کتاب نوه‌ آقای لین

سانگ‌دی‌یو که در زبان محلی یعنی «صبح لطیف».

همیشه صبح می‌آید همیشه روشنایی می‌آید همیشه فردایی هست یک روز تو هستی که مادر می‌شوی.

انگار ویژگی آدم‌ها فقط دویدن است، دویدن به‌سوی پرتگاهی عظیم، بی‌آن‌که یک لحظه متوقف شوند.

چرا اتومبیل چنین سریع می‌رود؟ چه فایده‌ای دارد این‌طور تند برود؟ آقای لین به یاد گاری‌هایی می‌افتد که گاوها با نواختی کند و آرام می‌کشند. در آن‌ها آدم گاهی خوابش می‌برد و گاه در رؤیاها فرو می‌رود. توی گاری چشم‌اندازها با کندی ارزشمندی تغییر می‌کنند. کندی‌ای که به آدم اجازه می‌دهد دنیا را، کشتزارها را، جنگل‌ها و رودخانه‌ها را به‌دقت ببیند، با کسانی که در راه برمی‌خورد حرف بزند، صدای‌شان را بشنود و خبرها را با یکدیگر ردوبدل کنند.

او تنها کسی است که می‌داند اسمش لین است، چون همهٔ اطرافیان و کسانی که او را می‌شناختند، مرده‌اند.

کنار گوشش همان آهنگ قدیمی را زمزمه می‌کند. می‌داند که بچه حتی در حالت خواب، آهنگ را می‌شنود. تصنیفی است بسیار قدیمی. آقای لین آن را از دهان مادر بزرگش شنیده، که او هم از مادربزرگش یاد گرفته. تصنیفی است مربوط به زمان‌های بسیار دور که همهٔ زن‌ها برای دخترهایی که در دهکده به دنیا می‌آیند لالایی‌وار می‌خوانند. این کار از زمانی که دهکده وجود داشته معمول بوده است. شعرهای تصنیف از این قرار است: همیشه صبح می‌آید همیشه روشنایی می‌آید همیشه فردایی هست یک روز تو هستی که مادر می‌شوی. کلمه‌های از میان لب‌های باریک و ترک‌خوردهٔ آقای لین بیرون می‌آید. آن‌ها مرهمی هستند که لب‌هایش و روحش را نرم می‌کند. واژه‌های تصنیف از زمان، از مکان و از سن‌وسال حرف می‌زنند.

زندگی آدم مگر جز گردن‌بندی از ناراحتی‌ها که به گردنش آویخته چیز دیگری هم هست؟ به چه درد می‌خورد این همه روزها، ماه‌ها و سال‌ها را، هر لحظه ضعیف‌تر و ناتوان‌تر پشت سر بگذارد؟ چرا فرداها باید همواره تلخ‌تر از روزهایی باشند که هم‌اکنون گذشته‌اند؟

در این کشور آدم هیچ‌چیز آشنا و دلپذیری حس نمی‌کند

به زیبایی و درخشندگی آب زلالی که از چشمه‌ای کوچک در دل کوه روان می‌شود و زمزمه‌کنان به‌سوی دشت می‌رود، بی‌هیچ شتابی، بی‌هیچ سروصدایی، مگر زمزمه‌ای دلنواز و آرامش‌بخش

گاه معجزه‌هایی رخ می‌دهد، صدای خنده‌ها و بار دیگر امیدواری. هنگامی که آدم گمان می‌کند دوروبرش جز سکوت و نابودی نیست.