بریده‌هایی از کتاب هر روز

در لحظهٔ عاشق‌شدن حسی هست که انگار پیشینهٔ صدهاساله دارد و چند نسل از همین حس، پشت هم قرار گرفته تا این لحظهٔ خاص و این تقاطع فوق‌العاده شکل بگیرد. شاید احمقانه به‌نظر برسد؛ اما در قلب‌تان و در مغز استخوان‌های‌تان حس می‌کنید که از همان اول قرار بوده است همه‌چیز به همین نقطه از زمان ختم شود و همهٔ پیکان‌های نامرئی به آن اشاره می‌کرده‌اند و حتی خود جهان و عالم هم همین لحظه را از مدت‌ها پیش تدارک دیده است و شما تازه دارید متوجه آن می‌شوید و حالا دارید به نقطه‌ای می‌رسید که همیشه قرار بوده است برسید.

می‌دوم. من برای دویدن ساخته شده‌ام؛ چون وقتی می‌دوی، می‌توانی هرکسی باشی. خودت را به بدن نزدیک می‌کنی و دیگر چیزی بیش‌تر یا کم‌تر از یک بدن نیستی. مثل بدن به بدنت واکنش نشان می‌دهی. اگر برای برنده‌شدن می‌دوی، هیچ فکری جز فکرهای بدن نداری و هدفی جز هدف بدن نداری. به‌نام سرعت و به‌خاطر آن، خودت را محو می‌کنی. خودت را حذف می‌کنی تا بتوانی از خط پایان بگذری.

افسردگی را، هم به ابر سیاه تشبیه کرده‌اند و هم به سگ سیاه. برای کسی مثل کلسی ابر سیاه تشبیه خوبی است. تمام اطراف او را گرفته است و غرق در آن است و راه نجاتی هم دیده نمی‌شود. کاری که باید بکند، این است که آن‌را یک جا جمع کند و به‌شکل سگ سیاه دربیاورد؛ سگی که هرجا برود، تعقیبش می‌کند و همیشه کنارش هست. ولی حداقل موجود مستقلی خواهد بود و کلسی می‌تواند مسیر را انتخاب کند و بگذارد سگ دنباله‌رو باشد.

باید مدام به خودم یادآوری کنم که این من نیست. این مشکلی شیمیایی است. این مشکل بیولوژیکی بدن است

خود احساسات ملموس نبودند و شکل خاصی نداشتند؛ ولی علت این احساسات، نوعی فعل‌وانفعال شیمیایی و بیولوژیکی بود. از سر گذراندن این دوره سخت است. بدن علیه شما عمل می‌کند. به همین دلیل هم احساس ناامیدی بیش‌تری می‌کنید. این هم فقط باعث می‌شود توازن، بیش‌ازپیش برهم بخورد. برای زندگی در کنار همهٔ این مشکلات، نیاز به نیرویی غیرعادی دارید. ولی من این نیرو را بارهاوبارها دیده‌ام. وقتی در زندگی کسی فرود می‌آیم که درگیر این مسائل است، باید نیرویی معادل آن‌ها صرف کنم و گاهی حتی به نیرویی بیش‌تر از آن نیاز دارم؛ چون این‌طور نیست که مثل آن‌ها آمادگی رویارویی با این مسائل را داشته باشم.

بیش‌تر مردم فکر می‌کنند که بیماری روانی مسئله‌ای مربوط به خلق‌وخو و شخصیت آدم‌هاست. فکر می‌کنند افسردگی نوعی غمگین‌بودن است و تصور می‌کنند که اختلال وسواس اجباری هم نوعی سخت‌گیربودن و عصاقورت‌دادگی است. فکر می‌کنند روحْ بیمار است، نه بدن. فکر می‌کنند این چیزی است که تا حدی اختیارش در دست توست. من می‌دانم این‌ها چقدر اشتباه هستند.

مراقبم بیش‌ازحد خوشحال نباشم که مبادا آن‌را از من بگیرند.

عصبانی‌ام، چون این زندگی من است. عصبانی‌ام، چون خیلی چیزها غیرممکن است.

باید تصور کنم ذهنم برای خودش، جسمی فیزیکی دارد؛ چیزی که می‌تواند این بدن را کنترل کند. باید ذهنم را تصور کنم که بدن را روی زمین انداخته و سعی می‌کند آن‌را روی زمین نگه دارد.

باید به‌خاطرات خودم تکیه کنم؛ آن‌ها جدا از این بدن هستند. باید از این بدن جدا بمانم.

دلم نمی‌خواهد عاشقش باشم. دلم نمی‌خواهد عاشق باشم. مردم قدر پیوستگی عشق را نمی‌دانند؛ همان‌طور که قدر پیوستگی زندگی خودشان را نمی‌دانند. نمی‌فهمند که بهترین قسمت عشق همین است که مدام هست. وقتی این‌را بفهمید، خودش تبدیل به یک زیربنای مضاعف برای زندگی‌تان می‌شود؛ درحالی‌که اگر این حضور همیشگی نصیب‌تان نشود، فقط یک زیربنا برای نگه‌داشتن زندگی‌تان دارید، که همیشه هست.

به‌شکل احمقانه‌ای به خودم اجازه دادم فکر کنم که می‌توانم با او آینده‌ای داشته باشم؛ ولی آینده‌ای وجود نداشت. سعی کردم به‌نحوی ایجادش کنم؛ ولی موفق نشدم. همهٔ این کارها در مقایسه با این دفعه، هیچ نبود. این‌که عاشق شوید یک چیز است؛ این‌که حس کنید کس دیگری هم عاشق‌تان می‌شود و در برابر این عشق احساس مسئولیت کنید، چیز دیگری است.

این‌که بتونم از بالا به دنیا نگاه کنم و برای خودم تنها باشم. فهمیدم این چیزی بوده که واقعاً بهش نیاز داشتم.»

ولی من انگار جای دیگه‌ای بودم. از بالا به دنیا نگاه می‌کردم و وقتی این اتفاق برای اولین بار پیش می‌آد، خیلی رؤیاییه

فقط بخشی از این لحظه هستیم، مثل همهٔ چیزهای دیگری که آن‌جاست.

می‌گویم: «اشکالی نداره. اشکالی نداره که خوشحال باشی.»

هنوز هم بخشی از وجودش منتظر عوض‌شدن ماجراست و منتظر لحظه‌ای که این خوشی‌ها چپ می‌کند و تبدیل به لحظه‌ای پر از درد می‌شود.

«راستش رو بخوای، من سعی می‌کنم زندگی رو روزبه‌روز بگذرونم و به بعدش فکر نکنم.»

و وقتی این کار را می‌کنم، یاد می‌گیرم. دانش تنها چیزی است که موقع رفتن با خودم می‌برم.

ولی بعد از مدتی مجبور شدم دست بردارم. زندگی‌کردن با این‌همه جدایی، زندگی‌کردن با دل‌شکستگی شدید بود. من مسافری بین‌راهی‌ام، و بااین‌که زندگی به این شیوه به‌معنی تنهاماندن است، آزادی‌بخش هم هست.