بریده‌هایی از کتاب عشق و چیزهای دیگر

به نظر من عشق‌ها معمولا این‌طور شروع می‌شوند. خودت را هم غافل‌گیر می‌کنند. منظورم این است صبح از خواب بیدار می‌شوی و حس می‌کنی انگار کسی را که تازه دیده‌ای به شکل محوی دوست داری. این حس چنان گنگ و کمرنگ و مبهم است که اغلب به آن اهمیت نمی‌دهی چون با شیب خیلی‌خیلی ملایمی شروع می‌شود، اما بعد آن شیب تندتر و تندتر می‌شود و آن حس به‌تدریج چنان پُررنگ و واضح می‌شود که جای همهٔ حس‌های دیگر را می‌گیرد. یعنی هیچ‌وقت نمی‌شود نقطهٔ شروعش را بادقت تعیین کرد. آن‌قدر تدریجی به وجود می‌آید که انگار مرز روشنی با لحظه‌های پیش از شروع شدنش ندارد. می‌خواهم بگویم مرزش یک خط واضح نیست. مرزش، مثل مرز آفتاب با سایه که به‌تدریج نقطه‌های روشن و تاریک‌شان درهم ادغام می‌شوند، نوار پهن و محوی است از لحظه‌های قبل و بعد از عاشق شدن. عشق من به پرستو کم‌وبیش این‌طوری بود.

بچه که بودم مادربزرگم می‌گفت گرگ‌ها هیچ‌وقت سنگ نمی‌شوند. سنگ‌ها هیچ‌وقت سیب نمی‌شوند. سیب‌ها هیچ‌وقت گرگ نمی‌شوند. آن روزها معنای این حرفش را نمی فهمیدم. حالا می‌فهمم.

بهترین تصمیم‌ها تصمیم به انجام ندادن کاریه نه تصمیم به انجام یه کار.

وابستگی چیزی نیست که بشود تصمیم گرفت آن را کنار گذاشت.

فیزیک دلایل زیادی داره که ثابت می‌کنه جهان نباید وجود داشته باشه و این‌که ما و جهان و دخترهای خوشگل وجود داریم خبر خیلی خوبیه، به‌خصوص برای ما مردها.

اگه یه‌ذره فکر کنی می‌بینی این‌که سیبی هست و چناری هست یا اون سنگ وسط آسفالت هست، خودشون عجیب‌ترین چیزهای عالمند که می‌تونند بزرگ‌ترین نابغه‌ها رو تا ابد گیج کنند. و البته گیج هم کرده‌ند. منظورم اینه به جای فکر کردن به نسبتِ بین چیزها، به چیزها، به خود چیزها فکر کن. به بودن چیزها.

اگه هر روز از درخت چنار. سیب بیرون بیاریم کم‌کم دیگه کسی تعجب نمی‌کنه. وقتی یه چیز رو مدام تکرار کنی دیگه نه جالبه نه عجیب.

در واقع مسئله این نیست که چه‌قدر مانع توی زندگی هست، مسئله اینه که بزرگ‌ترین مانع زندگی خود زندگیه. زندگی با همهٔ کلیات و جزییاتش.

پول مثل آهن‌ربا می‌مونه و تقریبا همهٔ چیزهای خوب توی این دنیا یه‌جورایی از جنس آهن‌اند.

کریم‌جوجو می‌گفت چیزهایی مثل نان یا دارو کشش قیمتی صفر دارند چون کالاهایی ضروری‌اند و «ضرورت» اهمیت قیمت را از بین می‌برد. خوب، حق با او بود. پرستو برای من مثل نان بود. مثل متفورمین و انسولین بود برای بیمار دیابتی.

انگار بر سرسره‌ای نشسته بودم و بدون آن‌که دقیقا بدانم کی و چه‌طور، راه افتاده بودم و داشتم سُر می‌خوردم. به نظر من عشق‌ها معمولا این‌طور شروع می‌شوند.

وقتی مادرم می‌خندد احساس می‌کنم همه‌چیز امن و امیدوارکننده است. وقتی از غمی، رنجی چیزی سکوت می‌کند احساس می‌کنم جهان ترد و شکننده شده است.

«پدرم اعتقاد داشت آدم‌ها وقتی عاشق می‌شند مثل اسبی می‌مونند که به درختی، ستونی چیزی بسته شده باشند.»

«هر چیز متعلق به کسی است که آن را بیش‌تر دوست داشته باشد.»

از بانک که بیرون زدم زیر آفتاب داغ ایستادم اما از سرما می‌لرزیدم. چند دقیقه به آدم‌های توی پیاده‌رو نگاه کردم. احساس کردم ناگهان با همهٔ آن‌ها تفاوت کوچکی پیدا کرده‌ام. مثل کسی بودم که هم برندهٔ ماشینی، ویلایی چیزی شده باشد و هم خبر بیماری لاعلاجی را به او داده باشند. انگار زن نازایی بودم که سال‌ها منتظر بچه بوده و حالا ناگهان توی آزمایشگاه نتیجهٔ مثبت بارداری‌اش را توی دستش گذاشته‌اند. چندبار تصمیم گرفتم بی‌خیال همه‌چیز شوم و بروم خانه اما انگار کسی مرا دوخته بود به پیاده‌رو جلو بانک. بعد سعی کردم بهانه‌ای پیدا کنم که دوباره برگردم توی بانک.

به نظر من عشق‌ها معمولا این‌طور شروع می‌شوند. خودت را هم غافل‌گیر می‌کنند. منظورم این است صبح از خواب بیدار می‌شوی و حس می‌کنی انگار کسی را که تازه دیده‌ای به شکل محوی دوست داری. این حس چنان گنگ و کمرنگ و مبهم است که اغلب به آن اهمیت نمی‌دهی چون با شیب خیلی‌خیلی ملایمی شروع می‌شود، اما بعد آن شیب تندتر و تندتر می‌شود و آن حس به‌تدریج چنان پُررنگ و واضح می‌شود که جای همهٔ حس‌های دیگر را می‌گیرد.

مثل این جملهٔ نیچه، فیلسوف آلمانی، که «درخت هر چه بیش‌تر قد می‌کشد و شاخه‌هایش به روشنایی نزدیک‌تر می‌شود، ریشه‌هایش عمیق‌تر در تاریکی فرو می‌رود.» یا مثلا به نقل از یک ناشناس (شاید خودش) نوشته بود: «اگر می‌خواهی دیده شوی، باید خودت را آتش بزنی.»

بهترین تصمیم‌ها تصمیم به انجام ندادن کاریه نه تصمیم به انجام یه کار.

«هر چیز متعلق به کسی است که آن را بیش‌تر دوست داشته باشد.»

کنار او بودن لذت و آرامش توصیف‌ناپذیری به من می‌داد که حاضر نبودم آن را با هیچ‌چیز دیگری توی دنیا عوض کنم.