بریده‌هایی از کتاب راهبردهای رشد و توسعه‌ فردی

مذاهب درباره گناه و گناهکار سخن می‌گویند، اما بگذارید معنای حقیقی گناه را درک کنیم. گناه کاری است که شما به زیان خویشتن خویش انجام می‌دهید

هر انسانی یک جادوگر است؛ ما می‌توانیم با کلام خویش طلسمی را به گردن بیاویزیم و یا طلسمی را باطل کنیم،

در طول زندگی هیچ‌کس به اندازه خودتان با شما بدرفتاری نکرده و از شما سوء استفاده نکرده است. وحد این سوء رفتار با خود دقیقا همان حد و مرزی است که شما از جانب شخصی دیگر تحمل می‌کنید. اگر کسی کمی بیش از حدی که شما خود را می‌آزارید، شما را بیازارد، به احتمال قوی به او اعتراض می‌کنید یا از او فاصله می‌گیرید. اما اگر کسی فقط کمی کمتر از خودتان شما را بیازارد، احتمالا رابطه‌تان را با او حفظ می‌کنید و شکیبایی زیادی نسبت به وی نشان می‌دهید.

همان‌طور که حکومت‌ها کتاب قانونی دارند که بر رویای جامعه حکومت می‌کند، نظام باورهای ما نیز کتاب قانونی است که بر رویاهای ما حکم می‌راند

سه نوع مهارت و توانمندی هست که به انسان‌ها کمک می‌کند. اولین آنها «مهارت در آگاهی» است؛ یعنی شما آگاه شوید که واقعا چه کسی هستید و چه امکاناتی دارید. دومین آنها «استادی در دگرگونی» است: چگونه تغییر کنید، چگونه از جامعه‌پذیری گذشته رها شوید. سومین آنها «استادی در نیت» است. نیت آن بخشی از زندگی است که دگرگونی انرژی را ممکن می‌سازد؛

ما به‌عنوان کودک، امکان این را نداشتیم که باورهای خود را انتخاب کنیم، اما اطلاعاتی را که انسان‌های دیگر درباره رویای جهان به ما منتقل کردند، پذیرفتیم. تنها راه ذخیره‌سازی اطلاعات، پذیرش پیمان‌هاست. رویای برونی ممکن است توجه ما را جلب کند، اما اگر آن را نپذیریم، اطلاعات مربوط به آن را ذخیره نمی‌کنیم. به تدریج که پیمان‌ها را می‌پذیریم، آنها را باور می‌کنیم

هیچ‌کس به اندازه خود ما با ما بدرفتاری نمی‌کند،

زنده بودن بزرگ‌ترین ترسی است که انسان‌ها دارند. مرگ بزرگترین ترسی نیست که داریم؛ بزرگ‌ترین ترس پذیرفتن خطر زنده بودن است.

سه نوع مهارت و توانمندی هست که به انسان‌ها کمک می‌کند. اولین آنها «مهارت در آگاهی» است؛ یعنی شما آگاه شوید که واقعا چه کسی هستید و چه امکاناتی دارید. دومین آنها «استادی در دگرگونی» است: چگونه تغییر کنید، چگونه از جامعه‌پذیری گذشته رها شوید. سومین آنها «استادی در نیت» است. نیت آن بخشی از زندگی است که دگرگونی انرژی را ممکن می‌سازد؛ یگانه موجودی که به طور ناپیدا همه انرژی‌ها را احاطه کرده است، و خداوند بزرگ نیت همان زندگی است؛ همان عشق بی‌قید و شرط است. «استادی در نیت» همان «استادی در عشق» است

اگر شما اقدام به فعالیتی کنید فقط به خاطر نفس آن عمل و بدون انتظار پاداش، متوجه می‌شوید که از هر کاری که می‌کنید لذت می‌برید. پاداش خواهید دید، اما شما وابسته به آن نخواهید بود.

روزی را مجسم کنید که دیگر درباره همسرتان یا هر فرد دیگری در زندگی هیچ تصوری به ذهن راه نمی‌دهید. آن وقت طریقه ارتباط برقرار کردن شما کاملا تغییر می‌کند و روابط شما دیگر موجب رنج و تعارض ناشی از تصورات غلط نخواهد بود. راه احتراز از تصورات «پرسش» است.

عشق واقعی پذیرش دیگران است همان‌طور که هستند، بدون تلاش برای تغییر

عشق شما هیچ کس را عوض نمی‌کند. دیگران اگر تغییر می‌کنند، به این دلیل است که می‌خواهند تغییر کنند، نه به این دلیل که شما می‌توانید آنها را عوض کنید.

ما تصور می‌کنیم که همه زندگی را مثل ما می‌بینند. تصور می‌کنیم که دیگران مثل ما می‌اندیشند، مثل ما احساس می‌کنند، مثل ما قضاوت می‌کنند و مثل ما سوء استفاده می‌کنند. این بزرگ‌ترین تصوری است که انسان‌ها دارند"

بی‌گناه بودن در کلام، یعنی استفاده درست و مناسب از انرژی؛ یعنی به کار گرفتن انرژی در جهت حقیقت و عشق به خود

هرچه عشق به خود در ما بیشتر باشد، کمتر خودآزاری را تجربه می‌کنیم. خودآزاری نتیجه طرد خویشتن است، و طرد خویشتن نتیجه داشتن تصویری از کمال است که هرگز نمی‌توانیم به آن دست یابیم

حتی به جسم خود صدمه می‌زنیم فقط برای این که مورد پذیرش دیگران قرار بگیریم. شما نوجوانانی را می‌بینید که مواد مخدر مصرف می‌کنند، فقط به این دلیل که نوجوانان دیگری که در اطرافشان هستند، آنها را طرد نکنند. آنها آگاه نیستند که مشکل اصلی ایشان این است که خودشان خود را نمی‌پذیرند.

ما حقیقت را نمی‌بینیم، چون کور هستیم. آنچه ما را نابینا می‌کند، همه باورهای کاذبی است که در ذهن داریم. ما نیاز داریم که حق با ما باشد و دیگران اشتباه کنند. ما به آنچه باور داریم اعتماد می‌کنیم و باورهای ما موجب رنجمان می‌شود

در رویای جهان، رنج کشیدن بشر، زندگی در ترس و ایجاد فاجعه‌های عاطفی، همه امری عادی به شمار می‌آید. رویای برونی، رویای خوشایندی نیست؛ رویایی شدن راز خشونت، ترس، جنگ و بی‌عدالتی است.

با توجه به ترس از تنبیه و نیاز به پاداش، کم کم ادعا کردیم کسی هستیم که نبودیم فقط به خاطر خوشامد و خوشایندی دیگران، تنها به خاطر اینکه به نظر دیگران به اندازه کافی خوب باشیم