بریده‌هایی از کتاب راز شاد زیستن

همیشه از خود به‌خوبی یاد کنید و مرتب زندگی را به‌گونه‌ای که دلخواه شماست، تصور کنید تا از این طریق الگوهای رفتار مثبت را به سمت زندگی خود جذب کنید. موسیقی‌های احساس‌برانگیز گوش کنید و کتاب‌هایی را که در زمینهٔ موفقیت نوشته شده‌اند، با اشتیاق بخوانید. از بیان مثبت استفاده کنید و وقت خود را با کسانی بگذارید که می‌توان از آن‌ها نکات تازه آموخت. بهتر است الگوهای رفتار دلخواه خود را روی کاغذ بیاورید تا این الگوها برای شما به‌صورت انتخاب آگاهانه درآیند.

ما با کسانی ارتباط برقرار می‌کنیم که شبیه والدین‌مان هستند. به‌عنوان مثال برای کسی کار می‌کنیم، یا با کسی طرح دوستی می‌ریزیم که به پدر یا مادرمان شباهت دارد. نوع ارتباط ما با دیگران، بازتاب نوع رابطهٔ والدین ما با دیگران است، بنابراین از پدر و مادری با ویژگی‌های محبت و نجابت، فرزندانی با محبت و نجیب پرورش می‌یابند و از والدینی که تمام زندگی‌شان با ریاکاری و سوءاستفاده از دیگران گذشته است، فرزندانی با همین خصلت‌های اخلاقی به‌وجود می‌آیند. ما مرتب الگوها و افرادی را به‌سوی خود جلب می‌کنیم که به پدر یا مادرمان شباهت دارند. علت می‌تواند این باشد که از همان اولین سال‌ها برای خود تصویر ناهوشیاری می‌سازیم که برای مثال می‌گوید: «مردان واقعی بلندقد، سبزه و ساکت هستند» (مثل پدر من) یا «زن باید کوتاه‌قد و خوش‌رفتار باشد» (مثل مادر من). چه‌بسا بدون آن‌که در سطح هوشیار، کوچکترین آگاهی‌ای از این تصاویر داشته باشیم، به‌عنوان شریک زندگی به دنبال کسی با این خصوصیات بگردیم

بلافاصله پس از تولد، الگوهای رفتار شروع به شکل‌گیری می‌کنند، بنابراین این الگوها بسیار محکم و جاافتاده هستند. برای مثال الگوی خوردن را درنظر بگیرید. نوزاد به دلایل مختلف گریه می‌کند؛ تشنگی، گرما، سرما، تنهایی، ناتوانی، نیاز به در آغوش گرفته شدن، نیاز به توجه، خیس بودن و...، اما وقتی نوزاد گریه می‌کند، در بیشتر مواقع به او غذا داده می‌شود. بنابراین این تداعی از همان آغاز در کودک شکل می‌گیرد که راه‌حل تمام مسائل یاد شده، گذاشتن چیزی در دهان است؛ پس اگر سیگار می‌کشید یا بیش‌از اندازه می‌خورید و می‌نوشید، لازم نیست برای پیدا کردن علت، تلاش زیادی کنید؛ علت، همان الگوهای کودکی است.

هر تغییری، به‌ویژه در آغاز به مبازره طلبیده می‌شود. فرض کنید برای اولین بار در زندگی تصمیم می‌گیرید حساب پس‌اندازی برای جمع کردن پول‌های خود افتتاح کنید. برنامهٔ شام در رستوران مورد علاقه‌تان را تعطیل می‌کنید. این یکی از تدابیر شما برای صرفه‌جویی است و به این ترتیب، دوهزار تومان برای حساب پس‌اندازتان کنار می‌گذارید. آیا درست در همین روز نیست که یخچال خراب می‌شود، زمان تجدید بیمهٔ ماشینتان فرا می‌رسد و برادر همسرتان، پنج‌هزار تومان طلب سال گذشته‌اش را مطالبه می‌کند؟

الگوی «مردم هیشه مرا طرد می‌کنند.» کافی نیست؟ بحث را با نگاهی به الگوهای منفی آغاز کردیم، اما الگوهای مثبتی هم وجود دارند که شاید با الگوهای درونی شما تناسب بیشتری داشته باشند. الگوی «من همیشه تندرست و سالم هستم.» وضعیت جسمانی ما به‌وسیلهٔ برنامه‌هایی تعیین می‌شود که همیشه در گوش‌های ما در حال نجوا هستند؛ برنامه‌هایی که لحظه‌به‌لحظه، الگوی مزاجی ما را برایمان دیکته می‌کنند. آیا کسی را می‌شناسید که «همیشه در وقت صحیح و در جای صحیح است؟ این نوع آدم‌ها تا به تجارت رو می‌آورند، رونق اقتصادی شروع می‌شود؛‌ تا خانهٔ خود را می‌فروشند، یک بازداشتگاه در مجاورت آن ساخته می‌شود؛ تا عزم سفر می‌کنند، با همسفری آشنا می‌شوند که آن‌ها را دور اروپا می‌گرداند.

