بریده‌هایی از کتاب زندگی پیش رو

وقتی خیلی کوچک بودم نمی‌دانستم که مادر ندارم. حتی نمی‌دانستم که باید مادر داشته باشم

فهمیدن اینکه برای من پول پرداخت می‌شود ضربهٔ بزرگی به من وارد کرد. فکر می‌کردم که مادام رزا من را بدون هیچ چشمداشتی دوست دارد و رابطهٔ خاصی بین ما هست.

«زندگی برای همه نیست، فقط مخصوص تعداد خاصی از آدم‌هاست.»

به نظرم وقتی آدم با یک نفر که بسیار زشت است زندگی می‌کند آخر سر عاشق همان زشتی و بدترکیبی‌اش می‌شود. فکر می‌کنم افرادی که ظاهر وحشتناک و زشتی دارند بیشتر از همه محتاج محبت‌اند و برای همین هم بیشتر می‌توان رویشان حساب باز کرد.

زیبایی‌های ظاهری هیچ ارزشی ندارند و اندام انسان فقط از روی اتفاق است که اینگونه شده است.

بدبختی‌های مردم آنها را باهم برابر می‌کند

آدم‌ها هرچه بیشتر بی چیز باشند بیشتر دلشان می‌خواهد باور کنند.

او تنها همه چیز ما در این دنیا بود

هرچه بیشتر بدانی بدتر است.

آنقدرها هم تصویر صورت آدم چیز تحفه‌ای نبود که بتوان به آن افتخار کرد.

هیچ چیز سیاه و سفید نیست. سفیدی گاهی همان سیاهی است که خود را پوشانده است، و سیاهی هم بعضی وقت‌ها همان سفیدی است که خراب شده است.

او شبیه هیچ کس دیگر نبود، و برای همین است که دوستش دارم.

آن موقع‌ها خیلی به تاریخ و زمان آگاهی نداشتم و خب، فکر می‌کنم خیال آسوده‌تری هم داشتم.

وقتی خیلی کوچک بودم نمی‌دانستم که مادر ندارم. حتی نمی‌دانستم که باید مادر داشته باشم و مادام رزا هم برای اینکه در این‌باره حرفی نزند همیشه از این موضوع طفره می‌رفت. من نمی‌دانم که چطور شد و چه مشکلی پیش آمده بود که من به دنیا آمدم. رفیقم لوماهوت که چند سال از من بزرگتر بود به من توضیح داده بود که به دنیا آمدن ما به دلیل جبر زمان بوده است.

به نظر من که مواد مخدر بسیار مزخرف است. آنهایی که از این مواد استفاده می‌کنند به شادمانی معتاد می‌شوند، و شهرت شادمانی برای‌آن غمی است که وقتی ترکمان می‌کند بر جای می‌گذارد. هر کس که مواد مصرف می‌کند باید واقعاً دلش بخواهد که شاد باشد، و چه کسی جز پادشاه یا یک معتاد همچون چیزی را طلب می‌نماید؟

آنهایی که از این مواد استفاده می‌کنند به شادمانی معتاد می‌شوند، و شهرت شادمانی برای‌آن غمی است که وقتی ترکمان می‌کند بر جای می‌گذارد. هر کس که مواد مصرف می‌کند باید واقعاً دلش بخواهد که شاد باشد، و چه کسی جز پادشاه یا یک معتاد همچون چیزی را طلب می‌نماید؟

وقتی یک مرد خیلی پیر شود و دیگر وقت رفتنش باشد، عرب‌ها با او با احترام برخورد می‌کنند؛ اینکار امتیازشان را در سنّت الهی که شوخی‌بردار هم نیست بیشتر می‌کند. برای موسیو هامیل هم ناراحت کننده بود که برای به دستشویی رفتن به همراهی نیاز داشته باشد و برای همین، من از پیش آنها رفتم، زیرا اگر نظر من را بخواهید از غم باید دوری جست.

اگر مادام رزا یک ماده سگ بود، حتماً تا به حال او را از درد خلاص کرده بودند، اما مردم با سگ‌ها بیشتر از انسان‌ها مهربان‌ترند. انسان‌ها بدون عذاب کشیدن حق مردن ندارند.

وقتی آدم به سن مشخصی می‌رسد افراد کمتری به او سر می‌زنند، مگر اینکه بچه‌های سر به راهی داشته باشند

پیرها وقتی که می‌گویند: تو جوانی، سال‌های زیادی از زندگی پیش رویت است، توجه‌ام را نسبت به خودش جلب می‌کرد. انگار که با لبخندشان می‌دانستند که چه بلاهایی بر سرمان خواهد آمد.