بریده‌هایی از کتاب خون خورده

می‌دانست وسطِ شهری که بدجور محاصره شده عاشق شدن مهمل است

هر وقت نزدیک ایستگاه بهشت‌زهرا می‌شد رؤیا جانِ بیش‌تری می‌گرفت. انگار مُرده‌ها رؤیایش را داغ می‌کردند. تا وارد گورستان بزرگ شود سرش پُر شده بود از خلیجِ بیروت و کافه‌هایی که می‌گفتند تا صبح می‌شود توی‌شان درس خواند با سفارش یک فنجان چای فقط.

ناصر حوصلهٔ رودررو شدن نداشت با مُردگان. سعی کرد به‌شان فکر نکند. از بیست و یک گور دور شود. برود. رهای‌شان کند. بگذارد به مُردن‌شان برسند در این سردابهٔ پنهان.

دید کیوکوشین‌کای ۳۶ ساله نشست کنار قبر و سرش را گرفت بینِ دست‌هایش. رسم تاریخ است این. مُرده‌هایی که بازمی‌گردند انگار محتاجِ خاطرات‌شان‌اند در ذهنِ دیگران.

دید کیوکوشین‌کای ۳۶ ساله نشست کنار قبر و سرش را گرفت بینِ دست‌هایش. رسم تاریخ است این. مُرده‌هایی که بازمی‌گردند انگار محتاجِ خاطرات‌شان‌اند در ذهنِ دیگران.

«نصفِ باستان‌شناس‌ها برای کلکسیونرهای شخصی کار می‌کنند.»

یاد پدرش افتاد که همیشه می‌گفت «گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازموندهٔ بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد. مخصوصاً اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همهٔ عمرِ جوونش هم باید زندگی کنه.» می‌کوبید روی پایش و ادامه می‌داد «خدا برای هیچ‌کس نیاره.»

«گاهی مصیبت اون‌قدر زیاد می‌شه که بازموندهٔ بدبخت فرصتِ مُردن و دق کردن هم گیرش نمی‌آد. مخصوصاً اگه جوون از دست داده باشه و بعضی اوقات جای همهٔ عمرِ جوونش هم باید زندگی کنه.» می‌کوبید روی پایش و ادامه می‌داد «خدا برای هیچ‌کس نیاره.

کلمات می‌گریختند. صورتش درد می‌کرد و دستش خواب رفته بود و تشنه بود. نفس کشید.

افسانه‌ها چیزی از واقعیت در خود دارند

کلمات از مقابلِ صورتش می‌گریختند

منصور به زنِ زیبای مسیحی فکر کرد و مورمورش شد. تاریخ پُر است از این لرزه‌های تنانه. از مردها و زن‌هایی که در بستری خنک به هم فکر می‌کنند، لرزشان می‌گیرد و نمی‌دانند چه اتفاقی قرار است برای‌شان رقم بخورد.

تاریخ پُر است از مردانی که زنی را نگاه می‌کنند، از او عکس می‌گیرند و آه می‌کشند برایش و زن در غروبی که سایه انداخته بر کوچهٔ سنگ‌فرش، برمی‌گردد و نگاه‌شان تلاقی می‌کند و چیزی اتفاق می‌افتد در جهان...

عطرش پُر کرد دماغش را ناگهان خالی کرد ذهنش را از هر چه تصویر.

در خنکیِ بادی که از سوی مدیترانه می‌وزید و پردهٔ اتاقش را، که در ساختمانی کنارِ خبرگزاری بود و پُر از خبرنگارِ خارجی، چاق می‌کرد.

خنک بود. هوایش لطیف.

ماریا متنی را به خاطر آورد که در یادداشت‌های انطاکیهٔ منسوب به پطرسِ شهیدشان خوانده بود. به نبردِ صلیبی بزرگ. به کُشتگانی که هم‌کیشان‌شان داده بودند و بعد صلاح‌الدین بیرون‌شان کرد و فرستادشان به قبرس. کُل تاریخ را در چشمان این مردِ جوان می‌دید

تاریخ پُر است از مردانی که زنی را نگاه می‌کنند، از او عکس می‌گیرند و آه می‌کشند برایش و زن در غروبی که سایه انداخته بر کوچهٔ سنگ‌فرش، برمی‌گردد و نگاه‌شان تلاقی می‌کند و چیزی اتفاق می‌افتد در جهان... هنگامی که ماری مَشعلانی برگشت، منصور سوخته این‌بار محکم‌تر شاتر را فشرد و زن که قدم تند کرد سمتش، حدس زد در حاشیهٔ بیروتِ درگیرِ جنگ و در غروبِ یک روز پُرخون، عکس گرفتنِ بی‌هوا از زنی ناشناس می‌تواند اتفاقاتِ ناگواری رقم بزند برایش

همان شب بود که خاچیک فکر کرد پدرش چه زجری کشیده موقعِ مُردن. چون خون داشته در بدنش و انگار خونی که خارج نشود جان را، روح را، نگه می‌دارد در عمقِ تنِ آدم. کُلِ کتابِ مقدس پُر بود از خون‌های ریختهٔ قدیسین. خونِ سرِ یحیی، خونِ مسیح، خونِ متی... جانی که بی‌خون برود کمی مشکوک است.

دو روح نشسته بودند بر لبهٔ پشت‌بامِ سوخته و دودزدهٔ کافهٔ شکوفه نو. روحِ شاعرِ آزادی‌خواه، که مدتی بود کم‌تر حرف می‌زد، به روحِ خبیثِ خال‌دار گفته بود «با دار دردش بیش‌تره؟» «بستگی داره چه‌جوری بندازند دور گردنِ طرف.» «تو زیاد اعدام دیدی؟»