بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

همان‌طور که طبق گفتۀ تایلر کاوئن داستان‌های شخصی افراد آشفتگی زندگی را فیلتر می‌کنند، بازی‌ها هم فقط چهارچوب‌هایی هستند که برای یک‌سری فعالیت‌ها قرار داده می‌شوند. با این ساختار، چیزهایی که به‌ظاهر خسته‌کننده هستند می‌توانند به‌طرز باورنکردنی جذاب و جالب-و یا حتی اعتیادآور-شوند.

وقتی کلاس درس و نمره‌گرفتن را به شکل بازی دربیاورید دانش‌آموزان عملکرد بهتری خواهند داشت. یکی از اساتید مؤسسۀ پلی‌تکنیک رنسلیر کلاس خود را به شکل بازی جهان جنگ‌پیشه طراحی کرد و با این کار دانش‌آموزان تمایل بیشتری به درس‌خواندن پیدا کردند، بیشتر در کلاس حضور داشتند و حتی میزان تقلب در آنها هم کاهش یافت.

«بسیاری از افراد متوجه نیستند که آنچه در دورۀ تخریب زیرآبی انجام می‌دهند همان ارزیابی توانایی آنها برای عبور از شرایط سخت و ادامۀ مسیر است. این یک بازی‌ست. شما باید از انجام آن لذت ببرید و چشمتان به انتهای مسیر باشد.»

در خطرناک‌ترین و بدترین شرایط ممکن جو عجیب‌ترین کار ممکن را انجام داد: او آن شرایط را به یک بازی تبدیل کرد. اول هدف را مشخص کرد: آیا می‌توانم در عرض بیست دقیقه به آن تودۀ برفی برسم؟ اگر به هدف می‌رسید به وجد می‌آمد؛ اگر نمی‌رسید ناامید می‌شد ولی درعین‌حال مصمم‌تر هم می‌شد. «حس هیجانی در ستون فقراتم پیچیده بود. من باید آن کار را انجام می‌دادم. بازی مرا در خود کشیده بود و من دیگر نمی‌توانستم از آن خارج شوم.»

ما هیچ کاری نمی‌توانیم انجام دهیم به جز داستان‌گفتن. ولی شما چه داستانی برای خودتان تعریف می‌کنید؟ آیا این همان داستانی است که شما را به جایی که می‌خواهید می‌رساند؟

وقتی حقیقت تلخ به ما می‌گوید «تسلیم شو»، هدف به ما کمک می‌کند به مسیر خود ادامه دهیم. اغلب‌اوقات داستان‌های ما از خودمان قوی‌تر هستند؛ و اگر داستان‌های هدفمندی هم باشند می‌توانند ما را از شرایط سخت عبور دهند.

شاید وقت آن رسیده که نقش یک فیلمنامه‌نویس را بازی کنید و نگاهی دیگر به فیلمنامه-که همان زندگی‌تان است-بیندازید. متخصصین درمانگر به بیماران خود کمک می‌کنند در فرایندی با نام شایستۀ ویرایش داستان این کار را انجام دهند. تیموتی ویلسون، استاد دانشگاه ویرجینیا، تحقیقی انجام داد که در آن درمانگران به دانش‌آموزان ضعیف‌تر کمک می‌کردند چالش‌های تحصیلی خود را به نحو دیگری تعبیر کنند و به‌جای «من نمی‌توانم این کار را انجام دهم» فکر کنند «من فقط باید راه آن را یاد بگیرم.» این مسئله به آنها کمک کرد تا در سال بعد نمرات بالاتری بگیرند و باعث شد تعداد افرادی که ترک‌تحصیل می‌کردند هم کاهش یابد. مطالعات نشان می‌دهند این کار می‌تواند به‌اندازۀ داروهای ضدافسردگی، و در بعضی موارد حتی بیشتر، تأثیرگذار باشد.

استیو جابز در سخنرانی معروف خود در جشن فارغ‌التحصیلی دانشگاه استنفورد که در سال ۲۰۰۵ اجرا شد گفت: همین‌که فکر می‌کنم به‌زودی می‌میرم مهم‌ترین ابزاری است که به من کمک می‌کند بهترین گزینه‌ها را انتخاب کنم.»

مراسم خاکسپاری خود را تجسم کنید. همۀ کسانی که شما را دوست داشتند برای ادای احترام دور هم جمع شده‌اند. آنها قرار است رفتارهایی که شما را از دیگران متمایز می‌کرده و آنها بیشتر از هرچیزی دلشان برای آنها تنگ می‌شود را تعریف کنند. شما دلتان می‌خواهد آنها چه بگویند؟ صرف یک مقدار زمان و فکر‌کردن به این موضوع می‌تواند برای پیدا‌کردن فضایل ستایشی‌ که تصمیماتتان را رقم می‌زند به شما کمک کند.

اگر شما فرد پلندپروازی هستید (احتمالاً به‌خاطر اینکه در حال مطالعۀ کتابی در زمینۀ موفقیت هستید پس بلندپرواز هم هستید) نیازی نیست خیلی نگران توجه به فضایل کاری خود باشید؛ شما همیشه در حال فکر‌کردن به آنها هستید. ولی برای کمک به آیندۀ شغلی و زندگی خود در طولانی‌مدت، باید از قبل به فضایل ستایشی هم فکر کنید؛ و همین‌جاست که پای فکر‌کردن به مرگ هم کمی به میان می‌آید.

