بریده‌هایی از کتاب دنیای سوفی

نخستين شکل آن حکومت پادشاهی (Monarchie) است که در آن فقط يک تن رئيس دولت يا مملکت است. برای آن که چنين دولتی خوب باشد شرط آن است که به «استبداد» و نظام جبّار مبدل نشود، به‌اين معنا که يک رهبر واحد برای منفعت شخص خود بردولت دست نيندازد

زيستن در تعادل و ميانه‌روی يگانه وسيله‌ای است در دست انسان برای رسيدن به‌خوشبختی و «هماهنگی»

فلسفه واقعا چيزی فوق‌العاده است، زيرا به‌ياری فلسفه می‌توانست تمامی ايده‌ها را با ميزان عقل و خرد خويش تعقيب کند بی‌آن که نيازمند آن باشد تا آنچه را که در کلاس درس آموخته است به‌خاطر آوَرَد. به‌اين نتيجه رسيد که فلسفه حقيقتا چيزی نيست که بتوانند آن را فراگيرند، بلکه فقط شايد بتوانند فراگيرند که چگونه به‌روش و طريقه‌ی فلسفی فکر و انديشه کنند.

آن کس که از درس‌های ۳۰۰۰ ساله چيزی نياموزد، در زندگی کاری جز روز را به‌شب رساندن نمی‌کند. گوته

اصطلاح (Flue) در زبان انگليسی يا انفلوانزا Influenza در زبان نروژی که به‌معنای «گريپ» است در اصل به‌معنای آن است که انسان در زير تأثير نفوذ Influence شوم ستارگان قرار گرفته است.

برفراز معبد دلف عبارتی مشهور حک شده بود: «خودت را بشناس!» اين عبارت به‌ياد مردمان می‌آورد که همه فانی‌اند و هيچ‌کس نمی‌تواند از تقدير خويش به‌دررود.

باور داشتن «سرنوشت Fatum» به‌معنای آن است که هر چه اتفاق می‌افتد از پيش تصميم گرفته شده است. ما اين «فرايافت Concept» را در سراسر جهان از زمان‌هايی بسيار کهن تا روزگار خودمان می‌بينيم.

اما خود زندگی، غمانگيز و افسرده‌کننده نيز هست. ما را به‌دنيائی شگفت راه می‌دهند که در آن يکديگر را می‌بينيم، به‌هم سلام می‌کنيم و حتی گام‌هائی چنددر کنار هم برمی‌داريم. بعد به‌همان ترتيب که ناگهان با هم روبرو شده‌ايم، ناگهان نيز از چشم هم دور و بعد ناپديد می‌شويم.

ــ «رنسانس» يک جنبش بزرگ نو شدن فرهنگ در پايان سده‌ی چهاردهم ميلادی است. اين جنبش در ايتاليای شمالی پديد آمد، ليکن در سده‌های پانزدهم و شانزدهم شتابان گسترده شد. ــ آيا يک بار نگفتی که لفظ «رنسانس» به‌معنای «دوباره زاده شدن است»؟ ــ درست همين است و آن چه بايد دوباره زاده می‌شد، هنر و دانش و فرهنگ عهد باستان بود.

«رنسانس» يک جنبش بزرگ نو شدن فرهنگ در پايان سده‌ی چهاردهم ميلادی است. اين جنبش در ايتاليای شمالی پديد آمد، ليکن در سده‌های پانزدهم و شانزدهم شتابان گسترده شد. ــ آيا يک بار نگفتی که لفظ «رنسانس» به‌معنای «دوباره زاده شدن است»؟

«رنسانس» يک جنبش بزرگ نو شدن فرهنگ در پايان سده‌ی چهاردهم ميلادی است.

پس از درگذشت پيامبر اسلام در سال ۶۳۲، شرق ميانه و آفريقای شمالی به‌اسلام پيوستند و اندکی بعد اسپانيا نيز به‌آنها ملحق شد.

اصطلاح قرون وسطی در عصر «رنسانس» ابداع شد.

در سال ۳۹۵ امپراتوری روم به‌دو بخش شد: امپراتوری غربی با شهر رم و امپراتوری شرقی با شهر جديد قستنطنيه (استانبول).

هنديان باستان خدای آسمان را به‌نام ديائوس Dyaus ستايش می‌کردند. در يونانی اين اسم مبدل می‌شود به‌زئوس Zeus، در زبان لاتين می‌شود ژوپيتر Jupiter (يعنی پدر يوو Jov يا «Père Jov» و در زبان‌های قديمی اسکانديناوی می‌شود تير Tyr). اسم‌های دياگوس، زئوس، يوو و تير «روايت‌های گويشی» متفاوت از يک اسم واحد و مشترک‌اند.

افلاطون دنيای ايده‌ها را از دنيای محسوسات مشخص می‌کرد و آشکارا روح و جسم انسان را از يکديگر جدا می‌ساخت و به‌اين ترتيب در انسان يک دوگانگی قائل بود: جسم او مانند هر چيز ديگر اين دنيای سفلی يا دنيای محسوسات از خاک و گرد و غبار تشکيل می‌شد، در حالی که روح او جاودان و ابدی بود

مشهورترين نوافلاطونيان «پلوتين Plotin (فلوطين)» (حدود ۲۰۵ تا ۲۷۰ ميلادی) است که حکمت را در اسکندريه آموخت و بعد در رم مستقر شد.

ارسطو، می‌انديشيد که حرکت‌های ستارگان و سيارات برحرکت‌ها و جنبش‌های روی زمين فرمان می‌رانند. ليکن بايد چيزی نيز وجود داشته باشد که خود اين سيارات را به‌حرکت دربياورد. اين همان است که ارسطو آن را «محرک نخستين» يا «خداوند» نام می‌دهد. «محرک اول» خود حرکتی ندارد و تکان نمی‌خورد، اما اوست که «علت اوليه»ی حرکت‌های سيارات و از اين مبداء، جنبش‌های طبيعت است.

ارسطو، آدمی اهل نظم و ترتيب بود که قصد داشت فرايافت‌های بنی‌نوع بشر را اندکی سر و سامان دهد. اوست که «منطق» را برآورد و آن را به‌عنوان يک دانش بنيان نهاد. قواعد سخت و دقيق گذاشت.

دريافت که در تمامی ادوار، مردمان نياز داشته‌اند تا برای نمودهای طبيعی توضيح و بيانی بيابند. شايد نمی‌توانسته‌اند از اين نياز درگذرند؟ و ناگزير چون هنوز علم به‌جهان نيامده بوده است، به‌آفريدن اسطوره‌ها پرداخته‌اند.