بریده‌هایی از کتاب مجموعه کامل ۷ اثر از جیم ران

در مورد مهارت در صحبت چطور؟ اگر با خانواده‌تان صرفاً صحبت کنید، فقط می‌توانید جلوی از هم پاشیده شدن کانون خانواده را بگیرید. ولی اگر با مهارت با فرزندان‌تان صحبت کنید، می‌توانید به آنها کمک کنید تا برای آینده‌شان رؤیاها ببینند. برای همین است که من در سمینارهای پایان هفته این همه روی ارتباط و این‌که چگونه دیگران را با واژگان خود تحت تأثیر قرار دهیم، تأکید می‌کنم. نباید در آموختن خوش‌گفتاری تنبلی کنید، وگرنه خسارت زیادی باید بپردازید. اگر به جای «مشکلت چی هست»، بگویید، «چه مرگته» مشکل را حل که نمی‌کنید هیچ، بر مشکل هم اضافه می‌کنید!

و) یاد بگیرید شوخ‌طبع باشید، نه لوس! نکتۀ خیلی مهمی است. در رهبری ما می‌آموزیم که بذله‌گویی خوب است، ولی مسخره‌بازی خیر. بامزه باشید ولی مضحکه نشوید.

ه) یاد بگیرید سرافراز باشید، نه مغرور. آدم سرافراز فخر دارد. وی با فخر خود بلندپروازی می‌کند و به پیروزی می‌رسد. در ارتباط با دیگران فخر خود را حفظ می‌کند. عامل است چون فخر دارد. به موفقیت می‌رسد چون فخر دارد. نکته در این است که با این فخر نباید فخرفروشی کرد و یا مغرور شد. به اعتقاد من بدترین نوع غرور، غرور ناشی از نادانی است؛ زمانی که فرد مغرور نمی‌داند که نمی‌داند. این گونه غرورها را نمی‌توان تحمل کرد. اگر کسی باهوش باشد و مغرور، می‌شود تحملش کرد. ولی اگر کسی نادان باشد و مغرور، قابل تحمل نیست.

د) یاد بگیرید متواضع باشید، نه کمرو. نمی‌توانید کمرو باشید و به مراتب بالا برسید. برخی تواضع را با کمرویی اشتباه می‌گیرند. متواضع صفتی از صفات خدا است. تواضع، احساس شکوه، احساس شگفتی و رسیدن به شناخت روح و روان آدمی است. فهم اینکه آدمی در مقایسه با دیگر پدیده‌های جهان بی‌نظیر است. تواضع، درک فاصلۀ بین ما و ستارگان است، در عین حالی که احساس می‌کنیم بخشی از ستارگان هستیم. بنابراین، تواضع حُسن است، ولی کمرویی نوعی بیماری است. کمرویی نوعی درد است که البته قابل درمان است. کمرویی برای شخص مبتلا مشکل‌ساز می‌شود.

ج) یاد بگیرید شجاع باشید، نه قلدر. بردن شجاعت می‌طلبد. برای اینکه بر گروه خود نفوذ داشته باشید، باید پیشاپیش گروه حرکت کنید. باید با میل و رغبت نخستین تیر را شما بردارید، نخستین مشکل را شما برطرف کنید و نخستین نشانه‌های دردسر را شما تشخیص دهید.

ب)  یاد بگیرید مهربان باشید، نه ضعیف. نباید مهربانی را با ضعف اشتباه گرفت. مهربانی ضعیف بودن نیست. مهربانی نوع خاصی از قدرت است. باید آن اندازه مهربان باشیم تا حقیقت را به طرف بگوییم. باید به آن اندازه مهربان و باملاحظه باشیم تا رُک و پوست‌کنده حرف‌مان را بزنیم. باید آن اندازه مهربان باشیم تا واقعیت را همان گونه که هست بگوییم نه درباره‌اش غلو کنیم.

در زندگی پی برده‌ام که اگر معجزه می‌خواهید، نخست باید هر کاری از دست‌تان بر می‌آید انجام دهید؛ اگر کاشتن است، بکارید؛ اگر خواندن است، بخوانید؛ اگر تغییر کردن است، تغییر دهید، اگر مطالعه است، مطالعه کنید؛ اگر عمل است، عمل کنید؛ هر کاری که باید بکنید، انجام دهید. در این صورت است که در مسیری قرار می‌گیرید که با کارهاتان معجزه‌ها می‌کنید.

صبح را شب کردن و شب را صبح کردن و هیچ درکی از اولویت‌ها و چرخه‌ها نداشتن، هیچ کاری ندارد. اجازه ندهید امسال جای خود را به سال بعد بدهد در حالی که کوهی از وظایف و کارهای انجام نشده داشته باشید. چشم‌تان به فصل‌های خودتان باشد، مبادا از کنار فرصت‌ها و زمان‌های طلایی بی‌اعتنا بگذرید.

زندگی از شما انتظار دارد که در مدت زمان منطقی به پیشرفت قابل توجهی برسید. شما باید با زمان منطقی برخورد کنید. نمی‌توانید هر پنج دقیقه به یکی بگویید، کارها چطور پیش می‌رود؟ پنج دقیقه برای ارزیابی خیلی زود است. یکی می‌گوید، «هنوز کارم را تمام نکردم، بگذار کمی استراحت کنیم!» ولی نمی‌شود که پنج سال صبر کرد. این دیگر خیلی طولانی است. اگر بخواهیم زمان درازی منتظر پیشرفتِ کُند شما باشیم، خیلی عقب می‌افتیم.

