بریده‌هایی از کتاب بازگشت به خود؛ خودشناسی از طریق اینیاگرام

و اکنون اجازه دهید دعای برکت برادر دیو را که برایم خوانده بود برای شما بخوانم: باشد که حضور، قدرت و نور روحتان را در زندگی تشخیص دهید. باشد که متوجه شوید هرگز تنها نیستید، که روح شما در روشنایی‌اش است و به طور دقیق شما را با ریتم جهان مرتبط می‌کند. باشد که برای فردیت و تفاوت خود احترام قائل شوید. باشد که متوجه شوید که شکل روح شما منحصر به فرد است، که اینجا سرنوشت خاصی دارید، که در پشت ظاهر زندگیتان اتفاقی زیبا و ابدی وجود دارد. باشد که یاد بگیرید خودتان را با همان شادمانی، غرور و انتظاری که خدا شما را در هر لحظه می‌بیند، ببینید.

آنچه ما در مورد خودمان نمی‌دانیم، می‌تواند به ما آسیب برساند و این کار را خواهد کرد، بدون اینکه نیازی به سایرین داشته باشد.

توماس مارتون، راهب کاتولیک، در کار برجسته خود، دانه‌های جدید مکاشفه، نوشته است: «برای من، مقدس بودن به معنای خودم بودن است.

«تلاش برای عصبانی کردن او همانند تلاش برای پیدا کردن یک گوشه روی یک توپ بولینگ است.»

اگر یک نه هستید، به یاد داشته باشید که همانطور که بعضی از پاراگراف‌های بعدی را می‌خوانید، مانند هر عددی، بدبختی شما، جنبه معکوس موهبت شماست. هیچ یک از ما بدون یک یا دوبار احساس سوزش از این کتاب بیرون نمی‌رویم

او به عنوان یک نه نمی‌خواهد از اولویت‌های خودش دفاع کند، به دلیل اینکه می‌ترسد باعث ایجاد تعارض و یا احساسات ناخوشایند بین ما شوند. او می‌خواهد بداند که من چه می‌خواهم، بنابراین می‌تواند با خواسته‌های من سازگار و با تمایلاتم ادغام شود و از مخالفت‌های بالقوه اجتناب کند

خودتحقیری هرگز تغییر پایدار و بهبودی در زندگی ما ایجاد نخواهد کرد،

ر داد: «اگر فردی در جستجوی خودستایی است، نباید از اینیاگرام استفاده کند. اما اگر در جستجوی دانش عمیق در مورد خودش است نباید از انجام آن فروگذار کند.

همهٔ ما شیوه‌های خودمان را برای دور زدن خداوند، به منظور بدست آوردن آنچه می‌خواهیم داریم

«در خودشناسی، مهم‌تر از همه چیز، شناختن نواقص است. این، سنجیدن خود در برابر حقیقت است، نه برعکس. اولین محصول خودشناسی، فروتنی است.»

«بدون شناختن خود، شناختی از خدا هم وجود ندارد.»

اینیاگرام به ما نشان می‌دهد که نمی‌توانیم طرز نگاه دیگران را تغییر دهیم، اما می‌توانیم سعی کنیم جهان را از طریق چشم آنها تجربه کنیم و کمکشان کنیم تا آنچه را که با مشاهداتشان انجام می‌دهند، تغییر دهند. من روشی را که معلم بودیسم، تیچ نهات هان، این را توضیح می‌دهد، دوست دارم. او می‌گوید: «هنگامی که قلب ما کوچک است، درک و شفقت ما محدود است و رنج می‌بریم. نمی‌توانیم دیگران و کمبودهای آنها را قبول یا تحمل کنیم و خواهان تغییر آنها هستیم. اما هنگامی که قلب ما گسترش می‌یابد، دیگر چیزهایی مانند این هم ما را رنج نمی‌دهند. درک و شفقت زیادی داریم و می‌توانیم دیگران را بپذیریم. دیگران را همانطور که هستند، قبول می‌کنیم و سپس آنها یک شانس برای دگرگون شدن دارند.»

«آغاز عشق، این است که به کسانی که دوستشان داریم اجازه دهیم تا کاملا خودشان باشند، تصمیمی برای این که آنها را تغییر ندهیم تا شبیه تصویر ما شوند. اگر در عشق ورزیدن به آنها، آنچه هستند را دوست نداشته باشیم، بلکه فقط پتانسیل‌شان برای اینکه شبیه به خودمان باشند را دوست داشته باشیم، پس آنها را دوست نداریم: ما فقط بازتاب خودمان را که در آنها پیدا می‌کنیم، دوست داریم.» توماس مرتون

«تا زمانی که نسبت به این که چگونه جهان را می‌بینیم، جاهل باشیم و ندانیم که زخم‌ها و اعتقادات، آنچه هستیم را شکل می‌دهند، زندانیان گذشته‌مان هستیم. ما زندگی‌مان را با انجام بدون تفکر کارهایی که به خودمان و کسانی که در اطرافمان هستند صدمه می‌زنند و یا ما را سردرگم می‌کنند، ادامه خواهیم داد. در نهایت، به ایجاد اشتباهات مشابه، بارها و بارها در طول زندگی، عادت می‌کنیم، که این مسئله ما را به خواب می‌برد. باید از خواب بیدار شویم.»

ما زندگی‌مان را با انجام بدون تفکر کارهایی که به خودمان و کسانی که در اطرافمان هستند صدمه می‌زنند و یا ما را سردرگم می‌کنند، ادامه خواهیم داد. در نهایت، به ایجاد اشتباهات مشابه، بارها و بارها در طول زندگی، عادت می‌کنیم، که این مسئله ما را به خواب می‌برد. باید از خواب بیدار شویم.»

خودشناسی که من از این طریق بدست آوردم به من کمک کرد تا به چند روش کودکانه پایان دهم و از نظر روحی، بیشتر بالغ شوم

باشد که حضور، قدرت و نورِ روحتان را در زندگی تشخیص دهید. باشد که متوجه شوید هرگز تنها نیستید، که روح شما در روشنایی‌اش است و به طور دقیق شما را با ریتم جهان مرتبط می‌کند. باشد که برای فردیت و تفاوت خود احترام قائل شوید.

آیا واقعا خودمان را می‌شناسیم؟ گذشته ما چقدر با زمان حال تلاقی دارد؟ آیا از طریق چشم‌های خودمان دنیا را می‌بینیم یا از طریق چشم‌های زمان کودکیمان؟ زخم‌های پنهان و باورهای اشتباهی که به عنوان یک کودک انتخاب می‌کردیم و همچنان به طور مخفیانه و در سایه، زندگی ما را کنترل می‌کنند، چه چیزهایی هستند؟ و دقیقا چطور درگیرشدن با سوالاتی مانند این‌ها، به ما کمک می‌کند تا خدا را بهتر بشناسیم؟

من همیشه اعتقاد داشتم که بیشتر از افراد معمولی خودآگاهی دارم، اما اگر سه سال گذشته چیزی به من آموخته باشد این بوده است که باید کارهای زیادی را برای پرورش بخش خودشناسی انجام می‌دادم.

«آنچه ما در مورد خودمان نمی‌دانیم، می‌تواند به ما آسیب برساند و این کار را خواهد کرد، بدون اینکه نیازی به سایرین داشته باشد.