بریده‌هایی از کتاب فوز سالک

قدرت‌طلبی، نیرویی است که انسان را به سمت خود می‌کشاند و سلوک او را توجیه می‌کند، رفتار او را معنا می‌کند.

و این را یافته‌ام که لهفِ به جود تو، پناه آوردن به عنایت بی‌دریغ و بخشش مستمر تو و رضا به قضای تو، عِوَض و جبرانی است از آن چه به ما نداده و منع کرده‌اند.

مگر می‌خواهیم در این دنیا چه کار کنیم، که از آن کوچ نکنیم و سالک نباشیم؟! مگر چه چیزی در دنیا خیر کرده‌اند؟! مگر چه چیزی به ما داده‌اند؟!

باید رفت و طوری حرکت کرد که خاشاک دنیا به دامن ننشیند. باید دامن‌کشان رفت و بارِ آخر را بست و جرعه آخر را نوشید.

گفتیم کسی که همراه توجّه و تأمّلی، صدای گرم و محکم امیرالمؤمنین را از پشت دیوار قرن‌ها می‌شنود و به این کلام و ندای «فُزْتُ وَ رَبِّ آلْکعْبَةِ» گوش فرا می‌دهد، این تأمّل و این خلوت، می‌تواند برای او شروع خوبی را به همراه و غایت مناسبی را به دنبال آورد.

خدایا! آن چه به اولیائت کرامت کرده‌ای، به ما بچشان و به ما کرامت کن و آن را برای ما حفظ کن، تا آخرین لحظه‌ها با آن چه تو برای ما حفظ کرده‌ای، به دیدارت بشتابیم و با آن چه خودمان به دوش کشیده‌ایم، شرم و حسرت و غصّه لقاء تو را نداشته باشیم. تو ما را با فَرْحَت لقاء خود مُکرَّم کن.

خدایا! تو در دل این‌ها یقین را، محبّت و ایمان خودت را بگذار، تا مباشر دل‌هاشان باشی. اگر ما جایی برای یقین در وجودمان باقی نگذاشته‌ایم، اگر جایی برای محبّت تو در دل‌هامان باقی نگذاشته‌ایم، تو کارگشا باش، تو یقین را در وجودمان بنشان. تو محبّت خودت را در دل‌هامان بگذار. تو به خاطر این محبّت، مباشر دل‌های ما باش.

فریاد علی در محراب کوفه و مناجات حسین در قتل‌گاه نینوا به ما یاد می‌دهد که حساب دیگری در کار است. نشان می‌دهد که فوز قطعی در جایی دیگر است. و نهایت فوز هم، همان بیانی است که اباعبد الله دارند

گفتم که از امیرالمؤمنین می‌شود این درس‌ها را فراگرفت؛ درس‌های قیام و ایستادگی، ذهاب و حرکت، استباق و مسابقه، سرعت و شتاب و خلوص و اخلاص را.

ما آدم‌هایی هستیم که تا بحران‌ها و گرفتاری‌ها شلوغ‌مان نکرده و به قول خودمان تا کفرمان در نیامده است، خیلی آقاییم! ولی یک بحران، یک حرف، یک حدیث، یک صدای زیاد، حتی یک گنجشکی که جیک جیک می‌کند، کفرمان را درمی‌آورد. این‌ها حالت‌های ماست.