بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

حزب می‌گفت اقیانوسیه هرگز با اوراسیا متحد نبوده. او، وینستون اسمیت، می‌دانست تا همین چهار سال پیش با هم متحد بودند. اما این آگاهی کجا وجود داشت؟ فقط در ضمیرِ خودش که به هر صورت دیر یا زود باید نابود می‌شد. و اگر بقیه، همگی، دروغی را که حزب تحمیل می‌کرد می‌پذیرفتند ــ اگر تمامی اسناد همین روایت را تأیید می‌کردند ــ پس دروغ در تاریخ جای می‌گرفت و بدل به حقیقت می‌شد.

گرچه کمی مست بود، اندوهی عمیق و طاقت‌فرسا نیز جانش را عذاب می‌داد.

آن‌چه آن لحظه او را به هیجان آورد و ستایشش را برانگیخت حرکت دختره بود موقعی که رخت‌هایش را پرت می‌کرد. به نظر می‌رسید با موزونی و بی‌قیدی‌اش تمامیت یک فرهنگ را نیست‌ونابود می‌کند، کل یک نظام فکری را، انگار بشود برادرِ بزرگ و حزب و «پلیس پندار» را فقط با یک حرکتِ شکوهمندِ بازو به عدم فرستاد.

نزدیکِ پرچین‌های قناسِ آن سرِ چراگاه، شاخه‌های درختان نارون خیلی ملایم با وزش نسیم تکان می‌خوردند و انبوه برگ‌های‌شان مثل گیسوان زنان می‌جنبیدند.

مال زمانی که هنوز حریم خصوصی و محبت و دوستی وجود داشت و اعضای خانواده از یکدیگر حمایت می‌کردند بی‌آن‌که علتش را بدانند.

حال که خود را مُرده فرض کرده بود واجب شد تا جایی که امکان دارد زنده بماند.

چنین استنباط می‌کرد که تازه گام قطعی را برداشته، از هنگامی که توانسته افکارش را بیان کند. پیامدهای هر عمل در خود آن عمل گنجانده شده‌اند.

به آینده، به گذشته، به زمانی که اندیشه آزاد باشه، زمانی که انسان‌ها با همدیگه فرق داشته باشند و تنها زندگی نکنند ــ به زمانی که حقیقت وجود داشته باشه و نشه چیزی رو که اتفاق افتاده باطل کرد: از دوران هم‌شکلی، از دوران انزوا، از دوران برادرِ بزرگ، از دوران پندار دوگانه ــ سلام می‌رسونم!

برای آن‌که آدم میراث بشری را پاس بدارد لازم نیست سخنش شنیده شود، بلکه باید عقل سلیمش محفوظ بماند.

در دل گفت «با همچین بچه‌هایی حتماً زندگی زن بینوا دائم توی هول‌وهراس می‌گذره. یکی دو سال دیگه، شب و روز زیرنظر می‌گیرندش تا مبادا کاری خلافِ اصول ازش سر بزنه. بچه‌های این دوره‌وزمونه همه‌شون شده‌ند بلای جون.»

در دل گفت «با همچین بچه‌هایی حتماً زندگی زن بینوا دائم توی هول‌وهراس می‌گذره. یکی دو سال دیگه، شب و روز زیرنظر می‌گیرندش تا مبادا کاری خلافِ اصول ازش سر بزنه. بچه‌های این دوره‌وزمونه همه‌شون شده‌ند بلای جون.»

پسرِ نُه‌ساله‌ای خوش‌قیافه و با ظاهری سرسخت غافل‌گیرانه از پشت میز بیرون پریده بود و با هفت‌تیری اسباب‌بازی تهدیدش می‌کرد، در همان حال که خواهرش، حدوداً دو سال کوچک‌تر از او، با تقلید از برادر تکه‌ای چوب را به طرفش نشانه گرفته بود. جفت‌شان یونیفُرم «خبرچین‌ها» را به تن داشتند که عبارت بود از شلوارِ کوتاه آبی، پیراهن خاکستری و دستمال‌گردن قرمز. وینستون بازوهایش را تا کمی بیشتر از ارتفاع سرش بالا برد اما معذب شد، زیرا از طرز رفتار پسرک شرارتی می‌بارید که آدم شک می‌کرد تمام این‌ها بازی باشد.

یکی از آن خرحمال‌های سرسپرده و کاملاً گوش‌به‌فرمان که ثبات حزب، حتی بیش از «پلیس پندار»، بر آن‌ها متکی بود.

مردم یکهو غیب‌شان می‌زد، همیشه طی شب. اسم آدم از فهرست‌ها و دفاتر حذف می‌شد، هر پروندهٔ مربوط به هر کاری که توی عمرش کرده بود محو می‌شد، وجودش هم انکار می‌شد و بعد فراموش می‌شد. آدم از بین می‌رفت، نابود می‌شد: اصطلاح رایجش بخار شدن بود.

همیشه شب می‌آمدند ــ بازداشت‌ها بدون استثنا شب اتفاق می‌افتاد. ناغافل آدم را از خواب می‌پراندند، دستی خشن شانه‌اش را تکان می‌داد، نورها به صورتش می‌تابیدند، می‌دید چهره‌هایی بی‌رحم دور بسترش حلقه زده‌اند. در اکثریت قاطع موارد محاکمه‌ای در کار نبود، بازداشت گزارش نمی‌شد. مردم یکهو غیب‌شان می‌زد، همیشه طی شب

به‌اش می‌گفتند «پندارِ مجرمانه». «پندارِ مجرمانه» چیزی نبود که بشود تا ابد قایمش کرد. ممکن بود آدم مدتی دُم به تله ندهد، حتی سال‌ها، اما دیر یا زود بالاخره مچش را می‌گرفتند.

این‌گونه رویدادها هرگز دنباله پیدا نمی‌کردند. تأثیری نداشتند جز این‌که این امید، یا باور، را در وجودش زنده نگه دارند که غیر از خودش کسان دیگری هم با حزب دشمن‌اند.

یگانه نگهبانِ حقیقت و سلامتِ عقل در دنیای دروغ‌ها.

به برادرِ بزرگ دشنام می‌داد، دیکتاتوری حزب را افشا می‌کرد، خواستار انعقاد فوری معاهدهٔ صلح با اوراسیا بود، در حمایت از آزادی بیان، آزادی مطبوعات، آزادی تجمعات، آزادی اندیشه سخن می‌گفت.

به هر صورت، ظاهرش به کسی می‌خورد که می‌شود باهاش صحبت کرد