بریده‌هایی از کتاب در

کشیش‌ها همه دروغ گویند؛ دکترها جاهل و پول پرست؛ وکلا اهمیت نمی‌دهند وکالتِ چه کسی را به عهده بگیرند، قربانی یا جنایتکار؛ مهندس‌ها پیش پیش حساب می‌کنند ببینند چطور می‌توانند کپه‌ای از مصالح برای خانه خودشان بردارند؛ و نیروگاه‌ها و کارخانه‌ها و نهادهای آموزشی عظیم همه پُر است از کلاه بردار.

نوشتن از آن کارهایی نیست که با آدم سر شوخی داشته باشد. جمله‌هایی که ناتمام رها شوند دیگر هیچ وقت به آن خوبی که شروع شده بودند تمام نمی‌شوند

الان می‌دانم‌ـــــ چیزی که آن موقع نمی‌دانستم‌ـــــ که نمی‌شود محبت همیشه به شیوه آرام و مؤدبانه و روشن بیان شود؛ و‌اینکه نباید آدم شکل محبت ورزیدن را برای دیگری تعیین کند.

من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. توی زندگی واقعی برای پیدا کردن جمله مناسب مشکل دارم.

به منظور حفظ شأن انسان لازم است که احترام و عزت در ظواهر آدم نمود داشته باشد.

زن‌ها از او نفرت داشتند؛ او بیش از حد افاده‌ای بود و ضمناً او هم مثل امرنس در مراسم نیایش دیده نشده بود.‌این حقیقت داشت، چون وقتی آنها داشتند عبادت می‌کردند، هم یکشنبه‌ها هم تک تک روزهای دیگر، پالت داشت کار اتوی آنها را انجام می‌داد. اتویش زغالی بود، چون در آن زمان جریان برق تمام وقت برقرار نبودـــــ فقط در بازه‌های خاص زمانی برق وصل می‌شدـــــ و به خاطر دود اتو تقریباً همیشه کله اش را بالا می‌گرفت. بدون شک وقتی درباره وضعیت روحی اش از اصطلاح «افاده‌ای» استفاده کرده بودند منظورشان همین بود.

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که می‌شود به کسی داد‌این است که از درد و رنج نجاتش بدهی.

«من یکشنبه ات را خراب کردم، نه؟ ولی‌این طور کارها را توی چنین روزهایی انجام می‌دهند، در یکشنبه‌ها یا تعطیلی‌های رسمی. در چنین روزهایی است که به بقیه می‌گویی تصمیمت برای بعد از مرگ چیست.»

وقتی مهلت کسی دارد تمام می‌شود، جلویش را نگیر. نمی‌توانی چیزی بهش بدهی که جای زندگی را برایش بگیرد. فکر می‌کنی من پالت را دوست نداشتم؟ که وقتی به تنگ آمده بود و می‌خواست خلاص شود برای من اهمیتی نداشت؟ مسئله‌این است که، به جز عشق ورزیدن، باید کُشتن را هم بلد باشی. ضرری ندارد‌این را یادت باشد

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و‌این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی شان نیستند

به‌جز عشق‌ورزیدن، باید کُشتن را هم بلد باشی. ضرری ندارد این را یادت باشد.

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی‌شان نیستند.»

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی‌شان نیستند.»

وقتی آدم‌ها می‌خواهند بروند، بگذار بروند. چرا باید بمانند؟

من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. در زندگی واقعی برای پیداکردن جملهٔ مناسب مشکل دارم.

من هیچ‌کسی را نمی‌خواهم، مگر اینکه تمام‌وکمال مال من باشد. ولی تو می‌خواهی همه را توی جعبه‌ای بگذاری و هروقت لازمشان داشتی بیرونشان بکشی

تو برای هزاران چیزی که بلدی آموزش دیده‌ای، ولی نمی‌دانی آن چیزی که واقعاً اهمیت دارد چیست. نمی‌بینی که سعی‌ات برای مسحورکردنم فایده‌ای ندارد؟ من هیچ‌کسی را نمی‌خواهم، مگر اینکه تمام‌وکمال مال من باشد. ولی تو می‌خواهی همه را توی جعبه‌ای بگذاری و هروقت لازمشان داشتی بیرونشان بکشی: این دوست‌دخترم است، این پسرعموم و این مادرخواندهٔ پیرم. این عشقم است، این دکترم است و این گل خشکیدهٔ لای کتاب از جزایر رُدس (۴۹) آمده. خواهش می‌کنم کاری به من نداشته باش. فقط وقتی دیگر توی این دنیا نیستم، گهگاهی به قبرم سر بزن، همین کافی است. من نخواستم با آن آقا دوست باشم چون می‌خواستم شوهرم باشد؛ ولی تو دیگر وانمود نکن بچهٔ منی، درحالی‌که هیچ‌وقت بچه‌ای نداشته‌ام. من به تو چیزی پیشکش کردم، تو هم قبولش کردی

اگر کسی را نداری که وقتی خانه می‌آیی خوشحالی کند، بهتر است اصلاً زندگی نکنی.

دانشجو که بودم از شوپنهاور نفرت داشتم. بعدها بود که به‌تدریج به صحتِ این اندیشه‌اش پی بردم که هر رابطه‌ای که پای عواطف فردی را به میان بکشد آدم را در معرض خطر قرار می‌دهد و هرچه اجازه دهم آدم‌های بیشتری نزدیکم شوند، بر تعداد راه‌هایی که می‌شود به من آسیب رساند افزوده می‌شود.

مسئله این است که، به‌جز عشق‌ورزیدن، باید کُشتن را هم بلد باشی.