بریده‌هایی از کتاب مجموعه کامل ۷ اثر از جیم ران

دومین دشمن بی‌تصمیمی است. ‌تصمیم نگرفتن به‌موقع، فرصت‌ها را از چنگ‌تان در می‌آورد و روحیۀ خطرجویی‌تان را نابود می‌کند و موقعیت‌هاتان را برای ساختن آینده‌ای بهتر به یغما می‌برد. بر روی این دشمن بی‌رحم شمشیر بکشید.

بگذارید از پنج دشمن دیگر که در درون ما به کمین نشسته‌اند، بگویم. نخستین دشمن ـ که قبل از اینکه نابودتان کند باید نابودش کنید ـ بی‌توجهی است. عجب بیماری مهلکی است! «ای بابا، ولش کن. یه کاریش می‌کنم دیگه.» یک مشکلی در این یه کاریش کردن است؛ شما نمی‌توانید با یه کاریش کردن به قلۀ کوه برسید.

بیایید لحظه‌ای با من تجسم کنید؛ مدت‌ها پس از رفتن من، فردی در انباری به سراغ جعبه‌ای از کتاب‌های قدیمی و غبارگرفته می‌رود. یکی از کتاب‌های من به چشمش می‌خورد و یک چیزی روی جلد او را تحریک به باز کردن کتاب می‌سازد. گرد و غبار را فوت می‌کند و همین‌طوری کتاب را ورق می‌زند، تا این‌که جمله‌ای نگاه وی را متوجه خود می‌کند و او شروع به خواندن می‌کند. همان‌طور که می‌خواند، واژگان اصول متحول‌کنندۀ زندگی را به روی وی می‌گشاید و او را برمی‌انگیزانند، و این بینش را به او می‌دهند که چه کسی می‌تواند باشد، به چه کسی می‌تواند تبدیل شود، طرح چه زندگی‌ای را می‌تواند بریزد و چه رؤیاهایی را می‌تواند تحقق بخشد. در این لحظه است که نوری می‌دمد، و معجزه‌ها رخ می‌نماید! آری این «چرایی» من است.

اغلب، کسانی که در سمینارهای من شرکت می‌کنند از من می‌پرسند، چرا در این سن و سال به دور دنیا سفر کرده، سخنرانی می‌کنم و آموزش می‌دهم. پاسخ من به همین سادگی است: تا میراثی بر‌جای بگذارم. بیایید لحظه‌ای با من تجسم کنید؛ مدت‌ها پس از رفتن من، فردی در انباری به سراغ جعبه‌ای از کتاب‌های قدیمی و غبارگرفته می‌رود. یکی از کتاب‌های من به چشمش می‌خورد و یک چیزی روی جلد او را تحریک به باز کردن کتاب می‌سازد. گرد و غبار را فوت می‌کند و همین‌طوری کتاب را ورق می‌زند، تا این‌که جمله‌ای نگاه وی را متوجه خود می‌کند و او شروع به خواندن می‌کند. همان‌طور که می‌خواند، واژگان اصول متحول‌کنندۀ زندگی را به روی وی می‌گشاید و او را برمی‌انگیزانند، و این بینش را به او می‌دهند که چه کسی می‌تواند باشد، به چه کسی می‌تواند تبدیل شود، طرح چه زندگی‌ای را می‌تواند بریزد و چه رؤیاهایی را می‌تواند تحقق بخشد. در این لحظه است که نوری می‌دمد، و معجزه‌ها رخ می‌نماید! آری این «چرایی» من است.

«آقای دیویس می‌گوید که تنها زمانی اوضاع تغییر می‌کند که خودت تغییر کنی. چه چیزی را می‌خواهی تغییر دهی که زندگی‌ات تغییر کند؟ اگر به زندگی کردن به همین روش ادامه بدهی، همان وضعیت زندگی‌ای را خواهی داشت که الان داری. قانونش همین است.»

«موفقیت زمانی از راه می‌رسد که خود را فراتر از آن‌چه هستی، رشد دهی. پس باید بیشتر از آنکه سخت روی شغلت کار کنی، روی خودت کار کنی؛ خودت را رشد دهی.»

