بریده‌هایی از کتاب ۵۳ نفر

بزرگترین صفت مشخص دوره سیاه همین است که کارهای بزرگ به دست ناقابل‌ترین و پست‌ترین افراد داده می‌شد.

دلیلی نداریم که آنها را مقصر بدانیم. دستگاهی که این افراد را انتخاب می‌کرد، فاسد بود و خوشبختانه برای ما زندانیان این دستگاه فاسد مفید بود.

اشخاص بالذات بد نیستند، اوضاع و احوال و منافع مادی است که آنها را به جنایت وامی‌دارد.

هیچ‌وقت کسی را به اسم اینکه تو در فکر دزدی بوده‌ای در هیچ‌جای دنیا نگرفته‌اند. هرکسی را که دستگیر کرده‌اند، گفته‌اند که تو دزدی کرده‌ای. قصد دزدی که گناهی نیست.

جهل و ابلهی چیزی است که با آن خدایان نیز بیهوده مبارزه کرده‌اند.

«قانون از در زندان تو نمی‌آید.» این جمله را ما نه یک‌بار و دوبار بلکه بارها از مأمورین زندان می‌شنیدیم. مدتها بود که قانون از ایران رخت بربسته بود

، معهذا نظر به اینکه در اثر یأس و ناامیدی که در نتیجه شکست‌های سیاسی نصیب آزادی‌خواهان و جوانان ایران شده است، در ایران کنونی چنین مرسوم شده که هر نهضتی را و حتی جوش و شور و پشتکار هر فردی را به مقامات خارجی نسبت می‌دهند،

تحمل هر مصیبتی از نزدیک، حتی مرگ، به درجات آسان‌تر از تصور آن از دور است. د

یک دستگاه فاسد و پوسیده از عهده مبارزه با علم و منطق برنمی‌آید.

اعلیحضرت همایونی شاهنشاهی ارواحنافداه

خواهر دکتر ارانی با این جمله در اولین ملاقات به برادر خود سلام گفت: «عار ناید شیر را از سلسله!»

مادر ع ــ ن در خانه خود اطاقی را سیاه‌پوش کرده و تمام منافذ آن را گرفته بود و شب‌های دراز را در آن تنها به سر می‌برد تا آنکه بتواند وضعیت فرزند خود را در سیاه‌چال زندان مجسم کند و با او در غم و غصه شریک باشد.

من عقیده دارم که بعضی از آنها یا به مرگ طبیعی نخواهند مرد و یا آنکه به مقصودهای اجتماعی خود نائل خواهند شد

«چه مانعی دارد که من در زندان سواد یاد بگیرم، به کجای دنیا برمی‌خورد؟» رئیس زندان در جوابش گفت: «تو سواد نداری، زبانت به این درازی است، می‌خواهی سواد یاد بگیری که لیدر بشوی؟