بریده‌هایی از کتاب خون خورده

این خاصیت تاریخ است، که پُر است از چیزهایی که کسی نمی‌بیند اما اتفاق می‌افتند و وقتی هم که گم می‌شوند، ککِ کسی نمی‌گزد.

تاریخ پُر است از سربازانی که در دلِ شب می‌زنند به پشتِ خطوطِ دشمن تا کسی را نجات بدهند. تاریخ به این آدم‌ها بیش‌تر فرجه می‌دهد انگار. برایش جذاب‌ترند.

تاریخ پُر است از مردانی که به‌آنی تصمیم می‌گیرند کار را تمام کنند و جوری بمیرند که دستِ فلک به‌شان نرسد

تاریخ پُر است از مردان جوانی که وقتی می‌فهمند دوست داشته شده‌اند حاضرند دست به هر کاری بزنند، حتی آتش زدنِ یک صومعهٔ قدیمی یا حمله به یک دژِ مقاوم در یکی از نبردهای صلیبی...

وقتی کسی را می‌کُشی روحش را آماده می‌کنی برای نبردی بزرگ‌تر. مُردگان روحِ ضعیفی دارند، روحی که نجنگیده. روحی که درد نکشیده. زخم برنداشته. کُشتگان اما رؤیایی دیگر دارند.

هیچ زخمی نیست که خودش را نبندد مگر آن‌ها که دیگر می‌خواهند کار را تمام کنند. مثل زخم خنجر، گلوله.

تاریخ پُر است از مردان جوانی که وقتی می‌فهمند دوست داشته شده‌اند حاضرند دست به هر کاری بزنند، حتی آتش زدنِ یک صومعهٔ قدیمی یا حمله به یک دژِ مقاوم در یکی از نبردهای صلیبی...

همان شب بود که خاچیک فکر کرد پدرش چه زجری کشیده موقعِ مُردن. چون خون داشته در بدنش و انگار خونی که خارج نشود جان را، روح را، نگه می‌دارد در عمقِ تنِ آدم. کُلِ کتابِ مقدس پُر بود از خون‌های ریختهٔ قدیسین. خونِ سرِ یحیی، خونِ مسیح، خونِ متی... جانی که بی‌خون برود کمی مشکوک است.

و تاریخ پُر است از زنانی که دور از چشم دیگران کاری می‌کنند تا ردِ عشق‌شان محو و گم شود.

این را هر باستان‌شناسی که توی بیابان کار کرده می‌داند. هیچ زخمی نیست که خودش را نبندد مگر آن‌ها که دیگر می‌خواهند کار را تمام کنند. مثل زخم خنجر، گلوله.

تاریخ پُر است از این لحظه‌ها، آدم‌هایی که می‌خواهند ناگهان کار را یکسره کنند و بروند گوشه‌ای و آن‌قدر زندگی کنند که جوانی بشود خاطره‌ای دور. خیلی دور...

تاریخ پُر است از مردان جوانی که وقتی می‌فهمند دوست داشته شده‌اند حاضرند دست به هر کاری بزنند، حتی آتش زدنِ یک صومعهٔ قدیمی یا حمله به یک دژِ مقاوم در یکی از نبردهای صلیبی...

آفتاب بیروت سنگ را هم مرجان می‌کند چه برسد محسن مفتاح را که عاشقِ فلافل بود و محمود درویش و غادة السمان را بهتر از خیلی‌ها می‌خواند و با کلمات‌شان می‌گریست و زور می‌زد کسی را پیدا کند تا عاشقش شود.

تاریخ پُر است از موشک‌های عمل‌نکرده‌ای که رها شده‌اند...

«سیگار خیلی کِیف داره؟» «زیاد. زیاد.» «کاش می‌شد سیگار کشید. ببینم، دود که می‌ره تو حلق، چی‌کار می‌کنه؟» «آروم می‌کنه. دود خفه‌ت می‌کنه تا نفست به شماره بیفته و حظ کنی از این‌که زنده‌ای.»

تاریخ پُر است از رؤیاپردازانی که کسی جدی‌شان نمی‌گیرد و بعد آن‌هایند که دیگران را جدی نخواهند گرفت.

عشق همه‌چیز را حل می‌کند.

کُشته می‌شد؟ می‌مُرد؟ مگر فرق می‌کرد؟ قطعاً فرق داشت. قطعاً. کُشته شدن شکوهِ دیگری داشت. وقتی کسی را می‌کُشی روحش را آماده می‌کنی برای نبردی بزرگ‌تر. مُردگان روحِ ضعیفی دارند، روحی که نجنگیده. روحی که درد نکشیده.

کیوکوشین‌کای ۳۶ ساله که تازه توانسته بود دانِ دو بگیرد و رمانی بنویسد که به نظرش قابل‌چاپ باشد، یک روز در خیابانِ شانزده آذر روحِ آرزو کیان را دیده بود که از پشتِ میله‌های دانشکدهٔ حقوق و علوم سیاسی نگاهش می‌کند. چه کسی باور می‌کند؟ او کرده بود. رفیق‌شان زیرِ سنگی کهنه پوسیده بود و همه تنهایش گذاشته بودند. قصه‌ای تلخ که مدام تکرار می‌شد. ارواحِ سرگردانِ جوان.

ماریا هر روز به منصور سر زد و از صورتش برفک‌ها را سترد.