بریده‌هایی از کتاب زندگی پیش رو

«زندگی برای همه نیست، فقط مخصوص تعداد خاصی از آدم‌هاست.»

آدم با کلمات هرکاری می‌تواند بکند و لازم نیست که حتماً کسی را بکشد.

هیچ چیز سیاه و سفید نیست. سفیدی گاهی همان سیاهی است که خود را پوشانده است، و سیاهی هم بعضی وقت‌ها همان سفیدی است که خراب شده است.

یادم است که یک روز رک و راست به او گفتم که باید کمتر بخورد، اما این کار برای زنی که در تمام دنیا تنهاست می‌تواند خیلی سخت باشد. و نسبت به دیگران، نیاز دارد که حجمش بیشتر باشد تا کمتر احساس تنهایی کند. نبودن کسی که نسبت به آدم محبت نماید باعث چاقی می‌شود.

آن اوایل نمی‌دانستم که مادام رزا تنها برای پولی که آخر هر ماه می‌گیرد از من مراقبت می‌کند. وقتی شش یا هفت ساله شدم به این مسأله پی بردم و فهمیدن اینکه برای من پول پرداخت می‌شود ضربهٔ بزرگی به من وارد کرد. فکر می‌کردم که مادام رزا من را بدون هیچ چشمداشتی دوست دارد و رابطهٔ خاصی بین ما هست. برای همین هم من تمام شب را گریه کردم. این اولین غم بزرگ من بود.

تنها چیزی که در دنیا دلش نمی‌خواست سرطان بود، و شانس هم آورده بود. و تنها مشکلی که برایش پیش نیامده بود سرطان بود.

«زندگی برای همه نیست، فقط مخصوص تعداد خاصی از آدم‌هاست.»

به تجربه‌ام اعتماد کنید، بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم که زندگی آن چیزی که باید باشد نیست، حتی به آن چیزی هم که باید باشد شباهت ندارد. همهٔ آنها رفتند. یکی یکی و در سکوت، چون گاهی وقت‌ها دیگر حرفی برای زدن باقی نمی‌ماند.

جعبه شکلاتی را که مادام لولا برایمان آورده بود باز کردم، اما چون بدن موسیو شارمت نمی‌توانست قند را هضم کند به آن دست نزد. سرانجام به طبقهٔ خودش برگشت، و ملاقاتش هم به هیچ دردی نخورده بود. مادام رزا می‌دید که مردم با او مهربان و مهربان‌تر می‌شوند، و این به هیچ‌وجه علامت خوبی نیست.

این عصبانیت مدت‌ها در درون من جمع شده بود و بدترین نوع خشونت هم همین است. وقتی که منشا این احساسات از بیرون باشد، مثل وقتی که یک نفر با لگد در ماتحت آدم می‌زند، طرف می‌تواند فرار کند، اما از درون که باشد کاری نمی‌توان کرد. وقتی عصبانیت بر من چیره می‌شد می‌خواستم بزنم بیرون و هیچ وقت برنگردم. انگار یک نفر دیگر در درونم زندگی می‌کرد. زوزه و فریاد می‌کشیدم. خودم را روی زمین می‌انداختم. سرم را به زمین می‌کوبیدم تا بتوانم بیرون بروم، اما نمی‌شد، هیچ پایی نداشتم. درون آدم پا ندارد. حرف زدن دربارهٔ این مسأله برایم خوب است و احساس می‌کنم بخشی از آن را بیرون می‌ریزم. متوجه منظورم می‌شوید؟

به قول او آدم‌ها هرچه بیشتر بی چیز باشند بیشتر دلشان می‌خواهد باور کنند.

صدای سخن گفتن از شمشیر بلندتر است.

محال است که من از زندگی منَّت بکشم، می‌گویم برو به درک.

گرسنگی معلم خوبی است.

اگر رویاهای زیادی داشته باشی زودتر بزرگ می‌شوی.

کابوس همان رویایی است که انسان‌ها در کودکی می‌بینند.

خوشخواب‌ترین آدم‌ها در دنیا ظالمان هستند، زیرا احدی برایشان اهمیت ندارد. افراد منصف با چشم باز و نگران دربارهٔ هر چیز کوچک و بزرگ با اندیشه می‌خوابند، اگر اینطور نبودند با انصاف نمی‌شدند.

اگر تنها یک کار باشد که من در آن مهارت داشته باشم، آن کار دویدن است. بدون دویدن زندگی محال است که بگذرد.

او شبیه هیچ کس دیگر نبود، و برای همین است که دوستش دارم.

موسیو هامیل همیشه می‌گفت: ترس صمیمی‌ترین دوست ماست و خدا می‌داند که بدون آن بر سر ما چه خواهد آمد. به تجربهٔ من اعتماد کن.