بریده‌هایی از کتاب راز شاد زیستن

چاشنی زندگی، دست زدن به کارهای تازه و خلق تازه‌ها از جوهر خویشتن است. جستجوی امنیت و بی‌خطری، نیروی حیات را خفه می‌کند. حد غایی بی‌خطر زیستن، امنیت و رهایی از همهٔ تشویش‌ها، دراز کشیدن درون جعبه‌ای در عمق دو متری خاک است!

«انسان کامل بودن، بسیار ارزشمند است. انسان‌هایی که شهامت پرداخت بهای عشق را دارند، بسیار انگشت‌شمارند. عاشق کسی است که تمام اندیشهٔ امنیت را رها کرده است و بی‌پروا به روی هر خطری آغوش گشوده است. باید زندگی را همچون معشوقی در آغوش گرفت.»

عجیب اینجاست که طبیعت، بسیار بیشتر از آنچه ما به آن می‌دهیم، به ما بازمی‌گرداند. وقتی تخم‌کدویی می‌کاریم، همان را پس نمی‌گیریم؛ پس دل‌واپس چه هستیم! طبیعت، بسیار بخشنده است. چند تخم‌کدو می‌کاریم و یک خروار کدو پس می‌گیریم. به همین ترتیب، این اصل به هر زمینهٔ دیگری قابل‌تعمیم است، اما لازم است ابتدا بیرون بزنیم و زمین را بکنیم!

عجیب اینجاست که طبیعت، بسیار بیشتر از آنچه ما به آن می‌دهیم، به ما بازمی‌گرداند. وقتی تخم‌کدویی می‌کاریم، همان را پس نمی‌گیریم؛ پس دل‌واپس چه هستیم! طبیعت، بسیار بخشنده است. چند تخم‌کدو می‌کاریم و یک خروار کدو پس می‌گیریم. به همین ترتیب، این اصل به هر زمینهٔ دیگری قابل‌تعمیم است، اما لازم است ابتدا بیرون بزنیم و زمین را بکنیم!

اشتباهات درواقع اشتباه نیستند. بیایید در هر موردی از خود انتظار خطا داشته باشیم و آن‌ها را به‌عنوان بخشی از فرآیند یادگیری بپذیریم. از آن گذشته، اگر تا این اندازه دربرابر خود جدی و خشک نباشیم، زندگی کردن با اشتباهات، بسیار بسیار آسانتر خواهد بود. شکست خوردن هرگز مایهٔ شرمساری نیست، شرمساری تنها از تلاش نکردن است.

اشتباهاتی که برندگان مرتکب می‌شوند، به‌مراتب بیش از بازندگان است و به این خاطر است که آن‌ها برنده هستند؛ زیرا با تلاش و تداوم بیشتر توانسته‌اند بازخوردهای بیشتری دریافت کنند. اشکال کار بازندگان در این است که اشتباه را به‌منزلهٔ رویدادی بزرگ و نابخشنودنی تلقی می‌کنند و جنبهٔ مثبت آن را در نظر نمی‌گیرند.

به‌قول هوراس: «بدبختی، نبوغ را نمایان می‌سازد و خوشبختی آن‌را می‌پوشاند.»

به‌قول هوراس: «بدبختی، نبوغ را نمایان می‌سازد و خوشبختی آن‌را می‌پوشاند.»

ما برای حل مشکلات و یافتن راه‌های تازه برای حل مسائل طراحی شده‌ایم. مشکلات بخشی از میراث جهانی هستند که ما را برای رهایی از خود به‌سوی یادگیری و تجربه می‌رانند. حیوانات آن‌چنان توانی برای حل مسائل ندارند. اگر ما هم حیوان بودیم، شاید می‌توانستیم از کنار مسائل به‌راحتی بگذریم.

«مهم نیست از کجا آغاز می‌کنید، مهم نقطه‌ای است که برای خاتمه بر می‌گزینید!»

