بریده‌هایی از کتاب قدرت و شکوه زن

این حرفی که می‌گویم خواهش می‌کنم مردها نشنوند چون ممکن است بدشان بیاید! شما خانم‌ها این را بدانید آقایان تا آخر هم مثل یک «پسربچه» هستند و باید اداره‌شان کنید.

زن‌ها می‌توانند با تدبیر و با ظرافت، مرد را در دست خودشان بچرخانند. این واقعیت قابل اثبات است. مثال افسار بر شیر درنده!

خواهرهای ما که در عصر نهضت شرکت داشتند ارزش اعمال آن‌ها بیشتر بود از ارزش اعمال مردها، آن‌ها با پرده‌های عفاف بیرون آمدند و با پرده عفاف با مردان هم‌صدا شدند و پیروزی را تحصیل کردند

چرا اجر زن‌ها بیشتر از مردها باشد؟ چون کار مرد جلوی چشم است و تحسین مردم را دریافت می‌کند، اما خانمی که در خانه است، کسی نمی‌داند او چه کشیده و چه دارد می‌کشد.

مربی انسان‌ها زن است. زن مبدأ همهٔ خیرات است. ما نهضت خودمان را مرهون زن‌ها می‌دانیم. مردها به تَبَع زن‌ها در خیابان‌ها می‌ریختند. زن‌ها مردان را تشویق می‌کردند.

در صورت محترم بودن زن در محیط خانواده، بخش مهمّی از مشکلات جامعه حل خواهد شد.

نقش زنان در عالم از ویژگی‌های خاصی برخوردار است. صلاح وفساد یک جامعه از صلاح و فساد زنان در آن جامعه سرچشمه می‌گیرد. زن، یکتا موجودی است که می‌تواند از دامن خود افرادی به جامعه تحویل دهد که از برکاتشان یک جامعه، بلکه جامعه‌ها به استقامت و ارزش‌های والای انسانی کشیده شوند و می‌تواند به‌عکس آن باشد

ممکن است که ماها کارهایی انجام بدهیم که به صلاح جامعه است و جامعه از آن استفاده کند و جامعه را به پیش ببرد؛ لکن ما را به عقب ببرد، و در پیشگاه خدای تبارک و تعالی نه اینکه اجری نبریم، بلکه انحطاط پیدا بکنیم.

بچه همه چیز را در «مادر» می‌بیند؛ «حرف»، «خُلق» و «عمل» مادر در بچه‌ها اثر دارد. مسئول افعال و اعمال بچه‌ها هم شما هستید.

مردان بر ملت‌ها حق دارند و زن‌ها حق بیشتر دارند. زن‌ها مردان شجاع را در دامن خود بزرگ می‌کنند. قرآن کریم انسان‌ساز است، و زن‌ها نیز انسان‌ساز. وظیفهٔ زن‌ها انسان‌سازی است. اگر زن‌های انسان‌ساز از ملت‌ها گرفته بشود، ملت‌ها شکست خواهند خورد، منحط خواهند شد. زن‌ها هستند که ملت‌ها را تقویت می‌کنند، شجاع می‌کنند..

نقش زن در جامعه بالاتر از نقش مرد است خدمت مادر به جامعه از خدمت همه کس بالاتر است

مادرها را [اگر] بتوانند به صورت عروسک در آورند. عروسک! که هیچ کار نداشته باشد به سرنوشت ملت خودش. هیچ کاری به این نداشته باشد که «سرنوشت این ملت باید چه بشود، و من چه نقشی دارم در سرنوشت این ملت»... شغل تربیت فرزند، از همهٔ شغل‌ها بالاتر است یک فرزند خوب شما [بانوان] اگر به جامعه تحویل بدهید، برای شما بهتر است از همهٔ عالَم!

زن، هم باید «مادر و همسر» خوبی باشد، هم در «فعالیت اجتماعی» شرکت کند. البته کارمندی، ماشین نویسی و فروشندگی یک مغازه، «فعالیت اجتماعی» نیست! فاطمهٔ زهرا (س) مظهر چنین جمعی است.

نمونهٔ بعد، مسألهٔ همسرداری و شوهرداری است. یک وقت انسان فکر می‌کند که شوهرداری، یعنی انسان در آشپزخانه غذا را بپزد، اتاق را تر و تمیز و پتو را پهن کند و مثل قدیمی‌ها تشکچه بگذارد که آقا از اداره یا از دکان بیاید! شوهرداری که فقط این نیست. شما ببینید شوهرداری فاطمه زهرا (س) چگونه بود. در طول ده سالی که پیامبر در مدینه حضور داشت، حدود نُه سالش حضرت زهرا و حضرت امیرالمؤمنین (ع) با همدیگر زن و شوهر بودند. در این نُه سال، جنگ‌های کوچک و بزرگی ذکر کرده‌اند - حدود شصت جنگ اتّفاق افتاده - که در اغلب آن‌ها هم امیرالمؤمنین (ع) بوده است. حالا شما ببینید، او خانمی است که در خانه نشسته و شوهرش مرتّب در جبهه است و اگر در جبهه نباشد، جبهه لنگ می‌ماند - این‌قدر جبهه وابسته به اوست - از لحاظ زندگی هم وضع روبه‌راهی ندارند؛ همان چیزهایی که شنیده‌ایم: «و یطعمون الطّعام علی حبّه مسکیناً و یتیماً و اسیراً انّما نطعمکم لوجه اللّه»؛ یعنی حقیقتاً زندگی فقیرانهٔ محض داشتند؛ در حالی که دختر رهبری هم هست، دختر پیامبر هم هست، یک نوع احساس مسؤولیت هم می‌کند. ببینید انسان چقدر روحیهٔ قوی می‌خواهد داشته باشد تا بتواند این شوهر را تجهیز کند، دل او را از وسوسهٔ اهل و عیال و گرفتاری‌های زندگی خالی کند، به او دلگرمی دهد، بچه‌ها را به آن خوبی که او تربیت کرده، تربیت کند

زن تنها خود به راهی نمی‌رود، مردها را در آن راه می‌برد. اهمیت تفکر زنان در یک جامعه، در این است

تمام آرزوهای بچه خلاصه می‌شود در «مادر»، چون به هیچ‌کس آن علاقه را ندارد.