ارزشیابی، ارزیابی و سنجش. حالا چرا ارزشیابی، ارزیابی و سنجش؟ برای اینکه ببینید چه نتایجی از نوع فعالیت، نگرش و فلسفۀ شما برآمده است. اگر دریابید که نتایج دلخواه شما نیستند باید به سه علت بپردازید. فلسفه‌تان نیاز به اصلاح دقیق دارد؛ نگرش‌تان نیاز به تقویت شدن دارد، یا اینکه انضباط شما به جدیت بیشتری نیاز دارد. یکی یا هر سه مورد باید بازبینی شوند. فعالیت، نگرش و فلسفه آفرینندۀ نتایج هستند.

مردی که در رؤیای ثروت است ولی هر روز یک قدم به بحران مالی نزدیک‌تر می‌شود و زنی که در آرزوی خوشبختی است ولی فکر و عملش می‌گوید جز یأس چیزی نصیبش نمی‌شود، هر دو قربانی امید کاذبی هستند که در نتیجۀ تأکیدهای بدون عمل در آنها شکل گرفته است. چرا؟ زیرا واژگان مُسَکّن هستند و مانند مواد مخدّر با لالایی خود نوعی خشنودی کاذب به ما القاء می‌کنند. یادتان باشد: برای رسیدن به موفقیت باید گام اول را برداشت!

حقیقت این است که به محض اینکه کمترین فقدان انضباط را در خود احساس کنیم، روان‌مان شروع به فرسایش می‌کند. یکی از شدیدترین وسوسه‌ها این است که کمی آسان‌تر بگیر. به جای اینکه نهایت سعی خود را بکنید، کمتر کوشیدن را بر خود روا می‌دارید. با همین کار اولین قدم را، هر چند نامحسوس، به سمت تخریب عزت نفس خود برداشته‌اید.

درآمد به‌ندرت از رشد شخصی بالا می‌زند. اگر می‌خواهی یک میلیون دلار در بیاوری، بهتر است که شخصیت خود را تا جایی رشد دهی که یک آدم یک میلیون دلاری شوی.

ولی فقط یکی از آنها بهترین است. بهترین فرصت‌های تو آن‌هایی هستند که با هدف کلی‌ات در یک راستا باشند، و همان‌هایی که باید برایشان وقت بگذاری. روزهایت را این‌جوری می‌گذرانی، مایکل؟» «نه، روزهایم را یک جوری سَر می‌کنم. فقط مطمئن بشوم آن‌قدری در آوره‌ام که بشود با آن صورت‌حساب‌ها را پرداخت.»

مسئولیت میزان حقوق شما بر عهدۀ کارفرمای‌تان نیست؛ بر عهدۀ خودتان است. ارزش شما را کارفرما تعیین نمی‌کند، خودتان تعیین می‌کنید.

برای جذب افراد جذاب باید خودت جذاب باشی. برای جذب افراد قدرتمند باید خودت قدرتمند باشی. برای جذب افراد متعهد باید خودت متعهد باشی. به جای این‌که بروی روی آنها کار کنی، برو روی خودت کار کن. اگر باشی، می‌توانی جذب کنی.

بین پاریس رفتن و پاریس را تجربه کردن دنیایی فرق وجود دارد. رفتن فعالیتی ساده و فیزیکی است و تجربه کردن یک رویداد غنی مربوط به احساس. برای تجربه کردن زندگی، باید اجازه بدهیم زندگی ما را لمس کند. اما نه فقط تجارب مثبت. ما باید احساس ندامت و اندوه، فقدان و آرزو را نیز تجربه کنیم. احساسات، زندگی ما را پربارتر می‌کنند و در ما احساس منحصر به فردی نسبت به اینکه چه کسی هستیم و چگونه زندگی می‌کنیم به وجود می‌آورد.

نمی‌توانی دربارۀ چیزی که نمی‌شناسی، صحبت کنی. نمی‌توانی چیزی را که احساس نمی‌کنی، با دیگری در میان بگذاری. چیزی را که نداری، نمی‌توانی انتقال بدهی. و چیزی را که صاحب نیستی، نمی‌توانی به کسی بدهی. برای دادن و صحبت کردن از جنس، و برای اینکه جنست تأثیرگذار باشد، اول باید آن را در اختیار داشته باشی. اگر قرار است محصول را بفروشی، مجبوری آن را بشناسی، باور داشته باشی و احساسش کنی.

نگو که چه بهایی باید برای یک کتاب بدهی. ببین که اگر آن کتاب را نخوانی چه بهایی باید بدهی.

دلیل اصلی تعیین هدف، شخصیتی است که شما در روند تحقق آن هدف، کسب می‌کنید. شخصیتی که از تو می‌سازد همیشه بسیار باارزش‌تر از هدفی است که به آن می‌رسی. آقای دیویس همیشه می‌گوید، یک میلیون دلار در بیاور، نه به خاطر یک میلیون دلار، بلکه به خاطر شخصیتی که مجبوری به دستش آوری تا بتوانی یک میلیون را در بیاوری. پند خیلی خوبی هست. نه.