بریده‌هایی از کتاب این راهش نیست

در یکی از مطالعات انجام‌شده تحت‌ عنوان «انزوای اجتماعی در آمریکا: تغییرات شبکه‌های گفتگوی اصلی در طول دو دهه» نویسندگان به این نتیجه رسیدند که در سال ۱۹۸۵ اکثر مردم اظهار کرده‌اند که سه دوست مورداعتماد در زندگی خود داشته‌اند. در سال ۲۰۰۴ بیشترین پاسخ افراد درمورد تعداد دوستان مورد‌اعتمادشان عدد صفر بود: «تعداد افرادی که می‌گفتند در زندگی خود هیچ‌کسی را برای در‌میان‌گذاشتن مسائل مهم خود با آنها ندارند تقریباً سه برابر شده بود.» و این در حالی است که داشتن دوستان کم از مرض چاقی هم خطرناک‌تر است و خطر آن برابر است با کشیدن ۱۵ سیگار در یک روز.

می‌خواهید بدانید در آینده چه کسی به یک نابغۀ خلاق تبدیل می‌شود؟ همان فرد بی‌دست‌پایی که کسی او را نمی‌شناسد. ..متمرکز‌شدن روی یک چیز که قرار است شور و اشتیاقی مادام‌العمر به‌همراه داشته باشد یکی از خصوصیات مخصوص افراد بسیار خلاق است.

پاسکال یک بار گفت: «تمام غصه‌های بشر فقط از یک چیز نشئت می‌گیرد: اینکه نمی‌تواند آرام و بی‌صدا در اتاق خود بماند.»

شرکت‌هایی که میزان ارتباطات یک شخص را به‌عنوان عامل اصلی برای تعیین اینکه چه کسی را استخدام کنند در نظر می‌گیرند بسیار هوشمند هستند چون این مسئله می‌تواند روی سودآوری شرکت تأثیر بگذارد. تحقیقی که در مؤسسۀ فناوری ماساچوست انجام شده بود نشان داد بالابودن روابط اجتماعی کارمندان آی‌بی‌ام با میزان عملکرد شرکت ارتباط مستقیمی داشته است. تفاوت کاملاً مشهود بود: «به‌طور میانگین، با هر تماسی که از طریق ایمیل انجام شده بود ۹۴۸ دلار به میزان درآمد اضافه شده بود.»

طبق یکی از مطالعات انجام‌شده «تحلیل‌های چندسطحی نشان دادند که ارتباط با دیگران هم با حقوقی که درحال‌حاضر می‌گیرید در ارتباط است و هم با میزان رشد آن در طول زمان.»

پائول اردوش در روز بیستم سپتامبر سال ۱۹۹۶ و در سن ۸۳ سالگی چشم از جهان فروبست. (یا به قول خودش «ترک‌کردن». او معتقد بود مردم زمانی می‌میرند که دیگر ریاضی کار نکنند.)

استیون جانسون می‌گوید مطالعات تاریخی انجام‌شده از سوابق ثبت اختراعات نشان می‌دهند که «تلاش زیاد درنهایت منجربه کیفیت بیشتر می‌شود.» چیزهای بیشتری را امتحان کنید. یک جملۀ قدیمی هست که می‌گوید: «هرچقدر سخت‌تر کار می‌کنم خوش‌شانس‌تر می‌شوم.»

پیتر سیمز می‌گوید: «اکثر کارآفرینان کار خود را با یک ایدۀ بی‌نقص و عالی شروع نکرده‌اند بلکه به مرور زمان آن ایده به ذهنشان رسیده است. آنها برای فهمیدن اینکه چه کاری باید انجام دهند چیزهای زیادی را امتحان کرده‌اند.»