وینستون چرچیل، دانش‌آموز فقیری بود که از لکنت‌زبان رنج می‌برد، اما نه‌تنها در بیست‌وچهار سالگی برندهٔ جایزهٔ نوبل شد، بلکه توانست یکی از نافذترین سخنرانان دوران اخیر شود.

آبراهام لینکلن در ۳۱ سالگی در تجارت با شکست مواجه شد، در ۳۲ سالگی در انتخابات مجلس بازنده شد، در ۳۴ سالگی بار دیگر در تجارت شکست خورد، در ۳۵ سالگی همسرش را از دست داد، در ۳۶ سالگی دچار فروپاشی عصبی شد، در ۴۳، ۴۶ و ۴۸ سالگی در انتخابات کنگره و در ۵۵ سالگی در انتخابات مجلس سنا شکست خورد، در ۵۶ سالگی برای تصدی معاونت ریاست‌جمهوری امریکا ناکام ماند و در ۵۸ سالگی بار دیگر در انتخابات مجلس سنا با شکست مواجه شد، اما سرانجام در ۶۰ سالگی به ریاست‌جمهوری ایالت متحده برگزیده شد و امروز از او به‌عنوان یکی از بزرگترین رهبران تاریخ جهان یاد می‌شود.

هدف‌ها ارابه‌هایی هستند که با سوار شدن بر آن‌ها می‌توانیم از اکنون خود فراتر رویم. ما نیازمند هدفیم، نه به‌خاطر آن‌چه برای ما به ارمغان می‌آورد، بلکه به‌خاطر آنچه برایمان انجام می‌دهد.

آدم‌های موفق آن‌قدرها برجسته، بااستعداد یا منحصر به‌فرد نیستند. آن‌ها فقط توانسته‌اند نحوهٔ کارکرد هرچیز این جهان را درک کنند و بفهمند که پیشرفت خود آن‌ها نیز مطابق با همین اصولی است که بر محیط پیرامون آن‌ها حاکم است. آن‌ها می‌دانند که تصحیح مداوم و پیوسته، راهِ رسیدن به اهداف است. در این راه بارها از مسیر منحرف می‌شویم، اشتباه را تصحیح می‌کنیم و دوباره به راه اصلی برمی‌گردیم. این تصحیح مکرر در کار کشتی‌ها، راکت‌ها و موشک‌ها هم به چشم می‌خورد.

افراد موفق، راه اشتباه را به‌منزلهٔ یک تجربه ارزشمند یادگیری قلمداد می‌کنند. حال آن‌که اشخاص ناموفق و ناکام آن‌را به‌عنوان شکست در نظر می‌گیرند.

اینجا دو نکتهٔ اساسی وجود دارد: اول این‌که «هدف داشتن، جزیی از طبیعت ماست.» بشر بدون هدف قادر به زندگی نیست، یا دست‌کم قادر به زندگی طولانی نیست، بنابراین اگر تا این لحظه هدف‌های خود را مشخص نکرده‌اید، حالا دیگر به آن نیاز دارید.

وقتی سپاسگزار نعمت‌های خود هستیم، مرکز توجه خود را بر خواسته‌های مطلوب خود قرار می‌دهیم. وقتی زندگی خود را سرشار از مواهب الهی بدانیم و به آنچه هم‌اکنون در اختیار داریم، معترف باشیم، سبب جاری شدن سیل مواهب تازه به زندگی خود می‌شویم.

جایگزین کردن «می‌توانم» به‌جای «سعی می‌کنم» حاکی از حس مبارزه‌طلبی و رودرویی است که نتایج بسیار بهتری برای ما به‌همراه خواهد داشت

اصل از این قرار است: «بر آن‌چه دارید، تمرکز کنید، از داشتن آن لذت ببرید و نگران از دست دادن آن نباشید.»

ما حاکم بر خویشتن هستیم و افکار ما تعیین‌کنندهٔ زندگی ما هستند. ما خود تصمیم می‌گیریم که چه چیزی را در ذهن خود جای دهیم، بنابراین تعیین‌کنندهٔ پیامد اعمال خود هستیم.