بریده‌هایی از کتاب شرکت خلاقیت

به‌طور کلی، افراد تردید دارند چیزی را بیان کنند که ممکن است باعث تنش شود. جلسات فکراعتماد، جلسات تماشای فیلم‌های آماده‌نشده، جلسات بحث و تحلیل، و روز یادداشت‌ها، همگی تلاشی برای تقویت این ایده هستند که ابراز آن‌چه فکر می‌کنید اشکالی ندارد. همگی مکانیزم خودارزیابی هستند که دنبال کشف واقعیت‌اند.

اگر در سازمانی ترس وجود داشته باشد، دلیل دارد. کار ما این است که یک: دلیل آن‌را پیدا کنیم، دو: آن‌را درک کنیم، و سه: آن‌را ریشه‌کن کنیم.

دلایل معتبر زیادی برای این‌که افراد در محیط کار با یکدیگر صادق نیستند وجود دارد. کار شما این است که آن دلایل را پیدا کنید و با آن‌ها روبه‌رو شوید.

اگر در سازمان‌تان افرادی هستند که احساس می‌کنند آزادی بیان نظرات‌شان را ندارند، می‌بازید. ایده‌هایی را که از منابع غیرمنتظره می‌آیند نادیده نگیرید. الهام‌بخشی می‌تواند از هرجایی اتفاق بیفتد.

همیشه سعی کنید کسانی را استخدام کنید که از شما زرنگ‌ترند. همیشه شانس خود را با بهترین‌ها امتحان کنید. حتا اگر به نظر می‌رسد تهدیدکننده است.

وقتی قصد استخدام افراد را دارید، رشد توانایی آن‌ها را در نظر بگیرید نه سطح مهارت امروزشان را. کاری که در آینده می‌توانند انجام دهند بسیار مهم‌تر از چیزی‌ست که اکنون قادر به انجامش هستند

استیو توان قابل توجهی در رهاکردن چیزهایی که موفق نبودند داشت. اگر با او درحال بحث بودید و متقاعدش می‌کردید که حق با شماست، سریعاً نظرش را عوض می‌کرد. تنها به این خاطر که زمانی باور داشته ایده‌اش بسیار هوشمندانه است، به آن نمی‌چسبد. نفس او به پیشنهادهایی که می‌داد وابسته نبود، حتا وقتی از تمام توانش برای آن ایده استفاده می‌کرد. وقتی استیو دید کارگردان‌های پیکسار هم این کار را می‌کنند، آن‌ها را رفیق شفیق می‌دانست.

«خدای من، داشتم با استیو جابز دعوا می‌کردم. گند زدم؟» بهش گفتم: «برعکس. برنده شدی.» می‌توانستم چیزی‌را ببینم که بیل نمی‌دید؛ استیو به اشتیاق بیل در مورد موضوع واکنش نشان داده بود. این واقعیت که بیل چنان قوی و دقیق بر سر اعتقادش ماند، به استیو نشان داد که ایده‌های بیل ارزش احترام دارند.

در پیکسار هیچ یک از ما، از جمله استیو، نمی‌دانستیم چه می‌کنیم

وقتی برای اولین بار او را شناختم، رفتاری تحقیرآمیز و خشن داشت. این آن قسمت از استیو است که مردم دوست دارند در موردش بنویسند. متوجه شدم که درک افرادی مانند استیو که به‌طور ریشه‌ای از هنجارها فاصله می‌گیرند، دشوار است، و حدس می‌زنم کسانی که بر ویژگی‌های تندوتیز او تمرکز دارند به این دلیل این کار را انجام می‌دهند که آن ویژگی‌ها سرگرم‌کننده و افشاگرانه است

من بیست‌وشش سال صمیمانه با استیو جابز کار کردم. تا به امروز فکر نمی‌کنم هیچ‌یک از چیزهایی که در مورد او نوشته شده، حتا ذره‌ای از مردی را که من می‌شناختم به تصویر بکشد. از این‌که می‌دیدم داستان‌هایی که درمورد او نوشته شده‌اند چنین کوته‌فکرانه بر ویژگی‌های تندوتیز و منفی و دشوار جنبه‌های شخصیتی او تمرکز دارند، ناامید شدم. مشخصه‌های استیو جابز او را به ناچار کله‌شق و متکبر توصیف می‌کردند، مردی که استوارانه و بی‌تردید بر سر اهداف زندگی‌اش ایستادگی می‌کرد، و از تغییر و جنبش سر باز زده، و اغلب برای انجام کارها به شیوه‌ی خودش، با دیگران به تندی رفتار می‌کند. با این‌که بسیاری از حکایاتی که مردم در مورد رفتار او به‌عنوان مدیری جوان تکرارمی‌کردند احتمالاً درست است، تصور کلی افراد از او چندان حقیقت ندارند. حقیقت این است که استیو در سال‌هایی که او را می‌شناختم عمیقاً تغییر کرد.

