزوگ نومیدی از خود و دیگران است. می‌شود او را فردی مبتلا به مونومانیا (monomania) دانست که وسوسهٔ ذهنی‌اش این است که چگونه همه، از جمله خودش، کم آورده‌اند.

تنهایی پدیده‌ای موروثی به نظر می‌رسد، یعنی در نیمی از موارد این عامل ژنتیکی است که می‌تواند تفاوت در شدت احساس تنهایی را توضیح دهد

تجربهٔ تنهایی ربطی به داشتن یک مونس و محرم ندارد.

ناچیز بودن خلوت و انزوا به این خاطر است که تا تنها می‌شویم درجا ــــ خواه از سرِ ملال باشد و بی‌قراری،‌ خواه از سر بلاتکلیفی یا تن‌آسایی‌ــــ دست به دامن دیگران می‌شویم تا از وضع و حال تنهایی نجاتمان بدهند، با تلفن یا نرم‌افزارهای اینترنتی یا دیدارهای رودررو. ما خود را به دست حواس‌پرتی می‌سپریم،‌ یا می‌شود گفت راحت به سمتش می‌رویم. واژهٔ جالبی‌ست: حواس‌ــــ پرتی، به معنای واقعیِ کلمه یعنی" پرت افتادن". آنچه از آن پرت می‌افتیم خودِ خویشتنِ ماست.