کتاب نامه های کوفی

هر روز و هر سال تو را روضه روضه سر می‌بُرند و تو هنوز زنده‌ای

چو بوی پونه از دکان عطاری بزن بیرون هوای عاشقان شهر اگر داری بزن بیرون تو را آیینه‌ها در بی‌نهایت چشم در راه‌اند از این نُه توی آه‌اندود زنگاری بزن بیرون زدم از اصفهان بیرون که بوی گاوخونی داشت تو هم ‌ای شیخ، از این چار دیواری بزن بیرون الا ‌ای جمعه سرخی که رنگ عید نوروزی از این تقویم سرتاسر عزاداری بزن بیرون چه طرفی بسته‌ای از حکمرانی روی این قلیان الا سلطان از این زندان قاجاری بزن بیرون

بگو چگونه تو را ‌ای تمام دار و ندارم به خاک‌ها بسپارم که راه خانه بگیرم

این قدر بر این پیکر تفتیده متازید سوگند که ایران من است این وطن است این....

این مردم سیاه در آن خانه سفید تلفیق ماهرانه‌ای از نور و ظلمت‌اند

ای نسیم آهسته پا بگذار چون هر گوشه‌ای نسترن افتاده است و یاسمن افتاده است سر جدا پیکر جدا این سر‌نوشت لاله‌هاست این عقیق ‌تر ببین دور از یمن افتاده است

حسنِ‌یوسف گوشه‌ای بی‌پیرهن افتاده است

بوی بهشت دارد و همواره زنده است این باغ گل به چشمت اگر پرپر آمده

ای دستِ پُر‌سخاوتِ روشن گشوده شو در‌یوزه‌ای به نیت انگشتر آمده

آتش به کام و زلف پریشان و سرخ روی این آفتاب از افقی دیگر آمده چون روز روشن است که قصدش مصاف نیست این شاه کم‌سپاه که بی‌لشکر آمده یاران نظر کنید به پهلو گرفتنش این کشتی نجات که بی‌لنگر آمده بانگ فیا سیوف خذینی‌ست بر لبش خنجر فروگذاشته با حنجر آمده