بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

تا آگاه نشوند محاله عصیان کنند، و فقط بعد از این‌که عصیان کردند به آگاهی می‌رسند.

برایش شگفت‌آور بود که آدم وقتی با بحران مواجه می‌شود عوض مقابله با دشمن بیرونی، با جسم خودش کشمکش پیدا می‌کند.

اصلی‌ترین عملکرد جنگْ نابودی است، اما نه الزاماً نابودی جانِ انسان‌ها بلکه انهدامِ حاصلِ کارشان. جنگ طریقی است برای آن‌که موادی را منفجر کنند، به لایه‌های زیرین زمین یا اعماق دریا بفرستند که، در غیر این صورت، مورد استفاده قرار می‌گیرند تا توده‌ها را بیش از اندازه مرفه، و در نتیجه بیش‌ازحد هشیار کنند.

خیالش رفت پی بلاهایی که «پلیس پندار» بر سرش می‌آورد بعد از این‌که او را از آن‌جا می‌بردند. اگر فوراً آدم را می‌کشتند مشکلی نبود. کشته شدن چیزی بود که آدم از ابتدا انتظارش را داشت. اما قبل از مرگ (هیچ‌کس راجع‌به این‌ها حرف نمی‌زد، هر چند همه ازشان خبر داشتند) روند گریزناپذیر اعتراف در انتظارش بود: خزیدن بر زمین و نعره زدن برای طلب بخشش، استخوان‌های شکسته، دندان‌های خُردشده و طره‌های خون‌آلود مو. چرا باید این‌همه عذاب ببیند وقتی فرجام فرقی نمی‌کند؟ چرا امکان ندارد چند روز یا چند هفته از عمر را کوتاه کنند؟ هیچ‌وقت کسی از بازجویی رهایی نداشته، و هرگز پیش نیامده کسی اعتراف نکند. همین که محرز شود آدم مرتکب «پندارِ مجرمانه» شده، به‌یقین دیر یا زود می‌میرد.

یگانه مقصودِ به رسمیت شناخته‌شدهٔ ازدواج این بود که برای خدمت به حزب بچه بیاورند. آمیزش جنسی را باید به چشم عملی بی‌اهمیت و کم‌وبیش ناخوشایند نگاه می‌کردند، مثل دوایی تلخ. این مطلب هم هرگز سرراست به کلام نیامده بود، اما به صورت غیرمستقیم از کودکی به بعد آن را در ذهن هر عضو حزب فرومی‌کردند.

آن‌چه مایهٔ هراس می‌شود این است که همه‌چیز می‌تواند حقیقت به حساب بیاید.

ما می‌دونیم هیشکی هرگز قدرت رو با این نیت که ازش دست بکشه، به چنگ نیاورده. قدرت وسیله نیست، هدف به حساب می‌آد. آدم دیکتاتوری راه نمی‌ندازه که از انقلاب پشتیبانی کنه؛ انقلاب می‌کنه تا دیکتاتوری راه بندازه. هدف از سرکوب جز سرکوب نیست. هدف از شکنجه جز شکنجه نیست. هدف از قدرت جز قدرت نیست.

فکر کرد و به این نتیجه رسید که بدترین دشمن آدم سیستم عصبی خودش است. تشویش و تنش درونی می‌تواند هر آن به شکل عارضه‌ای مشهود بارز شود

هیچ‌چیز مالِ خود آدم نبود جز چند سانتی‌متر مکعبِ داخل جمجمه‌اش.

اگه آدم اصول جزئی رو رعایت کنه، می‌تونه عوضش اصول اساسی رو زیر پا بذاره.

اگه آدم اصول جزئی رو رعایت کنه، می‌تونه عوضش اصول اساسی رو زیر پا بذاره.

«نمی‌دونم ــ اهمیت نمی‌دم. یک‌جوری ناکام می‌شید. یک چیزی مغلوب‌تون می‌کنه. زندگی مغلوب‌تون می‌کنه.»

هر عملی که بر تمایل به انزوا و خلوت دلالت داشت، حتی پیاده‌روی تنهایی، همواره بفهمی‌نفهمی خطرناک بود. در نوگفتار برای بیانش واژه‌ای مخصوص وجود داشت: به‌اش می‌گفتند «خویش‌زندگی»، و معنایش فردگرایی و عرف‌شکنی بود.

قدرت وسیله نیست، هدف به حساب می‌آد. آدم دیکتاتوری راه نمی‌ندازه که از انقلاب پشتیبانی کنه؛ انقلاب می‌کنه تا دیکتاتوری راه بندازه. هدف از سرکوب جز سرکوب نیست. هدف از شکنجه جز شکنجه نیست. هدف از قدرت جز قدرت نیست.

جهان‌بینی حزب بهتر از همه بر ذهن اشخاصی مسلط می‌شد که از درکش عاجز بودند

هیچ‌چیز غیرقانونی نبود، چون دیگر قانونی وجود نداشت

اگر همگان یکسان از اوقات فراغت و ایمنی مادی سهم ببرند، تودهٔ عظیم ابنای بشر که معمولاً فقرْ تخدیر و خرفت‌شان می‌کند، باسواد می‌شوند و می‌آموزند مستقل بیندیشند؛ و هنگامی که چنین کردند، دیر یا زود، درمی‌یابند که اقلیت برخوردار از مزایای ویژه کارکردی ندارند و آنان را می‌روبند.

«این‌دفعه به سلامتی چی بنوشیم؟ سردرگمی “پلیس پندار”؟ مرگ برادرِ بزرگ؟ بشریت؟ آینده؟» وینستون گفت «به سلامتی گذشته.» اُبراین با لحنی جدی موافقت کرد «گذشته مهم‌تره.»

قدرت وسیله نیست، هدف به حساب می‌آد. آدم دیکتاتوری راه نمی‌ندازه که از انقلاب پشتیبانی کنه؛ انقلاب می‌کنه تا دیکتاتوری راه بندازه.

این نهایت زیرکی و ظرافت اندیشه بود: این‌که آدم آگاهانه ناخودآگاه را فعال کند و سپس، بار دیگر، ناآگاه شود از خواب مصنوعی که لحظه‌ای پیش بر خویش تحمیل کرده.