بریده‌هایی از کتاب خون خورده

تاریخ پُر است از سربازانی که در دلِ شب می‌زنند به پشتِ خطوطِ دشمن تا کسی را نجات بدهند. تاریخ به این آدم‌ها بیش‌تر فرجه می‌دهد

تاریخ پُر است از این لحظه‌ها، آدم‌هایی که می‌خواهند ناگهان کار را یکسره کنند و بروند گوشه‌ای و آن‌قدر زندگی کنند که جوانی بشود خاطره‌ای دور. خیلی دور

چند قطرهٔ باران توانستند برسند به جمجمهٔ پسرِ شش‌ساله، که باقی‌مانده‌اش در گوشه‌ای از گورش یله شده بود، و خیسش کنند، غسلش دهند و بعد از دایرهٔ چشم‌خانه‌هایش رها شوند و گم شوند در خاکِ کفِ گور...

پدرش می‌گفت «مُرده‌ها آدم رو انتخاب می‌کنند پسر. باهاشون رفیق شی همه‌چی به‌ت می‌دن، همه‌چی.» و پدرش ورشکست و مغموم از دنیا رفته بود

وقتی شیشهٔ بالِ میکاییل سرِ کشیش جوان را پَراند، خونش پنج شمعِ روشن را خاموش کرد و کسی ندید که چگونه چشم‌هایش به دست‌هایش خیره ماند تا نوزاد را بیرون بکشد از خونابه.

سیگارهای پیاپیِ مردی که بعدِ غسل تعمیدِ خونینش سعی می‌کند بر بوم شمایلی از خاچیکِ بی‌سر بکشد.

بکُش صلاح‌الدین. کفار را بکُش. خون‌شان را بر خاک بریز. خاکی که خون نخورد وفا نمی‌کند. بکوب خانه‌هاشان را، خاج‌ها و زنگ‌های‌شان را. زنان‌شان را روا کن بر مردانت. مردان‌شان را به تیغ‌ها و کودکان‌شان را به برده‌فروشان. بسم القاصمِ الجبارین.

«گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازموندهٔ بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد. مخصوصاً اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همهٔ عمرِ جوونش هم باید زندگی کنه.»

آن عکسِ پُربرف لحظهٔ سقوط را ثبت کرد. کمی قبل سقوط. پسرکی خندان با دستانِ گشوده به دوطرف و صورتِ عمو که تکان خورده و محو بود. پسر در حالِ افتادن بود و هنوز در آن لحظه باور نکرده بود قرار است در اعماق سدِ لتیان به پایانِ زندگی کوچکِ خود برسد.

پدرِ نیمه‌جانش خود را از زیرِ نیمکتی بیرون کشید و پنجه‌های قفل‌شده را از پهلوهای کودک باز کرد. نوزادش را در آغوش فشرد و شروع کرد به نعره زدن. تنِ خاچیک رها شد و افتاد پایینِ محراب و سرش کمی آن‌سوتر روی مومِ شمع‌ها...

سرش پرت شده و افتاده بود روی سکوی کنارِ ستونی که پوشیده بود از شمع‌های روشن و ته‌ماندهٔ صدها شمعِ سوخته، موم‌های سفید و زرد و حتی سرخ. و دیده بود تنه‌اش را که زانو زده و خون از حفره‌ای که قبلاً توی گردنش بود، می‌پاشید بیرون.

جبرییل پرواز کرد و هزارتکه شد و گره خورد به رافاییل. هزاررنگ شده بود جهان. خُرده‌های شیشه. فرشتگان بال گشودند انگار و فضا پُر شد از رنگ.

نورِ حجله‌ها خورد توی صورتش. همراه جملهٔ اسقف که می‌پیچید توی سرش؛ «چند وقته به خدا فکر نکردی؟»

این خاصیت تاریخ است، که پُر است از چیزهایی که کسی نمی‌بیند اما اتفاق می‌افتند و وقتی هم که گم می‌شوند، ککِ کسی نمی‌گزد

«یعنی آدم باید تهِ خر باشه که پنجاه سال مُرده باشه بعد هنوز از جبرِ تاریخ حرف بزنه. اصلاً تاریخ با مُرده‌ها چی‌کار داره؟»

اگر روزی دستگیر می‌شد، شکنجه‌اش می‌کردند، عواملِ ارتجاع و امپریالیسم بکارت آخرین چیزی بود که می‌توانستند از او بگیرند. او رودست زده بود به‌شان. و راضی بود از تهِ دل و این خون را نشانِ تصفیهٔ وجودش می‌دانست و شجاعتی که هر زنِ مبارزی چون او باید می‌داشت

از داخلِ صندوقچه‌اش با نقشِ فیل خاک گذاشت کفِ دست مردی که بعدِ مُردن عاشقش شده بود؛ و تاریخ پُر است از زنانی که دور از چشم دیگران کاری می‌کنند تا ردِ عشق‌شان محو و گم شود

سیگار از جیبش کشید بیرون. آتش زد و به انتهای اتاق خیره شد. زنی جوان با تنی زخمی، دستانی خون‌آلود و زبانی الکن در زیرزمینی قدیمی در انتظار معجزه

افسانه‌ها چیزی از واقعیت در خود دارند

منصور با دورِ چشمی خیس از عرق شاتر را فشار می‌داد. پری چرخید دورِ خودش. دم‌پایی‌های پلاستیکی زرشکی‌اش از پایش درآمدند و شروع کرد به جان دادن.