بریده‌هایی از کتاب دنیای سوفی

آگاهی حقيقی جز از درون هر فرد نمی‌آيد.

زندگی يک بخت‌آزمايی بزرگ است که در آن جز برندگان را نمی‌بينند.

به‌عقيده‌ی مارکس اين مسئله که چه چيزی از نظر اخلاقی نيک و متحسن است ناشی از زيربنای جامعه است.

براساس نظريه‌ی مارکس اينک با در دست داشتن اين عوامل است که ما می‌توانيم به‌اين نتيجه برسيم که «چگونگی توليد» در درون يک جامعه معين کننده و سازنده‌ی جنبه‌های سياسی و ايدئولژيکی آن جامعه است

فقط يک فرشته می‌تواند بر يک خدا بشورد و عصيان کند.

در روح و ذهن ماژور ما سايه‌هائی بيش نيستيم. و برای يک سايه چندان آسان نيست که عليه صاحب و ارباب خود به‌اقدامی دست بزند، سوفی.

اپيکور به‌سادگی می‌گفت که «مرگ به‌ما مربوط نمی‌شود. زيرا تا زمانی که وجود داريم، مرگ وجود ندارد؛ و زمانی هم که مرگ آمد ما ديگر وجود نداريم.»

اپيکور به‌سادگی می‌گفت که «مرگ به‌ما مربوط نمی‌شود. زيرا تا زمانی که وجود داريم، مرگ وجود ندارد؛ و زمانی هم که مرگ آمد ما ديگر وجود نداريم.»

هوشمندترين آدم آن کس است که می‌داند که نمی‌داند.

يک پرسشِ تنها ممکن است از هزار پاسخ آشوب‌برانگيزتر باشد.

آگاهی حقيقی جز از درون هر فرد نمی‌آيد. کسی نمی‌تواند به‌زور آن را به‌شما بدهد. شناخت حقيقی از درون می‌آيد.

وقتی انسان به‌تعقل بپردازد، پاسخ‌ها را از درون خويش می‌يابد.

آگاهی حقيقی جز از درون هر فرد نمی‌آيد. کسی نمی‌تواند به‌زور آن را به‌شما بدهد. شناخت حقيقی از درون می‌آيد.

آدم‌ها خدايان را به‌صورت خود آفريده‌اند

تنها ويژگی برای يک فيلسوف خوب شدن حيرت کردن است

آن کس که از درس‌های ۳۰۰۰ ساله چيزی نياموزد، در زندگی کاری جز روز را به‌شب رساندن نمی‌کند. گوته

... ضرورت داشته است تا در لحظه‌ای معين چيزی از عدم پديد آيد...

برکلی عقيده دارد که ما حداکثر اين را می‌دانيم که از روح ساخته شده‌ايم.

ــ خوب پس اگر خود ميز نيست که سفت و محکم است پس چه چيز احساس سخت و سفت بودن را در من برانگيخته است؟ ــ برکلی عقيده دارد که اين يک «اراده» يا يک «روح» بوده است. عقيده‌ی او برآن است که ايده‌های ما همگی يک علت خارجی بيرون از وجدان خاص ما دارند، اما اين «علت» طبيعتی ذهنی دارد نه مادی.

همين مشت کوبيدن دليل کافی نيست تا ثابت کند که ما با يک ميز واقعی سر و کار داريم که از يک ماده‌ی حقيقی درست شده است؟ ــ چه احساسی کردی؟ ــ احساس يک چيز سخت و سفت. ــ تو ادراک روشن و واضحی از يک چيز سخت و سفت داری، اما خود «ماده»ی ميز را احساس نکردی. به‌همين ترتيب تو می‌توانی در خواب ببينی که با چيزی سخت و محکم برخورد کرده‌ای، در حالی که در عالم خوابِ تو هيچ چيز سفت و سختی وجود ندارد.