دیوید بروکس معتقد است فضایل کاری با فضایل ستایشی تفاوت دارند. فضایل کاری چیزهایی هستند که موجب موفقیت بیرونی می‌شوند: مثل پول و ترفیع. فضایل ستایشی در رابطه با شخصیت افراد هستند: آیا من انسان مهربان، قابل‌اعتماد و شجاعی هستم؟ ما معمولاً بیشتر با نگاه به آینده به مورد اول فکر می‌کنیم.

فکرکردن به مرگ به ما یادآوری می‌کند که چه چیزهایی واقعاً در زندگی مهم هستند.

ما دلمان می‌خواهد فکر کنیم که همیشه زنده خواهیم بود؛ اما در بسیاری از فرهنگ‌ها مرگ جزئی از زندگی است، جایگاه بالایی دارد و حتی یک روز را به‌خاطر آن تعطیل می‌کنند. این روز در مکزیک به نام روز مرگ، در دین مسیحیت با نام عید مقدسان، در ژاپن با نام تکریم مردگان، در هند با نام shraaddha وجود دارد و به همین شکل در دیگر کشورها هم عنوان خاص خود را دارد. فکرکردن به مرگ به ما یادآوری می‌کند که چه چیزهایی واقعاً در زندگی مهم هستند.

می‌پرسید شما چگونه می‌توانید داستان خود را پیدا کنید؟ یک راه ساده برای این کار وجود دارد: فقط به مرگ خود فکر کنید.

استیو جابز چگونه توانست جان اسکالی را راضی کند شغل عالی خود را به‌عنوان مدیر ارشد شرکت پپسی رها کند؟ جابز از او پرسید: «آیا می‌خواهی بقیۀ عمر خود را به فروش آب‌شکر بگذرانی یا فرصتی می‌خواهی که بتوانی تغییری در دنیا ایجاد کنی؟» تأثیرگذاری فقط به معنی نجات بچه‌های یتیم و یا درمان بیماران نیست. تا زمانی که داستان شما از نظر خودتان مهم و تأثیرگذار باشد قدرت هم دارد.

طبق گفته‌های ترزا آمابیل، استاد دانشگاه هاروارد، در کتاب اصول پیشرفت، انجام یک کار مهم و تأثیرگذار اولین چیزی است که افراد از شغل خود انتظار دارند. بله، این مسئله از میزان حقوق و ترفیع هم مهم‌تر است.

داستان‌ها تصاویر بی‌نقصی از جهان نیستند ولی همین ویژگی آنهاست که به ما کمک می‌کند موفق شویم. داستان‌ها می‌توانند به ما کمک کنند مسیرمان را ادامه دهیم و به رسالت خود دست پیدا کنیم. شما متولد نشده‌اید که کار خاصی را انجام دهید ولی وقتی داستان شما می‌گوید شما برای انجام کار خاصی متولد شده‌اید آنگاه شما کارتان را بهتر و با پشتکار بیشتری انجام می‌دهید. درواقع این تقدیر شماست. و داستان‌ها به همین شکل به حرفۀ ما هم مربوط می‌شوند. طبق گفته‌های ترزا آمابیل، استاد دانشگاه هاروارد، در کتاب اصول پیشرفت، انجام یک کار مهم و تأثیرگذار اولین چیزی است که افراد از شغل خود انتظار دارند.

در ایالات‌ متحده وکلا بیشترین درآمد را دارند ولی با‌این‌حال وقتی مورد‌بررسی قرار گرفتند ۵۲% آنها اعلام کردند که از شغل خود راضی نیستند. می‌توانید حدس بزنید این مسئله چه تأثیری بر ویژگی ثبات قدم در افراد دارد؟ مشاغلی که با قانون در ارتباط هستند بالاترین میزان کناره‌گیری افراد از شغل خود را دارند. طبق گفته‌های لیز برون: «به نظر من وکالت تنها شغلی است که تمایل شدید و غیرحرفه‌ای برای کمک به مردم برای کناره‌گیری از شغل خود را دارد.»

در ایالات‌ متحده وکلا بیشترین درآمد را دارند ولی با‌این‌حال وقتی مورد‌بررسی قرار گرفتند ۵۲% آنها اعلام کردند که از شغل خود راضی نیستند. می‌توانید حدس بزنید این مسئله چه تأثیری بر ویژگی ثبات قدم در افراد دارد؟ مشاغلی که با قانون در ارتباط هستند بالاترین میزان کناره‌گیری افراد از شغل خود را دارند.

روان‌‌شناسی به نام شلی تایلر می‌گوید: «ذهنی که سالم باشد به خود دروغ‌های خوشایندی می‌گوید.» افراد بدبین دقیق‌تر و واقع‌بین‌تر هستند و درنهایت دچار افسردگی می‌شوند. حقیقت ممکن است دردناک باشد. به‌همین‌خاطر است که احتمال افسردگی در شغل وکالت ۳.۶ برابر بیشتر از حرفه‌های دیگر است. وکلا برای دفاع از موکلین خود باید تمام احتمالات موجودی که ممکن است به پایان ناخوشایندی منتهی شود را بررسی کنند. آنها نمی‌توانند درمورد نحوۀ حل‌شدن یک موضوع برای خود داستان‌های خوشحال‌کننده که جزئیات کمتری دارند تعریف کنند. عملکرد افراد بدبین در دانشکدۀ حقوق نسبت به افراد خوش‌بین بهتر است و همین مسئله هم موجب می‌شود احساس غم در آنها بسیار بیشتر باشد.