بریده‌هایی از کتاب راز شاد زیستن

ارزش اساسی تمرین ذهنی در این است که ما را قادر به ارایهٔ الگوهایی از عملکرد کامل و بدون نقص به سلول‌های مغزی‌مان می‌کند. ما در سطح تخیل، مرتکب اشتباه نمی‌شویم. علاوه بر آن یاد می‌گیریم که اگر مرتب نتایج نامطلوب را در ذهن تصویر کنیم، چیزی جز همان نتایج، نصیب‌مان نخواهد شد! خیلی‌ها تمام زندگی خود را در فکر کردن به ترس‌ها و هراس‌ها می‌گذرانند و تازه تعجب می‌کنند که چرا همیشه گرفتار همان ترس‌ها و هراس‌ها هستند.

«تخیل مهمتر از دانش است.» اینشتین «تخیل فرمانروای جهان است.» دیزرائیلی

اصل از این قرار است: «به هر چیزی که فکر کنی، به طرفش کشیده می‌شوی» حتی اگر به چیزهایی فکر کنیم که دلخواهمان نیستند، باز هم به‌سوی همان‌ها کشیده می‌شویم

ما انسان هستیم و مانند انسان‌های دیگر ممکن است کارهای احمقانه از ما سر بزند. اگر توقع شما بی‌عیب و نقص بودن و کمال است، به این سیاره تعلق ندارید.

حقیقت این است که ما اغلب، مسائل را بیش از اندازه بزرگ می‌کنیم. بدترین اتفاقی که ممکن است روی دهد، بسیار ناراحت‌کننده است، اما پایان دنیا نیست.

نگرانی امروز برای مشکلات فردا دردی از ما دوا نخواهد کرد.

دنیا بی‌عیب‌ونقص نیست. میزان ناخشنودی ما فاصلهٔ میان واقعیت و آرمان است، فاصلهٔ میان واقعیت کنونی هر چه با آن‌چه باید باشد. اگر ما توقع کمال نداشته باشیم، شادی آسانتر به‌دست می‌آید.

علت غمگینی انسان آن است که زندگی بدان‌گونه که او می‌خواسته، نیست. زندگی با آرمان‌های او جور در نمی‌آید و درنتیجه او را غمگین و افسرده می‌کند.

اغلب تعریف‌ها و تمجیدها را نشنیده می‌گیریم و حرف‌های ناخوشایند را مدت‌ها در ذهن نگه می‌داریم.

شاد بودن همیشه آسان نیست. شاد بودن می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین مبارزات ما در صحنهٔ زندگی باشد

شاد بودن همیشه آسان نیست. شاد بودن می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین مبارزات ما در صحنهٔ زندگی باشد

سرزنش کردن و احساس گناه، هر دو احساساتی خطرناک و مخربند. وقتی به سرزنش خود و دیگران می‌پردازیم، از مسئلهٔ اصلی که باید کاری در رابطه با آن انجام دهیم، غافل می‌شویم. انتخاب همیشه با ماست که مهار زندگی خود را به دست بگیریم و در حال زندگی کنیم، یا خود را در لجاجت‌ها و پریشانی‌های گذشته زنجیر کنیم.

«شما سزاوار عشق و احترام هستید، تنها به این خاطر که شما، شما هستید.»

خوددوستداری سالم ما را قادر می‌کند که برای خواسته‌های خویش و خواسته‌های دیگران احترام قائل باشیم. به این معنی که می‌توانیم بدون آن‌که به پخش خبر موفقیت‌های خود نیازی داشته باشیم، دربارهٔ آن‌ها احساس غرور کنیم و باز به این معنی که می‌توانیم ضعف‌ها و کاستی‌های خود را در حالی که برای رفع آن‌ها می‌کوشیم، بپذیریم.

پیرمرد هشتادوپنج‌ساله‌ای در آستانهٔ مرگ، قطعهٔ زیر را نوشته است که با موضوع این بحث ارتباط مستقیم دارد: «اگر می‌توانستم یک بار دیگر زندگی کنم، سعی می‌کردم اشتباهات بیشتری مرتکب شوم، آن‌قدرها بی‌عیب‌ونقص نباشم، بیشتر استراحت می‌کردم و نادان‌تر از این می‌شدم. درواقع خیلی چیزها را بیش‌ازحد جدی گرفتم؛ باید دیوانه‌تر می‌بودم. اگر یک بار دیگر به دنیا می‌آمدم، شانس خود را بیشتر امتحان می‌کردم، بیشتر به سفر می‌رفتم، قله‌های بیشتری را فتح می‌کردم، در رودخانه‌های بیشتری شنا می‌کردم، به نقاط تازه‌تری می‌رفتم و بستنی‌های بیشتری می‌خوردم. با مشکلات حقیقی روبه‌رو می‌شدم و مشکلات خیالی را کنار می‌گذاشتم. می‌دانید، من از آن آدم‌هایی بودم که لحظه‌لحظهٔ عمرم را محتاط، عاقلانه و سالم زیستم. اگر دوباره به دنیا می‌آمدم، تمام لحظات زندگی‌ام را از آن خود می‌کردم.