تشخیص مشکلات آسان، اما یافتن منبع مشکلات است که فوق‌العاده دشوار است

می‌توانستند تمرکز خود را از مفهوم حل‌کردن «درستِ» مشکل به حل‌کردن مشکل به طریقی ـ تمایزی ظریف اما مهم ـ معطوف کنند.

وقتی کسی مشکلی داشت، می‌خواستیم خیلی سریع به سطح بیاورد و بیان کند، نه این‌که در خود نگه دارد و چرکین شود.

هدف ما ـ هم در زبان و هم در عمل ـ این بود که شفافیت را منتقل کنیم.

"اگر این ادغام صورت بگیرد، نباید کاری کنیم باعث شود کسانی که در دیزنی‌انیمیشن هستند، احساس کننند باختند. باید کاری کنیم احساس خوبی نسبت به خودشان داشته باشند."

بایرن هاوارد، یکی از کارگردان‌های ما در دیزنی، به من گفت که وقتی داشته گیتارزدن را یاد می‌گرفته، معلم به او جمله‌ی "اگه فکر کنی، گند می‌زنی" را یاد داده است. این ایده در ذهن او طنین‌انداز شد و کارش به‌عنوان کارگردان را تا به امروز شکل داده. او به من گفت: «هدف اینه که با آلت موسیقی خودت، یا پروسه‌ی یادگیری‌ات ان‌قدر احساس راحتی کنی که باهاش به ذن برسی و اجازه بدی موسیقی بدون هرگونه فکرکردنی جریان پیدا کنه. زمانی‌که استوری‌برد می‌کنم متوجه همین موضوع می‌شم. زمانی به بهترین شکل کار می‌کنم که صحنه‌ها رو به‌سرعت و بدون این‌که بیش از حد فکر کنم و نگران بی‌نقص‌بودن نقاشی‌هام باشم، تنها با جریان‌یافتن و ارتباط‌برقرارکردن با صحنه‌ها، تقریباً از سر صبر و خیال راحت، می‌سازم.»

اجازه ندهید رنجش‌ها باقی بماند بسیاری از مشکلاتی که رخ می‌دهد به دلیل سوءتفاهم‌ها یا اشتباه‌هاست. این منجر به خشم می‌شود که اگر بررسی نشود می‌تواند با گذر زمان وخیم‌تر شود. اما اگر فرصتی وجود داشته باشد افراد ناراحتی‌ها و ناکامی‌های خود را محترمانه طرح کنند، بهتر می‌توانند از آن عبور کنند و سراغ کارهای دیگر بروند. موارد بسیاری را دیده‌ایم که صدمات احساسی مدت‌ها باقی مانده و اگر در جلساتی از این دست، امکان طرح‌شدن داشت خیلی راحت‌تر قابل حل بود.

فکر می‌کنم همه‌ی ما این ایده که بخوایم از همه‌چیز فرار کنیم رو تجربه کردیم

کسانی که انرژی‌شان را کاملاً صرف فکرکردن به یک رویکرد می‌کنند و اصرار دارند که هنوز برای عمل‌کردن زود است، به همان اندازه‌ی کسانی که بلافاصله دست به کار می‌شوند، در اشتباه هستند. بیش‌برنامه‌ریزان فقط زمان بیش‌تری طول می‌کشد تا به اشتباه‌شان برسند و وقتی امور به ناگزیر از مسیرشان منحرف می‌شود، از احساس این‌که شکست خورده‌اند، بیش‌تر آسیب می‌بینند. نتیجه‌ی دیگری هم از این می‌توان گرفت: هرچه زمان بیش‌تری را صرف برنامه‌ریزی یک رویکرد کنید، به احتمال بیش‌تری به آن وابسته خواهید شد. ایده‌ی غیرعملی‌تان در ذهن‌تان تثبیت می‌شود، همچون موشی در گل. ممکن است رهاکردن آن و رفتن به مسیری دیگر برای‌تان دشوار شود. که، بیش‌تر اوقات این دقیقاً همان کاری است که باید بکنید.