نمی‌دانیم، آنی که ما می‌گوییم و اسلام می‌گوید که «کار اصلی زن» توی خانه است، آن به این معنا است که کار اصلی زن هنگامی که امرش دائر باشد بین «شوهرداری و بچه‌داری و خانه را جارو پارو کردن» یا «ادارهٔ یک سوپرمارکت» برای اینکه «فلان قدر پول در بیاورد»، آن اولی مقدم است، آن اولی شغل زن است. سوپرمارکت را بگذارد مرد برود اداره کند، کارمندی فلان اداره را بگذار مرد برود بکند- هنگامی که صحبت نان در آوردن مطرح است- التفات می‌کنید؟ نان درآوردن از یک کار توی بازار و توی اداره و توی خیابان و توی نمی‌دانم فرض کنید که هر گوشهٔ دیگر، غیر از این است که انسان یک کاری را به عنوان یک «حرکت اجتماعی»، یک کار لازم یک فریضه انجام می‌دهد، این دومی است که محترم است، این دومی است که بین زن و مرد مشترک است. آن اولی - یعنی نان در آوردن زن- جزو وظایف زن مطلقا نیست!

تایپ، کارمندی و فروشندگی، «فعالیت اجتماعی» نیست! زن، فروشندگی سوپرمارکت و کارمندی اداره را بگذارد مرد برود بکند. یکی از چیزهایی که در دنیا در باور فرهنگ‌های غربی یک چیز مسلّمی شده - که در دوران طاغوت به فرهنگ‌های نوع فسادانگیز آن‌ها هم کشانده بود- این است که زن اگر چنانچه شغلی در خارج خانه نداشته باشد، از زنیتش کم است. این غیر از «فعالیت اجتماعی» است، مسالهٔ «شغل» داشتن است! یعنی به یک «ماشین‌نویسی» قانع بود، به یک کارمندی [در] یک گوشهٔ از ادارات قانع بود. بحث این نبود که می‌خواست در یک «فعالیت اجتماعی» مشارکت کند، بحث این بود که می‌خواست آن هم مثل مردها، یک شغل داشته باشد. اگر فروشندگی یک مغازه یا یک سوپرمارکت را به او می‌دادند هم خوشحال بود.

این تجلیل زن است. در خانه است، زنِ خانه است. محیط خانه را، یعنی آن محل رشد گیاه انسان را، این مرتب می‌کند، آماده می‌کند، مرد هم مخصوص این است که برود بیرون کارهایش را بکند و وسیلهٔ تغذیهٔ این محیط را فراهم بکند، این‌جوری است. مثل این که دوتا هم‌اتاقی شما فرض کنید، یکی اتاق را اداره می‌کند، یکی هم برای اینکه این‌ها بالاخره گرسنه می‌مانند غذا می‌خواهند، یکی می‌رود بیرون غذا تهیه می‌کند. به کدام بی‌احترامی شده؟ آنی که در خانواده کارها با اوست؟ همه چیز به او نگاه می‌کند، اوست که این محیط را دارد می‌سازد، او بیشتر احترام پیدا می‌کند، یعنی زن، مرد هم پادویی‌اش را می‌کند. وقتی هم پای مسئولیت‌های اجتماعی رسید، پای مبارزه رسید، پای سیاست رسید هر دو باید حاضر بشوند... اما از این محیط اجتماعی و فعالیت سیاسی و این‌ها که گذشتیم، به سراغ خانه که رفتیم آنجا سوگلیِ خانه زن است، پادویِ خانه مرد است.

بدون مرد ممکن است زن خانواده را حفظ کند، اما بدون زن، مرد نمی‌تواند خانواده را حفظ کند. عنصر اصلیِ تشکیل خانواده، زن است، نه مرد. در واقع، خانواده را هم زن به وجود می‌آورد و اداره می‌کند؛ این را بدانید. آن عنصر اصلیِ تشکیل خانواده، زن است، نه مرد. بدون مرد، ممکن است خانواده‌ای باشد. یعنی اگر فرض کنیم در خانواده‌ای، مرد خانواده حضور نداشته باشد، یا از دنیا رفته باشد، زن خانواده اگر عاقل و با تدبیر و خانه‌دار باشد، خانواده را حفظ می‌کند. اما اگر زن از خانواده‌ای گرفته شد، مرد نمی‌تواند خانواده را حفظ کند. بنابراین، خانواده را زن حفظ می‌کند. شغل اصلی و اولیّهٔ زن، زنِ خانه بودن است و این تجلیل زن است. زن، سوگلیِ خانه است و مرد پادویِ خانه. شغل اصلی و اولیّهٔ زن، زنِ خانه بودن است. این تحقیر زن هم نیست، این احترام زن است،