یهودیان و مسیحیان حکایت‌ دارند؛ هندوها و بوداییان سوترا دارند؛ و تقریباً رهبران همۀ ادیان موعظه‌ها و خطبه‌هایی ایراد می‌کنند. داستان‌ها، داستان‌ها، داستان‌ها. آنها به ما یادآوری می‌کنند که چطور رفتار کنیم و کمک می‌کنند ایستادگی کنیم و تسلیم نشویم. حتی اگر ما فردی مذهبی هم نباشیم فرهنگ عامه این خلأ را برای ما پر می‌کند.

طبق نتایج به‌دست‌آمده بهترین راه برای تنبیه گیرنده‌ها در محیط کاری روش خوب و ازمدافتادۀ خبرچینی است. هشدار به دیگران درمورد گیرنده‌ها موجب می‌شود حالتان بهتر شود و می‌تواند در مهار رفتارهای بد به شما کمک کند.

اغلب فراموش می‌کنیم که یک کار کاملاً ساده برای ما (یک ایمیل ۳۰ ثانیه‌ای جهت معرفی) می‌تواند نتایج بسیار بزرگی برای دیگران داشته باشد (یک موقعیت شغلی جدید). انجام خدمتی کوچک برای کسانی که تازه با آنها آشنا شده‌اید می‌تواند به شما کمک کند به افراد دهندۀ دیگر نشان دهید که شما هم فردی دهنده هستید و همچنین باعث شود افراد سازگار از شما حمایت کنند.

رابرت سیالدینی معتقد است که پیش‌قدم‌بودن در کمک به دیگران عامل اصلی ایجاد حس عمل‌متقابل است، حسی که اساس و بنای متقاعدسازی و جلب‌ علاقۀ طرف مقابل است. وقتی دیپاک مالهوترا از مدرسۀ کسب‌و‌کار هاروارد علم مذاکره را آموزش می‌دهد از همان اول نمی‌گوید: «جدی باشید.» یا «به طرف مقابل نشان دهید هدف شما تجارت است.» بلکه اولین توصیۀ او به دانشجویان این است که: «آنها باید شما را دوست بدارند.»

اگر در‌حال‌حاضر در محیط بدی قرار دارید با کمک انسان‌های خوب دیگر با آن محیط مقابله کنید. فقط ۵% از تعاملاتِ بین برنامه‌های «خوب» بودند که باعث شدند خوبی بر بدی غلبه کند. ممکن است این مسئله در دنیای واقعی معنی کاملی نداشته باشد ولی قطعاً می‌توان از آن چیزهایی آموخت.

در استراتژی‌هایی که افراد بدذاتِ شرکت‌کننده در مسابقه به‌کار می‌بردند دو فرضیۀ غلط وجود داشت: اولینِ آنها این بود که راندهای بعد شبیه راندهای پیشین بودند. ولی بسیاری از برنامه‌ها، ازجمله تی‌اف‌تی، به حرکات قبلی توجه می‌کردند و بر اساس آن واکنش نشان می‌دادند و درنهایت هم افراد بدذات را تنبیه می‌کردند. این مسئله در زندگی واقعی هم رخ می‌دهد. همۀ ما به داشتن رفتارهای خاصی شهرت داریم. اکثر تعاملات ما با افراد غریبه نیستند و بیشترِ ما بارها و بارها با افرادی تکراری تعامل داشته‌ایم. اگر به آنها خیانت کنیم آنها یادشان می‌ماند. یک دستاورد سطحی و ناچیز که با خیانت به‌دست بیاید ارزش این را ندارد که به‌خاطر آن رابطه‌ای عالی و مفید را که می‌توانست برای مدتی طولانی ادامه داشته باشد از دست بدهیم.

اگرچه برخی مطالعات نشان می‌دهند استرس اجتماعی که انسان‌های خوب به‌خاطر حس ضعف و ناتوانی دچار آن می‌شوند موجب سکتۀ قلبی در آنها می‌شود، اما تحقیقات جامعی که در این زمینه انجام شده‌ نشان می‌دهد جملۀ معروفِ «انسان‌های خوب زودتر از دنیا می‌روند» اصلاً صحت ندارد. مطالعات ترمان که بسیاری از مسائل را در طول زندگی این افراد موردبررسی قرار داده بود، نشان داد افراد مهربان طول عمر بیشتری دارند و نه کمتر. ممکن است این فکر به ذهنتان رسیده باشد که کمک‌گرفتن از دیگران موجب طول عمر بیشتر شما می‌شود ولی مطالعات نشان دادند که کاملاً برعکس است: افرادی که بیشتر به دیگران کمک کرده بودند طول عمر بیشتری داشتند.

