بریده‌هایی از کتاب خرده‌ عادت ها

به‌بیان دیگر حتی اگر اصلاً دل‌تان نمی‌خواهد به وضع ایمیل‌های کاری عقب‌افتاده‌تان رسیدگی کنید، اگر با کاری که واقعاً دوست دارید همراهش کنید، مقید به انجامش می‌شوید.

عادت‌ها شبیه اتم‌های زندگی‌مان هستند. هرکدام یک واحد ضروری‌اند که به موفقیت کلی‌مان کمک خواهند کرد. این واحدهای کوچک در ابتدا بی‌اهمیت به نظر می‌رسند؛ اما خیلی زود در کنار هم قرار می‌گیرند و به دستاوردهای بزرگ‌تری منجر می‌شوند که از تلاش اولیه بارهاوبارها عظیم‌تر خواهند بود. آن‌ها هم کوچک‌اند و هم مقتدر. این معنای «خرده‌عادت‌ها» ست؛ یک اقدام یا جریان منظم که نه‌تنها کوچک و آسان است، بلکه منبع قدرتی به‌یادماندنی و جزئی از یک نظام رشد پربازده است.

وقتی داستانی را سال‌ها برای خود تکرار می‌کنید، لغزیدن به شبکه‌های ذهنی و پذیرفتن آن‌ها به‌عنوان واقعیت خیلی راحت می‌شود. به‌مرور در مقابل بعضی کارها مقاومت می‌کنید و می‌گویید دلیلش این است که «همچین آدمی نیستم». از درون چیزی به شما فشار می‌آورد تا تصویر ذهنیِ

زمان، فاصلهٔ میان موفقیت و شکست را چند برابر می‌کند. زمان، هر چیزی داده‌اید، به شما پس می‌دهد.

تلاش‌های مستمرتان، زمانی که دیگران تصور می‌کردند پیشرفتی نکرده‌اید، موفقیت امروزی را ممکن ساخته است.

هرچه رفتاری خودکارتر شود، کم‌تر احتمال دارد که آگاهانه به آن فکر کنیم

هرقدر بدون فکرکردن وظایف بیش‌تری انجام دهید، مغز شما برای تمرکز بر حوزه‌های دیگر آزادتر خواهد بود.

تأثیر خودکارسازیِ وظیفه‌ای قدیمی یا تسلط بر مهارتی جدید می‌تواند بزرگ‌تر باشد. هرقدر بدون فکرکردن وظایف بیش‌تری انجام دهید، مغز شما برای تمرکز بر حوزه‌های دیگر آزادتر خواهد بود.

زمان، هر چیزی داده‌اید، به شما پس می‌دهد. عادت‌های خوب، زمان را به دوست شما و عادت‌های بد، آن‌را به دشمن‌تان تبدیل می‌کن

در درازمدت، اغلب، کیفیت زندگی‌های‌مان به کیفیت عادت‌های‌مان بستگی دارد. با داشتن عادت‌های یکسان به نتایج یکسانی خواهیم رسید؛ اما با داشتن عادت‌های بهتر، هرچیزی ممکن است.

اما در درازمدت، اغلب، کیفیت زندگی‌های‌مان به کیفیت عادت‌های‌مان بستگی دارد. با داشتن عادت‌های یکسان به نتایج یکسانی خواهیم رسید؛ اما با داشتن عادت‌های بهتر، هرچیزی ممکن است.

اگر چیزی بخواهد بهتر شود، فقط خودم مسئول اتفاق‌افتادنش هستم.

پشتهٔ عادتم را این‌گونه تغییر دادم: «هنگامی که لپ‌تاپم را برای ناهار می‌بندم، کنار میزم، دَه شنا می‌روم.» ابهام برطرف شد.

۳. پس از نوشتن فهرست کارهای روزانه‌ام، فوراً اولین کارم را شروع می‌کنم. یا این پشتهٔ عادت شامگاه را در نظر بگیرید: ۱. پس از خوردن شام، بشقابم را مستقیماً در ماشین ظرف‌شویی می‌گذارم. ۲. پس از تمیزکردن ظرف‌ها، فوراً پیشخوان را تمیز می‌کنم. ۳. پس از تمیزکردن پیشخوان، لیوان قهوه‌ام را برای فردا صبح آماده می‌کنم. همچنین می‌توانید رفتارهای جدید را در میان برنامه‌های روزمرهٔ کنونی خود قرار دهید؛ برای مثال، شاید یک برنامهٔ روزمرهٔ صبحگاهی مانند این داشته باشید: بیدارشدن< مرتب‌کردن تختخواب< دوش‌گرفتن.

دستاوردهای شما مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های‌تان هستند. دارایی خالص‌تان مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های مالی‌تان است. وزن‌تان مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های غذایی‌تان است. دانش‌تان مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های یادگیری‌تان است. نظم خانواده‌تان مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های نظافت شماست. شما آن چیزی را به دست می‌آورید که به‌طور مکرر انجام می‌دهید.

زمانی که به نظر می‌رسد هیچ‌چیز کمکی نخواهد کرد، می‌روم و به سنگ‌تراشی نگاه می‌کنم که برای صدمین بار روی سنگ ضربه وارد می‌کند، بدون این‌که ترکی ایجاد شود؛ اما در صدویکمین ضربه سنگ به دو تکه خرد می‌شود و می‌دانم که آخرین ضربه نبود که آن‌را خرد کرد، بلکه تمام آن ضربه‌های پیشین مسبب آن بود.»

مصمم بودم اجازه ندهم جراحت‌هایم مرا از پا دربیاورند

هر هدف این فرض را به‌همراه دارد: «زمانی که به هدفم برسم، آن‌وقت شاد خواهم بود.» مشکل تفکر اولویت اهداف این است که خوشبختی را تا زمان رسیدن به نقطهٔ عطف بعدی به تأخیر می‌اندازد. من خودم آن‌قدر در این دام افتاده‌ام که حساب آن از دستم دررفته است.

اهداف برای تعیین مسیر مناسب‌اند؛ اما برای پیشرفت‌کردن، سیستم‌ها بهترین چیز ممکن هستند. زمانی که بیش‌ترِ وقت خود را به اهداف اختصاص بدهید و برای طراحی سیستم خود زمان کافی اختصاص ندهید، مشکلات آغاز خواهند شد.

همه‌چیزدر درجهٔ سی‌ودو رخ می‌دهد.