الگوی دیگری هم وجود دارد که نام آن را الگوی «مردم- کثیف- هستند- زندگی- وحشتناک- است- چرا- دنیا- با- من- چنین- می‌کند- ای کاش- مرده- بودم.» می‌گذاریم. اینجا باز خود ما مسئول و عامل به‌وجود آورندهٔ این شرایط در زندگی خود هستیم و این الگویی بسیار خطرناک است. الگوی «من فقط می‌توانم به زحمت از عهدهٔ امورات خود بر بیایم.» در این الگو تفکر هوشیار و ناهوشیار، ما را در موقعیتی اسیر می‌کند که دیگر زندگی برای ما چیزی جز کشمکش دایمی نیست، اما همیشه در آخرین لحظات از عهدهٔ این کشمکش‌ها بر می‌آییم.

کسانی که دارای الگوی ورشکسته هستند، براساس برنامهٔ خودکار هرگاه پولی مازاد بر احتیاج خود به‌دست می‌آورند، به‌دنبال راهی برای خلاص شدن از آن می‌گردند؛ البته به‌خوبی این راه را پیدا می‌کنند!

نوزاد به دلایل مختلف گریه می‌کند؛ تشنگی، گرما، سرما، تنهایی، ناتوانی، نیاز به در آغوش گرفته شدن، نیاز به توجه، خیس بودن و...، اما وقتی نوزاد گریه می‌کند، در بیشتر مواقع به او غذا داده می‌شود. بنابراین این تداعی از همان آغاز در کودک شکل می‌گیرد که راه‌حل تمام مسائل یاد شده، گذاشتن چیزی در دهان است؛ پس اگر سیگار می‌کشید یا بیش‌از اندازه می‌خورید و می‌نوشید، لازم نیست برای پیدا کردن علت، تلاش زیادی کنید؛ علت، همان الگوهای کودکی است.

برای خلق جریان سالم، تمام چیزهایی را که نمی‌خواهید، استفاده نمی‌کنید یا نیاز ندارید، رها کنید. جدا از احساساتی که بدین ترتیب آشکارا به مرحله‌ای از تعالی می‌رسند، ناگهان می‌بینید که مانند آهنربا چیزهای تازه‌تری را به خود جذب می‌کنید.

ما برای به دست آوردن بعضی چیزها لازم است، قادر باشیم بدون آن‌ها زندگی کنیم. هنگامی‌که آن‌ها را به حال خود واگذاشتیم، قدرتی مضاعف خواهیم یافت.

از دیدگاه علمی، وقتی ما آسوده هستیم، ریتم مغزی، حرکتی آرام‌تر به خود می‌گیرد؛ یعنی امواج آلفا را نشان می‌دهد. در این حالت است که انسان توانایی و خلاقیت بسیار بیشتری از خود نشان می‌دهد و نتایج مطلوب به سهولت به بار می‌آیند.

رودی که از رفتن باز بایستد، بوی گند می‌گیرد. همچنین انسانی که از رفتن متوقف می‌شود، چه از نظر جسمانی و چه از نظر روانی، سرنوشتی مشابه خواهد داشت.

همواره باید در انتظار بهبود اوضاع بود، اما مشکل این است که خیلی‌ها زود مایوس می‌شوند و میدان را خالی می‌کنند، غافل از آن‌که پایان شب سیه، سپید است.

. بنا کردن اعتماد، پرورش بدن سالم یا دیدگاه مثبت، تجارت سودآور یا به‌دست آوردن استقلال مالی، همه و همه نیازمند زمان است. در دنیای واقعیت، موفقیت‌های پایداری که یک‌شبه به‌دست آمده باشند، بسیار انگشت‌شمارند.

در انجیل آمده است: «بشر آن چیزی است که در تمام طول روز به آن می اندیشد.»

افلاطون گفت: «ذهن، خالق واقعیت است و برای تغییر واقعیت باید ذهن را تغییر داد

میزان لذتی که از زندگی می‌بریم با میزان سرزنش اوضاع و احوال، نسبت معکوس دارد.

میزان لذتی که از زندگی می‌بریم با میزان سرزنش اوضاع و احوال، نسبت معکوس دارد.

وقتی فلسفهٔ فردی شما این باشد: «من تمام تلاش خود را خواهم کرد، صرف‌نظر از این‌که...» آن‌وقت است که همیشه می‌توانید سرافرازانه بر عقاید خود بایستید.

«راز شاد زیستن، انجام دادن آن‌چه دوست می‌داریم، نیست؛ دوست داشتن آن چیزی است که انجام می‌دهیم.»