بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت (ناتور دشت)

اگر کاری را زیادی خوب انجام بدهی، بعد از مدتی دیگر حواست بهش نیست، می‌افتی به ادااطوار آن کار. آن‌وقت دیگر خوب نیست.

کمی تعارف ردوبدل کردیم که از دیدن هم خیلی خوشحال شدیم و از این‌جور مزخرفات تکراری. آدم باید از این تعارف‌ها بکند تا اموراتش بگذرد.

آدم‌ها همیشه فکر می‌کنند هرچه می‌گویند درستِ درست است.

فقط کافی بود چیزی بگویی که کسی ازش سردرنیاورد، آن‌وقت هر کاری بخواهی برات انجام می‌دهند.

مشکل اساسی همین بود. آدم نمی‌تواند جای امن و آرامی پیدا کند، چون همچین جایی اصلاً وجود خارجی ندارد. خیال می‌کنی هست،

سیزده سالم که بود بُردنم پیش روان‌کاو، چون تمام شیشه‌های گاراژ را شکسته بودم. حق داشتند ببرنم دکتر. آره حق داشتند. شبی که الی مُرد توی گاراژ خوابیدم و با مشت تمام شیشه‌ها را خُرد کردم. تازه می‌خواستم شیشه‌های ماشین استشینی را هم که آن سال تابستان خریده بودیم بشکنم ولی دستم بدجور خونی مالی شده بود و دیگر نمی‌توانستم

ناطورِ دشت نویسنده: جی. دی سلینجر مترجم: آراز بارسقیان انتشارات میلکان

چاخان‌ترین چاخانی هستم که به عمرت دیدی. خودم می‌دانم افتضاح است.

«می‌دونم مُرده! خیال می‌کنی حواسم نیست؟ ولی هنوزم می‌تونم دوسِش داشته باشم، نمی‌تونم؟ چون یکی مُرده دلیل نمی‌شه که دیگه دوسش نداشته باشی... مخصوصاً اگه هزار بار از جماعتِ زنده بهتر باشه.»

هیچ‌وقت، هیچ‌کس عوض نمی‌شد. فقط تویی که عوض می‌شوی. منظورم فقط پیرترشدن و این حرف‌ها نیست. پیر هم که نشوی، هیچ‌وقت عین قبل‌ات نیستی. تو مدام عوض می‌شوی. تو همچین فصلی اورکُت می‌پوشی. یا مثلاً بچه‌ای که آخرین بار هم‌گروهی‌ت بود این بار سرما می‌خورد و تو باید هم‌گروهیِ تازه‌ای پیدا کنی. یا عوض خانم اگلیتینجر معلم دیگری باهاتان می‌آید. یا خبرت می‌کنند مامان بابات تو دستشویی بزن‌بزن کرده‌اند. یا مثلاً از کنار یکی از این چاله‌های گازوئیل رد می‌شوی که روش رنگین‌کمانِ روغن افتاده. کلاً منظورم این است که عوض شده‌ای دیگر. نمی‌توانم توضیحش بدهم. حتا اگر می‌توانستم هم دلم نمی‌خواست عین آدم بگویم.

فقط نوازندهٔ خوبی است. از آن جعل‌های روزگار بود. آدم زیادی خودشیفته باشد همین می‌شود دیگر. یک‌جورهایی وقتی کارش تمام شد دلم به حالش سوخت. گمانم دیگر حتا نمی‌دانست درست می‌زند یا نه. گناهی هم نداشت. گناهش گردن آن عوضی‌هایی که هر کاری می‌کرد براش کف می‌زدند؛ این جماعت کافی است کوچک‌ترین فرصتی پیدا کنند تا هر کسی را به اشتباه بندازند.

هیچی بهتر از کتابی نیست که هرازگاهی آدم را به خنده بندازد. ادبیات کلاسیک زیاد می‌خوانم، مثلاً کتاب‌هایی تو مایه‌های «بازگشت قوم» توماس هاردی، خیلی هم حال می‌کنم، کتاب‌های جنگی و معمایی هم می‌خوانم ولی خیلی بهم نمی‌چسبد. با کتاب‌هایی بیش‌تر حال می‌کنم که وقتی خواندش تمام می‌شود، آرزو کنی نویسنده‌اش رفیق فابریکت باشد و هر وقت دلت خواست بهش زنگ بزنی.

تو نیویورک حرف اول و آخر را پول می‌زند و بس.

به کسی مربوط نیست چه ریختی‌ام

ولی جین فرق داشت. دستش یک‌جورهایی فیتِ دستت بود. نگران این هم نیستی که دستش توی دستت عرق کند و اینا. لحظه‌ای که دستش را گرفته‌ای حس می‌کنی خوشبخت‌ترین آدم دنیایی، خیلی خوشبخت.

هیچ‌وقت باهاش دردودل نمی‌کنم. خب چون از آن استردلیتر هم مشنگ‌تر است.

همهٔ احمق‌ها از این‌که به‌شان بگویی احمق زورشان می‌گیرد.

برای این‌که بدانی چقدر دیوانه‌ام، باید بگویم خودم را حسابی بهش نزدیک کردم و زیرگوشش گفتم عاشقشم. دروغ محض بود ولی وقتی‌که گفتم، از ته دلم گفتم.

خدایی تهِ ضایع است وقتی داری از کسی می‌خواهی برات کاری انجام بدهد، خمیازه هم بکشی.

هیچ‌وقت به هیچ‌کی هیچی نگو. اگر بگویی، دیگر گفتی و رهاشان کردی. آن‌وقت دلت براشان تنگ می‌شود.