بریده‌هایی از کتاب خرده‌ عادت ها

موفقیت، محصول عادت‌های روزانه است، نه یک دگرگونی بزرگ و یکباره در کل زندگی.

تغییری کوچک در عادت‌های روزانه می‌تواند به همین صورت زندگی‌تان را به مقصدی متفاوت هدایت کند. اتخاذ تصمیمی که اوضاع را یک درصد بهتر یا بدتر می‌کند شاید در لحظه بی‌اهمیت به‌نظر برسد؛ اما در مجموعِ لحظاتی که یک عمر را تشکیل می‌دهند، این انتخاب‌ها می‌توانند تفاوت ایجاد کنند؛ تفاوت میان کسی که هستید و کسی که می‌توانستید باشید.

عادت‌ها لازمه‌ی پیشرفت شخصیتی‌اند.

حتی اگر از آن‌چه تصور می‌کنید کندتر باشید. دستاوردهای شما مقیاس اندازه‌گیری عادت‌های‌تان هستند.

صدمه‌دیدن یکی از چالش‌های من بود و تجربه‌ی آن، درس مهمی به من داد: تغییراتی که در ابتدا کوچک و بی‌اهمیت جلوه می‌کنند، درصورتی‌که تمایل داشته باشید سال‌ها انجام‌شان دهید، نتایج قابل‌توجهی به بار خواهند آورد. همه‌ی ما با موانع و شکست‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنیم؛ اما در درازمدت، اغلب، کیفیت زندگی‌های‌مان به کیفیت عادت‌های‌مان بستگی دارد. با داشتن عادت‌های یکسان به نتایج یکسانی خواهیم رسید؛ اما با داشتن عادت‌های بهتر، هرچیزی ممکن است.

چطور عادت خوب ایجاد کنیم؟ قانون اول (نشانه): واضحش کن. قانون دوم (اشتیاق): جذابش کن. قانون سوم (پاسخ): ساده‌اش کن. قانون چهارم (پاداش): لذت‌بخشش کن. برای ازبین‌بردن عادت‌های بد هم می‌توانیم این قوانین را معکوس کنیم. چطور عادت بد را از‌بین‌ببریم؟ قانون اول (نشانه): نامرئی‌اش کن. قانون دوم (اشتیاق): غیرجذابش کن. قانون سوم (پاسخ): پیچیده‌اش کن. قانون چهارم (پاداش): غیرلذت‌بخشش کن.

زمان، فاصله‌ی میان موفقیت و شکست را بیش‌تر می‌کند. هرچه به زمان بدهید، چند برابر به شما پس می‌دهد. عادت‌های خوب، زمان را به دوست شما و عادت‌های بد، آن‌را به دشمن‌تان تبدیل می‌کند.

تمرکز همیشه باید بر تبدیل‌شدن به نوع خاصی از آدم‌ها باشد، نه رسیدن به نتیجه‌ای خاص.

هر هدف این فرض را به‌همراه دارد: «زمانی که به هدفم برسم، آن‌وقت شاد خواهم بود.» مشکل تفکر اولویت اهداف این است که دائماً خوشبختی را تا زمان رسیدن به نقطه‌ی عطف بعدی به تأخیر می‌اندازد.

اگر به‌دنبال نتایج بهتر هستید، تعیین اهداف را فراموش کنید و به‌جای آن بر سیستم‌تان تمرکز کنید.

می‌دانستم اگر چیزی بخواهد بهتر شود، فقط خودم مسئول اتفاق‌افتادنش هستم.

تغییری کوچک در عادت‌های روزانه می‌تواند به همین صورت زندگی‌تان را به مقصدی متفاوت هدایت کند. اتخاذ تصمیمی که اوضاع را یک درصد بهتر یا بدتر می‌کند شاید در لحظه بی‌اهمیت به‌نظر برسد؛ اما در مجموعِ لحظاتی که یک عمر را تشکیل می‌دهند، این انتخاب‌ها می‌توانند تفاوت ایجاد کنند؛ تفاوت میان کسی که هستید و کسی که می‌توانستید باشید. موفقیت، محصول عادت‌های روزانه است، نه یک دگرگونی بزرگ و یکباره در کل زندگی.

اگر در هر روزِ یک سال یک درصد بهتر شوید، درنهایت سی‌وهفت برابر بهتر از قبل خواهید بود. از‌سوی‌دیگر، اگر هر روزِ یک سال را یک درصد بدتر شوید، تقریباً تا صفر نزول کرده‌اید؛ بنابراین پیروزی یا موفقیتی ناچیز به موفقیتی بزرگ منجر می‌شود.

استخوان‌بندی این کتاب طرحی چهارگامی از عادت‌ها یعنی نشانه، اشتیاق، پاسخ و پاداش، و چهار قانون تغییر رفتار برآمده از دل این چهار گام است.

«تا وقتی ناآگاهانه را آگاهانه نکنید، زندگی‌تان را هدایت می‌کند و شما آن‌را سرنوشت می‌نامید».

تورندایک باتوجه‌به تحقیقاتش فرایند آموختن را به این شکل توصیف کرد: «رفتارهایی که منجر به نتیجه‌ی دلخواه می‌شوند به‌احتمال زیاد تکرار خواهند شد و احتمال تکرار آن‌هایی که نتایج ناخوشایند دارند کم‌تر خواهد بود.» نتیجه‌ی کار او نقطه‌ی آغاز بی‌نقصی بود برای شروع صحبت راجع ‌به چگونگی شکل‌گیری عادت‌ها در زندگی.

شما می‌توانید برای افزایش تمایل به نشانه‌های مثبت و کاهش تمایل به نشانه‌های منفی محیط زندگی یا کارتان را تغییر دهید. طراحی محیط باعث می‌شود کنترل را خودتان به دست بگیرید و طراح زندگی خود باشید. طراح دنیای خود باشید نه مصرف‌کننده‌ی آن.

فرایند تغییر رفتار همواره با آگاهی آغاز می‌شود. قبل از این‌که بتوان عادت‌های خود را تغییر داد، باید از آن‌ها آگاه بود.

چهار قانون تغییر رفتار، مجموعه قوانین ساده‌ای هستند که به کمک آن‌ها می‌توانید عادت‌های بهتری بسازید: ۱. واضحش کن؛ ۲. جذابش کن؛ ۳. ساده‌اش کن؛ ۴. لذت‌بخشش کن.

با تمرین کافی، می‌توان بدون تفکر آگاهانه به نشانه‌های پیش‌بینی برخی پیامدها پی برد. مغز شما به‌طور خودکار آموخته‌های تجربی را رمزگذاری می‌کند. همیشه نمی‌توان آموخته‌ها را توضیح داد؛ اما یادگیری درطول مسیر رخ می‌دهد و قابلیت‌ شما برای توجه به نشانه‌های مربوطه در یک موقعیت معین مبنای عادت‌های‌تان را تشکیل می‌دهد. ما کارکرد بدون تفکر مغز و بدن‌مان را دست‌کم می‌گیریم. شما به موی خود نمی‌گویید رشد کند، به قلب خود نمی‌گویید بتپد، به ریه‌ی خود نمی‌گویید نفس بکشد یا به معده‌ی خود نمی‌گویید غذا را هضم کند؛ اما بدن‌تان به‌طور خودکار به همه این کارها و حتی بیش‌تر از آن‌‌ها رسیدگی می‌کند. قابلیت شما خیلی بیش‌تر از خودآگاه‌تان است.