«خودآموزی، آموزشی است که به خود می‌دهی. آنچه که در طول راه یاد می‌گیری، طوری که مدام در حال رشد و ترقی هستی

این‌که با چه کسانی نشست و برخاست داشته باشی. اصلی‌ترین عامل تعیین‌کنندۀ شکل‌گیری نگرش تو است. به آن فکر کن. تو وقتت را با آنها می‌گذرانی و زندگی‌ات را با آنها شریک می‌شوی. و زمانی‌که با آنها تعامل داری نگرش‌ها‌تان همگی درهم می‌آمیزند و یک‌دیگر را شکل می‌دهند. اگر کسانی که برای آنها وقت می‌گذاری نگرش مثبت نداشته باشند، تنۀ آن‌ها به تنۀ تو می‌خورد و نمی‌گذارند با تمام وجود به آن کسی که می‌توانی تبدیل شوی.»

موفقیت یا شکست نهایی ما به سه امر اساسی بستگی دارد: دانسته‌های‌مان؛ احساس‌مان در مورد دانسته‌های‌مان؛ و: کاری که در مورد دانسته‌ها و احساس‌مان انجام می‌دهیم.

شادمانی همانقدر که نتیجه‌ی موفقیت است خود دلیل موفقیت نیز هست، و ما می‌توانیم هر جا که خواستیم و فارغ از شرایط فعلی‌مان خوشبختی و شادمانی را تجربه کنیم.

ما نمی‌توانیم به هیچ خطایی در داوری‌مان اجازه دهیم که ما را به این اندیشه‌ی گمراه بکشاند که «بی‌خیال کارهای کوچک شدن» تفاوت چندانی ایجاد نمی‌کند. نمی‌توانیم به خودمان بگوییم «این تنها حیطه‌ای است که از اصول خودم تخطی کرده‌ام.» همین «تنها حیطه»ها است که فرایند فرسایش دیگر اصول را هم آغاز می‌کند.

اگر ما ذره‌ای نگران خودمان هستیم، باید مسؤولیت کامل احساسات‌مان را بپذیریم. باید یاد بگیریم مواظب احساساتی باشیم که توانایی شکست دادن نگرش ما را دارند و از آن سو احساساتی را تقویت کنیم که ما را با اطمینان به سوی آینده‌ای بهتر پیش می‌رانند.

هر چیزی قبل از آغاز شدن، باید به پایان رسیده باشد.

با هر آزادی‌ای که برای انجام یک اشتباه به خودمان می‌دهیم، بر همه‌ی عادت‌های اخلاقی خوب‌مان اثر می‌گذاریم، که به نوبه‌ی خود بر عملکرد آینده‌مان تأثیر می‌گذارد.

لذت در چیزی نیست که به دست می‌آورید، در آن چیزی است که به آن تبدیل می‌شوید

انضباط یعنی پیوسته احساس کنی که کاری باید انجام شود، و برای انجام آن کار‌آگاهانه دست به عمل مناسب بزنی. اگر بین لحظۀ احساس و زمانِ عمل فاصلۀ درخورِتوجهی بیفتد، به آن تعلّل می‌گویند، که تقریباً درست متضاد انضباط است

چالش عمده‌ای که همگی با آن مواجه می‌شویم این است که روند تغییرات چرخه‌های زندگی را یاد بگیریم و نگذاریم تغییرات آنها ما را هم تغییر دهد، و اگر بخواهیم تلاش پیوسته و آگاهانه‌ای داشته باشیم تا خود را در مواجه با اوضاع متغیر رشد دهیم، باید تابِ زمستان‌های حوادث زندگی را داشت، تا بتوانیم نهایت لذت از برکتِ محصولات در پاییز را بر خود روا بداریم.

غفلت مانند عفونت است. اگر به آن رسیدگی نشود، در سرتاسر دستگاه انضباط ما پخش شده و در نهایت منجر به ویرانی کامل زندگی‌ای می‌شود که بالقوه برای لذت بردن از جهان و شادی کردن در آن، طراحی شده است.

خطرناک‌ترین ویژگی شکست نامحسوس بودن آن است. اشتباهات کوچک در کوتاه مدت تأثیرشان را نشان نمی‌دهند.

موفقیت و شکست، هر دو، پیامدهای خود را دارند؛ برای یکی پاداش حتمی و برای دیگری پشیمانی گریزناپذیر، و علت هر دو نیز اعمال گذشته است.