بریده‌هایی از کتاب ناطور دشت (ناتور دشت)

حرف اولِ مترجم ببین... اگر کتاب را برداشته‌ای و خیال داری پیشانی چین بندازی که این‌را قبلاً فلان و فلان ترجمه کرده‌اند و از این حرف‌ها... عارضم که حوصله ندارم یکهو تعریف کنم چی شد و چطور شد ترجمه‌اش کردم. پس به پیشانی‌ات چین ننداز! جاش می‌ماند...

آدمی که سقوط می‌کنه هیچ‌وقت صدای گرومپِ اُفتادنشو نمی‌شنوه و به سقوطش ادامه می‌ده. و این سقوط بیش‌تر و بیش‌تر کِش می‌آد برا آدمی که تو زندگیش دنبال چیزی می‌گرده که محیط اطرافش نمی‌تونه بهش بده یا فِک می‌کنه که محیط اطرافش نمی‌تونه بهش بده. واسه همین دیگه بی‌خیالِ همه چی می‌شه و قبل از این‌که گَشتنو شروع کنه دیگه دنبالش نمی‌گرده!

مسخره است. هیچ‌وقت به هیچ‌کی هیچی نگو. اگر بگویی، دیگر گفتی و رهاشان کردی. آن‌وقت دلت براشان تنگ می‌شود.

همچین دلم می‌خواست اشک بریزم. نمی‌دانم چرا.

فقط کافی بود چیزی بگویی که کسی ازش سردرنیاورد، آن‌وقت هر کاری بخواهی برات انجام می‌دهند.

ولی من خُلم. به خدا خُلم.

دخترها همین هستند دیگر. مهم نیست قیافه‌شان چطور است یا حتا عقل‌شان می‌رسد یا نه، چون هر بار که کار خوبی می‌کنند، نصفه‌نیمه عاشق‌شان می‌شوی و آن‌وقت حسابی گیج می‌زنی. دخترها! خدای من! دخترها راحت می‌توانند دیوانه‌ات کنند. خیلی راحت.

هیچ‌وقت به هیچ‌کی هیچی نگو. اگر بگویی، دیگر گفتی و رهاشان کردی. آن‌وقت دلت براشان تنگ می‌شود.

اگر مطمئن بودم به‌محض این‌که می‌خورم زمین کسی هست تا پارچه‌ای چیزی روم بندازد، درجا می‌پریدم. دوست نداشتم جماعتِ فضول بدن آش‌ولاشم را تماشا کنند.

"نشانهٔ یک فرد نابالغ این است که می‌خواهد به دلیلی، شرافتمندانه بمیرد. و نشانهٔ یک فرد بالغ این است که می‌خواهد به دلیلی، با تواضع زندگی کند."

اگر حال کاری نداشته باشی،‌ درست هم انجامش نمی‌دهی.

هیچ‌وقت به هیچ‌کی هیچی نگو. اگر بگویی، دیگر گفتی و رهاشان کردی. آن‌وقت دلت براشان تنگ می‌شود.

هیچ‌وقت به هیچ‌کی هیچی نگو. اگر بگویی، دیگر گفتی و رهاشان کردی. آن‌وقت دلت براشان تنگ می‌شود.

آدم‌ها هیچ‌وقت متوجهٔ هیچی نمی‌شوند.

«آره پسرجون زندگی بازیه. یه بازی که باید براساس قواعدش پیش بری.»

دوست داشتم جایی درس می‌خواندم که لااقل می‌شد توش هرازگاهی چندتایی دختر دید.

ولی آدم‌ها اصلاً متوجه نمی‌شوند. آدم‌ها هیچ‌وقت متوجهٔ هیچی نمی‌شوند.

مشکل اساسی همین بود. آدم نمی‌تواند جای امن و آرامی پیدا کند، چون همچین جایی اصلاً وجود خارجی ندارد.

«من و پدرش نگرانشیم.» «گاهی فک می‌کنیم زیادی منزویه.» «منظورتون چیه؟» «خب اون خیلی احساساتیه. زود با بقیهٔ پسرها جوش نمی‌خوره. گمونم یه‌کم همه چی رو جدی‌تر از سنی که توشه می‌گیره.» احساساتی! هه! تهِ چرند بود. این بابا اندازهٔ بُز هم حالیش نیست، احساسات؟! نگاه بزرگورانه‌ای تحویل خانم دادم.

مهم این بود که وقتی دارم از جایی می‌روم، مطمئن باشم که جدی جدی دارم می‌روم. چون اگر حس‌اش نکنی، حتا از خداحافظی هم دردناک‌تر است