بریده‌هایی از کتاب عشق و چیزهای دیگر

این‌که انسانی تا این حد به انسانی دیگر وابسته و دل‌بسته شود، شرم‌آور است. اما وابستگی چیزی نیست که بشود تصمیم گرفت آن را کنار گذاشت.

از نظر او کوتاه‌ترین، امن‌ترین و معقول‌ترین راه برای رسیدن به خوشبختی پول بود. به عقیدهٔ او کسانی که طور دیگری فکر می‌کنند یا معنای خوشبختی را نمی‌دانند، یا معنای پول را یا معنای هر دو را.

«پول مثل اسید می‌مونه. هر چیز سختی رو آب می‌کنه. هر “نه”ای رو تبدیل می‌کنه به “آره” و هر “آره”ای رو تو سه ثانیه می‌کنه “نه”. تقریبا نود درصد اوقات این‌طوریه. چی می‌گی؟»

وقتی مادرم می‌خندد احساس می‌کنم همه‌چیز امن و امیدوارکننده است. وقتی از غمی، رنجی چیزی سکوت می‌کند احساس می‌کنم جهان ترد و شکننده شده است.

مادربزرگم می‌گفت اشیا همه‌چیز را می‌دانند اما نمی‌توانند حرف بزنند. می‌گفت اشیا همه‌چیز را می‌بینند و می‌شنوند و هر چه را می‌بینند و می‌شنوند مثل دوربین توی دل‌شان ضبط می‌کنند. می‌گفت اگر روزی اشیا بتوانند حرف بزنند همهٔ رازهای دنیا را برملا خواهند کرد.

بعد سعی کردم بخوابم. از بچگی وقتی از چیزی یا کسی عصبانی می‌شدم می‌رفتم گوشه‌ای می‌خوابیدم. انگار خواب دنیایی بود پشت این دنیا. دنیای ساکتی که هیچ ربطی به این دنیا نداشت و تنها مال من بود، نه هیچ‌کس دیگر.

پدرم طوری زندگی می‌کند انگار چیزی به اسم زمان در این دنیا وجود ندارد، انگار تا بی‌نهایت وقت دارد، انگار قرار است هزار سال، صد هزار سال، ده میلیون سال زنده بماند. هیچ‌وقت در هیچ کاری عجله ندارد.

برای او هیچ‌چیز از چیزی دیگر مهم‌تر نیست. هر کاری برای او مثل آیینی مذهبی اهمیت دارد؛ چه این کار مسواک زدن باشد چه خواندن روزنامه چه دوختن پیراهن چه عیادت بیمار چه آب دادن باغچه چه کوک کردن ساعتش. انگار هر کار، خود آن کار، برایش هدف است.

من اما انگار هر کار را فقط انجام می‌دهم که انجامش داده باشم؛ بی‌آن‌که از آن لذت ببرم یا اغلب حتا درست انجامش داده باشم.

آدم‌ها در همین دنیا بهشت و جهنم و برزخ را می‌بینند

واقع مسئله این نیست که چه‌قدر مانع توی زندگی هست، مسئله اینه که بزرگ‌ترین مانع زندگی خود زندگیه. زندگی با همهٔ کلیات و جزییاتش. فکر می‌کنم اگه کسی با تمام وجود این موضوع رو درک کنه، به جای این‌که جلو مانع‌های توی زندگی بایسته یا خودکشی کنه، سعی می‌کنه خودش هم جزیی از مانع بشه. جزیی از اون مانع بزرگ. منظورم اینه بدون این‌که به‌جزییات زندگی فکر کنه، تنها سعی می‌کنه خودش رو با جریان کلی زندگی هماهنگ کنه. همین.»

لذت و آرامش تقریبا برای هر تصمیمی همیشه معیارهای خوبی هستند.

به عقیدهٔ من ازدواج بیش‌تر نوعی تکثیر غم بود تا تقسیم شادی.

پول مثل آهن‌ربا می‌مونه و تقریبا همهٔ چیزهای خوب توی این دنیا یه‌جورایی از جنس آهن‌اند.»

بهترین حرف‌ها اون حرف‌هاییه که طرف خودش هم نمی‌دونه دقیقا چی داره می‌گه.

«پول مثل اسید می‌مونه. هر چیز سختی رو آب می‌کنه. هر “نه”ای رو تبدیل می‌کنه به “آره” و هر “آره”ای رو تو سه ثانیه می‌کنه “نه”. تقریبا نود درصد اوقات این‌طوریه.

انگار خواب دنیایی بود پشت این دنیا. دنیای ساکتی که هیچ ربطی به این دنیا نداشت و تنها مال من بود، نه هیچ‌کس دیگر.

چیز متعلق به کسی است که آن را بیش‌تر دوست داشته باشد.»

«مشکل من با آشغال‌های امثال تو اینه که شما هر لقمه‌ای رو که اراده کنید می‌تونید بخورید، حتا اگه اون لقمه توی دست یا حتا ته حلقوم کس دیگه‌ای باشه.

گاهی فکر می‌کنم مهم‌ترین حرف‌های من همان حرف‌هایی است که حوصله ندارم بگویم.