برخی خصوصیات منفی به افرادی که مسئولیتی به عهده دارند کمک زیادی می‌کنند؛ ولی با‌این‌حال وقتی رهبران عالی‌رتبه را در ارتش-جایی که انتظار داشتیم برای خشونت ارزش بیشتری قائل شوند-مورد‌بررسی قرار دادیم متوجه شدیم کاملاً برعکسِ آن چیزی است که فکر می‌کردیم: آنهایی که دیگران را موردتشویق و حمایت قرار می‌دادند بالاترین رتبه را داشتند نه افراد سخت‌گیر.

راه ساده‌تر، کم‌هزینه‌تر و کم‌خطرتر برای شما این است که دیگران به‌خاطر ترسی که از شما دارند هرچه سریع‌تر تسلیم شوند نه اینکه هر بار با شما بجنگند؛ دزدان دریایی هم آن‌قدر زیرک بودند که تصویری خاص از وحشیگری و بی‌رحمی خود در ذهن مردم ساخته بودند. البته همۀ دزدان دریایی افراد خوش‌قلب و مهربانی نبودند و ریش‌سیاه هم نقش رابین‌هود را نداشته. آنها همکاری بسیار خوبی باهم داشتند؛ نه به‌خاطر نوع‌دوستی و انسانیت بلکه به‌خاطر داشتن تجارتی موفق. آنها می‌دانستند که برای موفقیت به اعتماد و اصول خاصی نیاز دارند و درنهایت سازمانی تشکیل می‌دادند که زندگی در آن نسبت به زندگی روی عرشۀ کشتی‌های نیروی دریایی سلطنتی استبدادی و قایق‌های بازرگانی که برای بالا‌بردن منافع خود از کارگرانشان سوء‌استفاده می‌کردند بهتر و جذاب‌تر بود.

طبق مطالعات انجام‌شده کسانی که از اختلالات کم‌توجهی (ADD) رنج می‌برند نسبت به افراد معمولی از خلاقیت بالاتری برخوردارند.

در کودکانی که ژن ۵-HTTLPR را دارند و والدین آنها افرادی مستبد و زورگو هستند احتمال بیشتری وجود دارد به افرادی کلاهبردار و متقلب تبدیل شوند، در‌صورتی‌که کودکان دیگری با همان ژن که والدینی مهربان دارند به افراد بی‌دست‌و‌پایی تبدیل می‌شوند که از قوانین اطاعت می‌کنند.

اکثر انسان‌ها یک ژن DRD۴ نرمال دارند، ولی برخی از افراد نوع دیگری از این ژن به‌نام DRD۴-۷R را دارند. ۷R به افراد بیش‌فعال، الکلی و خلاف‌کار مربوط می‌شود و ژن بدی محسوب می‌شود. محققی به‌نام آریِل نافو تحقیقاتی انجام داد تا ببیند کدام‌یک از بچه‌ها بدون اینکه از آنها درخواست شود شیرینی خود را با دیگران تقسیم می‌کنند. اکثر بچه‌های سه‌ساله اگر مجبور نباشند حاضر نیستند خوراکی‌های خوشمزۀ خود را به دیگری ببخشند، اما بچه‌هایی که ژن ۷R داشتند بیشتر تمایل به انجام این کار داشتند. چرا بچه‌هایی که این ژن بد را دارند بیشتر تمایل دارند حتی وقتی از آنها خواسته نشده هم به دیگران کمک کنند؟ چون ۷R یک ژن بد نیست. مثل همان چاقویی که مثال زدم این هم بستگی به موقعیت دارد.